Απύθμενος η υποκρισία και το θράσος του σουλτάνου! Πώς να ξεχάσουμε τα γεγονότα στην Κύπρο μας; Τη θλίψη και την οδύνη που πρόσφατα προκάλεσε στον πολιτισμένο κόσμο και κυρίως σε μας τους Ελληνορθόδοξους με τη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί και τη βεβήλωσή της; Αλλά και τις φωτεινές επιγραφές σήμερα πως «δεν υπάρχει άλλος θεός από τον Αλλάχ;». Θα περίμενε κανείς να υπάρξει διεθνής κατακραυγή που να ενώνει όλο τον Χριστιανισμό και τον πολιτισμένο κόσμο, όχι στα «λόγια» αλλά στα έργα. Οι πολιτισμένοι λαοί, πιστεύουν πως σήμερα τα προβλήματα και οι διαφορές λύνονται με τον διάλογο και όχι με τη λόγχη και τα οπλικά συστήματα!
Οι γείτονές μας όμως μόνο τη «δύναμη» υπολογίζουν. Γι’ αυτό καλά κάνει η πατρίδα μας και εξοπλίζεται. Το άδικο και οι προσβολές πρέπει να τιμωρούνται. «Χρέος τιμής» η αποκατάστασή της. Η Αγια-Σοφιά, δεν είναι μόνο ένας περικαλλής ναός του Υψίστου και μουσείο αρχιτεκτονικής, είναι για μας ιδιαίτερα ένα Σύμβολο όπου ανταμώνουν όλες οι ανθρώπινες αναζητήσεις, που ενώνει και δεν διχάζει και ο καθένας βλέπει ποιος μπορεί να είναι ο εαυτός του. Είναι πνευματική μας αξία που ιστορεί και διδάσκει. «Τάμα Ζωής» κάθε Χριστιανού να την επισκεφτεί. Να ζήσει και πάλι την πατρίδα της δικιάς του καρδιάς και να ακούσει και πάλι «τις μελωδίες ενός άλλου κόσμου», που λέει ο ποιητής.
Ζωντανεύουν στον νου του οι στέψεις των αυτοκρατόρων, ακούει τα κηρύγματα των Καππαδόκων και δέχεται την ευλογία του Πατριάρχη! Τι σχέση έχει με όλα αυτά ο αντίχριστος; Ο πορθητής με το χαμόγελο του φιδιού; Σμίγει ποτέ το λάδι με το ξύδι; Αγια-Σοφία χωρίς εικόνες, είναι τραπέζι χωρίς τροφή, βιβλιοθήκη χωρίς βιβλία και ημέρα χωρίς φως!
Αυτά τα «Σύμβολα» κράτησαν ζωντανή τη θράκα της πίστης και της γλώσσας, της παράδοσης και της ιστορίας μας και εμψύχωσαν τον Ελληνισμό, δημιουργώντας το μέγα «θαύμα» του ‘21! Δεν ήταν έκρηξη στιγμής. Ήταν αποτέλεσμα αντίστασης του λαού για 400 χρόνια ώστε να μείνουν Έλληνες και ορθόδοξοι. Γλώσσα και πίστη τα «τάλαντα» της φυλής μας. Ήταν ο οπλισμός ψυχής που σήκωσε το τουφέκι και ανέκτησε την ελευθερία της και την αξιοπρέπειά της. Αυτά είναι τα διακριτικά της ράτσας μας και οφείλουμε να τα προστατεύσουμε από αλλοτριώσεις. Είναι η ασπίδα μας έναντι κάθε εχθρού. Κάνει τους φίλους να μας σέβονται και τους εχθρούς να μας υπολογίζουν. Είμαστε ειρηνόφιλος λαός με αρχές και αξίες που φώτισαν την οικουμένη. Είναι οι ρίζες μας. Να μην το ξεχνάμε, για να ξέρουμε πού πρέπει να πάμε... Ειρηνόφιλος όμως δεν σημαίνει άβουλος και αδύναμος...
Από τον Δημήτριο Νταφούλη,
επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο
