Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, ως γνωστόν, χρέος της συμπολίτευσης είναι να κυβερνά, να σέβεται την αντιπολίτευση, να δέχεται την καλόπιστη κριτική της και να δίνει λογαριασμό για τις πράξεις της, ενώ της αντιπολίτευσης και, κυρίως, της αξιωματικής, να ασκεί κριτική αυστηρή, μεν, αλλά εποικοδομητική, αν είναι δυνατόν, και, επί πλέον, να καταθέτει τις δικές της προτάσεις, εφόσον διαφωνεί με τις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης. Πέραν τούτου το δημοκρατικό παιχνίδι, για να είναι αποτελεσματικό και επωφελές, πρέπει να παίζεται με κανόνες ελεύθερης έκφρασης, με σεβασμό στη δεοντολογία, στους υφιστάμενους νόμους και στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, όταν το κρίνει ο λαός, αλλά και με συναίνεση, όταν αυτή κρίνεται απαραίτητη για τα συμφέροντα της χώρας και όχι με προσπάθεια αλληλοεξόντωσης και τακτική άσπρου μαύρου. Αυτό σημαίνει δημοκρατική ομαλότητα και κανονικότητα, η οποία, όμως, δεν ευνοεί την αριστερά, κατά δήλωση πρωτοκλασάτου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Τσίπρας, ακόμη, κατάφερε να κυβερνήσει, μέχρι τώρα, τη χώρα επί 4,5 χρόνια αφήνοντας, όμως, πίσω του εκκρεμότητες, που απασχολούν, σήμερα, τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη και θυμίζουν τα έργα και τις ημέρες του. Έχει, ως εκ τούτου, κυβερνητικό παρελθόν, που ως βαρίδιο τον συνοδεύει, αλλά το αγνοεί, συστηματικά, ενώ οι πολίτες το θυμούνται. Κάνει, πως ξεχνά, ότι ο λαός δεν του είχε δώσει αυτοδυναμία, με αποτέλεσμα να συνεργαστεί αριστερός αυτός με τον ακροδεξιό κ. Καμμένο, γεγονός που θόλωσε το πολιτικό του στίγμα. Κάνει, πως ξεχνά, ακόμη, τα καμώματα Βαρουφάκη και μελών της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, που λίγο έλλειψε να μας στοιχίσουν την έξοδό μας απ’ την Ε.Ε. Επιπλέον, μετά το δημοψήφισμα οδήγησε τη χώρα σε εκλογές αιφνιδιάζοντας και εξαπατώντας την αντιπολίτευση και, όλως παραδόξως, έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό, που του υπέδειξε ο λαός, φορτώνοντάς μας με ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο και εξοντώνοντας με τη φορολογία τη μεσαία τάξη. Όλα αυτά έκαναν τον λαό να τον στείλει, τελικά, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με το που βρέθηκε, όμως, σ’ αυτήν, ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να επαναλαμβάνει την ίδια στείρα λαϊκίστικη, ανεύθυνη, μηδενιστική και διχαστική τακτική, στην οποία είναι, μεν, εξπέρ, αλλά του διαφεύγει, ότι το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Δεν έχει αντιληφθεί, φαίνεται, ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι αυτή η τακτική προκαλεί, πλέον, δυσφορία στο ευρύ κοινό. Αντί να παραδεχθεί, λοιπόν, και να διορθώσει τα λάθη του, αντί να δώσει πίστωση φθοροποιού χρόνου στους κυβερνώντες και αντί να γίνει ελκυστικός με θέσεις και πρόγραμμα ρεαλιστικό, χαϊδεύει αυτιά υποσχόμενος επιδοτήσεις χωρίς αντίκρισμα και βιάζεται να επιστρέψει στην εξουσία αγνοώντας το «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει». Κι όλα αυτά την ώρα, που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ελέγχει την κατάσταση και, παρά τις όποιες αδυναμίες, παρουσιάζει θετικό έργο.
Πέραν τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές τάσεις του δεν διαθέτει ομοιογένεια στελεχών και συντονισμένο πολιτικό λόγο, ενώ υπάρχουν στελέχη του, που όχι μόνο διαφοροποιούνται, δημοσίως και ανεξέλεγκτα, αλλά και κάποια απ’ αυτά δεν διαθέτουν τον απαραίτητο πολιτικό πολιτισμό στη συμπεριφορά τους, με αποτέλεσμα να χρεώνεται το κόμμα τις συνέπειες. Στην προσπάθειά του, μάλιστα, να αποδυναμώσει το ΚΙΝΑΛ και να εξελιχθεί σε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, έγινε καταφύγιο στελεχών, εκ των οποίων ορισμένα δεν είναι περήφανα για το παρελθόν τους, οπότε και δεν πείθουν.
Η κακή αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει, ακόμα, και με το ότι ακόμη και στις επιτυχίες της Κυβέρνησης Μητσοτάκη όχι μόνο δεν βρίσκει να πει έναν καλό λόγο, αλλά, πάντα και με μίζερο τρόπο, τις υποβαθμίζει ή τις μηδενίζει, ενώ, για ευνόητους λόγους, διαλαλεί, συνεχώς, ότι έχουμε να κάνουμε με τον χειρότερο Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση, λες και ο κόσμος ούτε βλέπει, ούτε ακούει. Αντίθετα, υπερτονίζει επουσιώδη λάθη και παραλείψεις της ή κατασκευάζει ψεύτικες ειδήσεις και βάζει εμπόδια στον δρόμο της, εν μέσω πανδημίας και περιοριστικών μέτρων, οργανώνοντας πορείες διαμαρτυρίας ακόμη και υπέρ ενός κατά συρροή δολοφόνου.
Τελευταία, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα δείχνει να επιχειρεί κάποια στροφή προς τον ρεαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Θα του το επιτρέψουν, όμως, τα βαρίδια και ο κακός εαυτός του;
Από τον Κώστα Γιαννούλα
