όταν ξεκίνησε η πανδημία, είχαμε δυνάμεις. Μέχρι που μπορούσαμε να κάνουμε χιουμοράκι, να γελάμε όλοι μαζί ανταλλάσσοντας χαζά βιντεάκια στο κινητό, να διαβάζουμε οι πολυάσχολοι παρατημένα βιβλία ή να τακτοποιούμε ξανά και ξανά τα πράγματα στο σπίτι που υπό συνθήκες καθημερινότητας είχαν αφεθεί. Μα δεν έχω πια όρεξη για τίποτε... Τα βιβλία ξεχάστηκαν, σχημάτισαν και πάλι στοίβα, τα βιντεάκια και οι πλακίτσες κόπηκαν, κι αν πεις για το σπίτι; Frankly my dear, i don’t give a damn! Δεκάρα τσακιστή, μ’ ακούς;
Ένας χρόνος πανδημίας... Κάθονται οι φυλλάδες και κάνουν απολογισμούς... Πώς ξεκίνησε, πώς αιφνιδιαστήκαμε... Μέσα μου βρίζω τους Κινέζους και τις γαμονυχτερίδες τους! Θα θελα να ’ξερα πώς τις τρώνε ε; Πλακί μήπως, με ψιλοκομμένο μαϊντανό; Η μήπως με σως ροκφόρ και κινόα που φέρνει σε πιο γκουρμεδιά;
Κάπως έτσι, τα ζήσαμε και τα είδαμε όλα σ’ αυτόν τον κύκλο της φρίκης που έγινε με τον καιρό κατάθλιψη. Η αρχική άγνοια και έκπληξη των επιστημόνων. Τα πιο βαριά ονόματα της Ιατρικής έβγαιναν κι έλεγαν άρες μάρες κουκουνάρες. Απαραίτητη η μάσκα, εεε όχι και τόσο απαραίτητη... Κι από κοντά συνωμοσιολόγοι, αρνητές, όσιοι και προφήτες, Τσιόδρες και Χαρδαλιάδες. Σσστ ...Ελληνίδες, Έλληνες κάντε ησυχία. Ο Κυριάκος προβαίνει σε διάγγελμα. Βαστάτε γερά. Τηρείτε τα μέτρα, μείνετε ασφαλείς. Ασφαλείς γαμώτο, μ’ ακούτε; Έρχονται τα εμβόλια, ωραίο το μαλλί σας κυρία Παγώνη μου, αχ, πολύ σας ευχαριστώ, τι λέτε θα κάνουμε Πάσχα φέτος;
Ένας χρόνος πανδημίας... Κι εγώ μετρώ μονάχα βήματα. Άπειρα βήματα. Μοναχικά. Ο πιο μοναχικός αριθμός είναι ο Κωδικός 6. Άλλαξα διαδρομές, από τον φόβο του πλήθους - βλέπεις δεν είμαστε πια άνθρωποι, αλλά «φορείς μετάδοσης» που απειλούμε ο ένας τον άλλο. Πήγα έτσι στις πιο μακρινές συνοικίες της πόλης, να φανταστείς έφτασα Άγιο Θωμά, Τέρμα Βόλου, Νέα Πολιτεία. Πόσο μεγάλωσε η Λάρισα! Δεν το ’χα φανταστεί. Πόσα νέα σπίτια, νέοι δρόμοι, νέες γειτονιές. Μα, πάνω που οι νέοι κάτοικοι θα γνωρίζονταν και θα γίνονταν «γείτονες», το κακό τους έκλεισε μέσα.
Περπατώ κι είναι αυτή η μόνη μου αίσθηση ότι ακόμη κάτι κάνω. Έναν χρόνο τώρα, κλεισμένος στη «φυσούνα» του «ακορντεόν», χτυπάω πλήκτρα, πότε σε ντο ματζόρε, πότε σε λα μινόρε... Άνοιξε - κλείσε κουράστηκαν τα χέρια μου, πρήστηκαν τα δάκτυλά μου. Κι έρχεται Πάσχα... Πέρυσι το είδα σαν μια γραφικότητα. Πάσχα στη ... βεράντα με παϊδάκια, τζατζίκι και λίγα κόκκινα αβγά - μη βράζεις πολλά, ποιος θα τα φάει, δυο μας θα ’μαστε. Παρ’ το σαν μια εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς. Δες το ρε παιδάκι μου σαν μια πολύτιμη ανάμνηση, από τα περίεργα που μπορούν να σου συμβούν στη ζωή. Μα φέτος, στο λέω, δε θα τ’ αντέξω. Μέχρι που άρχισα να πεθυμώ τα σόγια μου, μπατζανάκηδες, κουνιάδια και συμπεθεραίους, αααα, τι όμορφη τι χαρούμενη σύναξη ήταν αυτή κι εσύ -θυμάσαι;- μου ’κανες και μούτρα που τους μάζευα όλους στην αυλή μας γιατί, καταλαβαίνω, κουραζόσουνα... Αλλά είναι καλύτερα τώρα; Ε, πες, είναι καλύτερα;
Απόχτησα στο μεταξύ μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Κατ’ αρχάς, άρχισα να μετράω αντίστροφα. Πόσες ευτυχισμένες Πασχαλιές μας μένουν ακόμη; Και πόσα καλοκαίρια; Γιατί, να, έφτασαν κιόλας τα «ήνταφεύγα», τι νομίζεις, στατιστικώς θα αρχίσουν τα προβλήματα υγείας. Αν είναι να πας στη Σαντορίνη κουβαλώντας μαζί σου ένα νεσεσέρ γεμάτο χάπια, κάτσε καλύτερα στ’ αβγά σου να πίνεις τήλιο και χαμόμηλα, οι βότκες θέλουν γερό στομάχι και χαμηλή αρτηριακή πίεση.
Το μεγαλύτερο κακό με την πανδημία είναι πως σου κλέβει χρόνο. Δεν τον δανείζεται για να σου τον επιστρέψει, σου τον κλέβει κανονικά. Άλλοι πέρασαν χειρότερα, δεν αντιλέγω. Τι να λέμε; Δεν ήταν χαμένα χρόνια τα χρόνια της κατοχής; Μόνο την πείνα βάλε, γιατί σ’ ακούω, γκρινιάζεις, που σου κλείνουν τα σούπερ μάρκετ απ’ τις 8. Και σκέψου να ήσουνα και αριστερός να σε κυνηγάνε μετά από βουνό σε βουνό πριν βρεθείς δίχως να το καταλάβεις «παραθέριση» στα γκουλάγκ της Τασκένδης, να αναρωτιέσαι για ποια οράματα και ποια ιδανικά έχασες τόσο χρόνο;
Αλλά σκοτίστηκα για τα παλιά και τους παλιούς, εμείς τι κάνουμε είναι το θέμα. Αργεί και ο εμβολιασμός, το κέρατό μου μέσα, και δεν κάλεσαν την κλάση μας. Είμαστε ακόμη πολύ μικροί για γέροι, και δεν έχουμε τα σωστά κονέ, ούτε τα κατάλληλα υποκείμενα νοσήματα να το κάνουμε στη ζούλα. Είμαστε σκέτα υποκείμενα, αλλά, ας παρηγορηθούμε, τουλάχιστον χτίζεται «τείχος ανοσίας». Κει πάνω θα με βρεις, σαν άλλον Έκτορα να υπερασπίζομαι τα τείχη της Τροίας και σιγά μη βγω για να παλέψω με κείνο τον κρεμανταλά τον Αχιλλέα, τον Φαρσαλινό «κίλερ». Δεν είναι καιροί για άσκοπους ηρωισμούς, οι Όμηροι ας βρουν άλλους ήρωες να θυσιάσουν και μετά να τους θρηνήσουν. Εμάς μας περιμένουν άλλα. Ξέρεις πόσο έχω πεθυμήσει το Πήλιο; Θα πάω εκεί να βρω Κενταύρους, μα την Παναγία τη Χιλιαρμενίτισσα. Τον δάσκαλο Χείρωνα θα πάω να συναντήσω, που ήταν μανούλα στη βοτανική - σήμερα το λένε «εναλλακτικές θεραπείες». Μάγισσες φέρτε βότανα, και κένταυροι μαντζούνια. Και για να μιλάμε σοβαρά τώρα, για ουζάκι στην Αγριά θα πάω και θα συνεχίσω για Τρίκερι με στάση Μηλίνα. Εκεί θα πάω, στις παραλίες που κάθεσαι να λιαστείς και σου κρύβουν τον ήλιο τα κρεμασμένα χταπόδια. Κι εσύ πετάς μπουκιές ψωμιού στο νερό. Ταΐζεις και κάνεις χάζι τα ξελιγωμένα λαβράκια που αλληλοξεσκίζονται. Κοίτα ρε συ τι κάνουν τα όντα του Θεού για το ξεροκόμματο...
Αχ, Θεέ μου μεγαλοδύναμε... Πέρασε κιόλας ένας χρόνος κι είμαστε ακόμη εδώ. Αντέχουμε ή λέμε πώς αντέχουμε. Τουλάχιστον - προσώρας - δεν μπήκαμε σε καμιά εντατική να κοιτάμε τους διαστημάνθρωπους των ΜΕΘ και να αναρωτιόμαστε αν είμαστε ακόμη στην αγαπημένη μας γη ή την κάναμε με το «Perseverance» στη νέα μας αποικία, τον Άρη. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, γιατί από χρέη και αμαρτίες σαν πολλά σωρεύσαμε. Πάρε σφουγγάρι και σβήνε Ύψιστε, πριν σβήσουμε κι εμείς μαζί...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
