ροπή προς τη βία, δηλαδή ότι ο εγκέφαλός μας είναι διαμορφωμένος με τέτοιο τρόπο ώστε αρεσκόμαστε στη βία. Παρ’όλα αυτά ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα διότι είναι σε θέση να δαμάσει αυτά τα ένστικτα και ιδιαίτερα στη χώρα μας που γέννησε τη δημοκρατία και τον διάλογο δεν θα έπρεπε να επιλέγουμε τόσο συχνά τη βία ως μέσο επίλυσης των διαφορών μας. Στην άσκηση βίας δεν υπάρχουν κομματικές αποχρώσεις ούτε υπάρχει χώρος για ξύλινη πολιτική γλώσσα γεμάτη από άδειες υποσχέσεις και προσπάθειες υποβιβασμού του γεγονότος. Η μεταξύ μας σύγκρουση αποτελεί πράγματι μια νοσηρή συνήθεια των Ελλήνων με περίτρανα παραδείγματα τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431 π.Χ.-404 π.Χ.), τον ατυχέστατο εμφύλιο του 1824 που έθεσε σε κίνδυνο την εξέλιξη του απελευθερωτικού μας αγώνα και τον εμφύλιο του 1946-1949.
Στη σημερινή εποχή επικρατεί μια εξαιρετικά λανθασμένη κατά τη γνώμη μου στάση απέναντι στην αστυνομία, δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί φασίστες και βίαιοι, ούτε δεσμεύονται με την αποφοίτησή τους από την ακαδημία να βλάψουν τους πολίτες. Το αστυνομικό σώμα υπακούει στο νομοθετικό πλαίσιο και σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεξάρτητο με ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία, όσοι προχώρησαν σ’ αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις δεν θα μείνουν ατιμώρητοι. Ο έλεγχος πιθανής αστυνομικής αυθαιρεσίας ή άσκησης υπέρμετρης βίας γίνεται σε τρία επίπεδα: α) στο πλαίσιο των Διοικητικών Εξετάσεων (Προκαταρκτικών και Ένορκων) από την Ελληνική Αστυνομία, β) από τις εισαγγελικές αρχές, σε περιστατικά σοβαρών καταγγελιών και γ) από τον Συνήγορο του Πολίτη, ως Ανεξάρτητη Αρχή, στο πλαίσιο του Εθνικού Μηχανισμού Διερεύνησης Περιστατικών Αυθαιρεσίας καθιστώντας ανεπίτρεπτη οποιαδήποτε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Παρολ’ αυτά αποτελεί επιτακτική ανάγκη να πραγματοποιείται αν τακτά χρονικά διαστήματα μια ψυχολογική αξιολόγηση του αστυνομικού σώματος ενώ ακόμη πρέπει να εκσυγχρονιστούν οι ακαδημίες. Με πρωτοβουλίες του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη έχουν ήδη γίνει σημαντικές αλλαγές που ενισχύουν τον έλεγχο της αστυνομικής αυθαιρεσίας. 1) Αρμοδιότητες στον Συνήγορο του Πολίτη και διάθεση προσωπικού για την πραγματοποίηση των ερευνών, 2) Αλλαγή και αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου των αστυνομικών, 3) Χρήση καμερών από τους αστυνομικούς, 4) Αλλαγές στην εκπαίδευση και πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης στις επιχειρησιακές μονάδες της Αστυνομίας, 5) Συνεχής παρότρυνση στους πολίτες να καταθέτουν στον Συνήγορο κάθε απόπειρα άσκησης υπέρμετρης βίας. Συνεπώς μπορούμε να συνάγουμε πως το κράτος προφανώς και δεν ενθαρρύνει ούτε επικροτεί τέτοιου είδους συμπεριφορές από το αστυνομικό σώμα
Από την άλλη πλευρά το δικαίωμα στη διαδήλωση, ή αλλιώς το δικαίωμα της συνάθροισης (ή του συνέρχεσθαι), κατοχυρώνεται με το άρθρο 11 του Ελληνικού Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και συνίσταται στο δικαίωμα των προσώπων να καθορίζουν ελεύθερα τον τόπο, τον χρόνο, το είδος και το περιεχόμενο της διαδήλωσης, αλλά και τον ειδικότερο τρόπο έκφρασης των απόψεών τους σύμφωνα με το Σύνταγμα, ωστόσο η διαδήλωση πρέπει να είναι ήσυχη και άοπλη, δηλαδή μια ειρηνική διαμαρτυρία. Είναι πραγματικά αδιανόητο ως πολίτες να απαντάμε στη βία με βία, να ακολουθούμε το παράδειγμα όσων προ ολίγου καταδικάσαμε με την ψευδαίσθηση πως με αυτόν τον τρόπο θα βρούμε το δίκιο μας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως με τους ξυλοδαρμούς δεν πέτυχε ποτέ κανείς τίποτα παραπάνω από θύματα. Είναι επιτρεπτό να προχωρούμε σ’ έναν άγριο και βάρβαρο ξυλοδαρμό ενός αθώου νεαρού αστυνομικού για να τηρήσουμε μία «βεντέτα» τη στιγμή που στον βίαιο αστυνομικό της ομάδας Δ.Ι.Α.Σ των επεισοδίων της Νέας Σμύρνης δόθηκε η ελάχιστη δυνατή προθεσμία για να απολογηθεί και να υποβάλλει υπόμνημα και τέθηκε σε άμεση διαθεσιμότητα; Ως ενεργοί πολίτες προφανώς και έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε αποσκοπώντας στη δικαίωση όσων υπήρξαν θύματα της αστυνομικής βίας. Σίγουρα όμως μία έλλογη και πολιτισμένη πορεία διαμαρτυρίας δεν περιλαμβάνει μολότοφ. Η μόνη αποδοτική και ασφαλής οδός για τη διεκδίκηση τις δικαιοσύνης είναι ο διάλογος.
Τέλος, το κράτος οφείλει να βάλει ένα τέλος στην παραπληροφόρηση, στην σκευωρία και στη συγκάλυψη των γεγονότων. Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα τηλεοπτικών καναλιών που αλλοιώνουν βίντεο και φωτογραφίες για να εξυπηρετήσουν πολιτικά συμφέροντα και να μας ετεροκατευθύνουν μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον μας σε μικρότερα και πιο ασήμαντα ζητήματα διότι είναι ανεπίτρεπτο η αποκαλούμενη «αντικειμενική» ενημέρωση να παρερμηνεύει σκοπίμως τα γεγονότα με σκοπό να τα υποβαθμίσει. Δεν είναι ανεκτό να υπάρχουν πλέον κανάλια τα οποία ψηφοθηρικά και σκόπιμα παρουσιάζουν απολυταρχικά την αστυνομία ως αλάνθαστη και τους πολίτες ως κατ’ αποκλειστικότητα «χούλιγκανς».
Ως συμπέρασμα των παραπάνω εξάγεται ότι τόσο οι πολίτες όσο και το κράτος φέρουν μερίδιο ευθύνης για τα τραγικά αυτά επεισόδια. Είναι βέβαιο πως ενέργειες τέτοιου είδους δεν συμβάλλουν στην πρόοδο και στην εύρεση αποδοτικών λύσεων. Δεν είναι ώρα όμως για επίρριψη ευθυνών αλλά για τη δημιουργική συνεργασία κράτους και πολίτη με σκοπό την αποφυγή παρομοίων περιστατικών στο μέλλον. Κάνοντας τον τελικό απολογισμό κρίνεται απαραίτητο να γίνουν βήματα συμφιλίωσης και από τις δύο πλευρές για να επιτύχουμε πραγματικά την ασφάλεια του πολίτη. Ωστόσο το κράτος πρέπει να μην προσφέρει απλά άδειες υποσχέσεις και να καταδικάζει εμφανώς συμπεριφορές σαν αυτές των αστυνομικών που επιτέθηκαν άγρια σε 14χρονους μαθητές στο πάρκο του Αγίου Αντωνίου Λάρισας στις 30 Μαρτίου.
Από τον Κωνσταντίνο Βαβλιάκη, μαθητή
