Και τι ένοικοι, με μαζεμένα τα μπογαλάκια περιμένοντας τη στιγμή που θα μας πετάξουν έξω. Στην περίπτωσή μας δυστυχώς δε χωράει παράταση, ούτε ενοικιοστάσιο.
Κι αφού όλοι αυτό το ξέρουμε, γιατί μας πιάνει τέτοια μανία και τέτοιος ζήλος να αυξήσουμε όσο γίνεται τα περιουσιακά μας στοιχεία!
Πολλές φορές αδικώντας τον συνάνθρωπό μας γι’ αυτή ακριβώς την άψυχη δύναμη! Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει θρησκεία το χρήμα και τον πλούτο. Τρέχουν ολημερίς κι ολονυχτίς, δεν προφταίνουν να κοιτάξουν γύρω τους.
Δεν είδαν ποτέ πώς βγαίνει ο ήλιος, πώς γέρνει να δύσει και βάφει κατακόκκινο τον ορίζοντα. Πώς μπουμπουκιάζει ένα δέντρο, ένα λουλούδι, πώς ανθίζει και ευωδιάζει.
Δεν είχαν ποτέ διαθέσιμο χρόνο να ακούσουν τη συνομιλία των πουλιών σε κάποιο δάσος, δεν άκουσαν ποτέ τους ήχους της γης.
Δεν παρακολούθησαν αυτή τη σπάνια συμφωνία απ’ το θρόισμα των φύλλων, απ’ το μουρμούρισμα του νερού σε κάποια ρεματιά.
Τι κρίμα, τους απορρόφησε τόσο πολύ η συσσώρευση αγαθών, που ξεχάστηκαν και φαντάστηκαν πως θα ζήσουν δύο ζωές.
Τι κακόμοιρα ανθρωπάκια που είμαστε! Τι αξιοθρήνητα μέσα απ’ την απληστία μας!
Όταν δούμε πως δεν καταφέραμε να πάρουμε το ... Θεό από κάτω στην προσπάθεια μιας ολόκληρης ζωής, μαζευόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας και τρέμουμε στην ιδέα πως από στιγμή σε στιγμή θα αφήσουμε αυτά που με τόσο κόπο και... αίμα συγκεντρώσαμε.
Γκρινιάζουμε και επαναστατούμε κατά του Θεού, που μας έπλασε έτσι, ώστε να μη ζούμε αιώνες, να μαζέψουμε μερικούς τόνους χρυσάφι ακόμα.
Γονατίζουμε στον κάθε πόνο και την κάθε συμφορά, βρίσκουμε πως όλη η κακοτυχία έπεσε επάνω μας και πως αόρατοι εχθροί μας πολεμούν και είμαστε απροστάτευτοι. Στεκόμαστε με τρόμο μπροστά στον καθρέφτη και παρακολουθούμε τη φθορά ...
Κι όμως κανένας δε μας υποσχέθηκε τίποτα ερχόμενοι στον κόσμο. Μόνοι μας κάναμε κατάληψη σ’ αυτόν τον πλανήτη που λέγεται «γη» κι όταν μας ... ξεβολεύουν μας κακοφαίνεται κιόλας.
«Ας προσέχαμε» που λέει η νεολαία. Ας ζούσαμε την κάθε μέρα σα να ήταν η τελευταία της ζωής μας όπως γράφει κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια στο περίφημο βιβλίο του «Να Ζεις Ν’ Αγαπάς Και Να Μαθαίνεις».
Κι όταν λέει να «ζεις» αυτός ο σοφός επιστήμονας απ’ τη μακρινή Καλιφόρνια τη δεύτερη πατρίδα του, φυσικά δεν εννοεί ν’ αναπνέεις μόνο.
Συγγνώμη που σας μίλησα για ηλιοβασιλέματα, δεν ήταν καθόλου από ρομαντική διάθεση, αλλά από άκρως ρεαλιστική.
Κι αφού παραδεχθούμε πως είμαστε ένοικοι της γης κι όχι ιδιοκτήτες, τότε ας της συμπεριφερθούμε ανάλογα.
Δε μας ανήκει τίποτα συνάνθρωποι. Ό,τι χρησιμοποιήσουμε κι ό,τι χαρούμε, πρέπει να το αφήσουμε άθικτο κι ακέραιο για να το βρούνε έτσι και οι επόμενες γενιές.
Ένοικοι της γης λοιπόν και όχι κάτοικοι και προπάντων όχι... ιδιοκτήτες.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά
