στη λειτουργία ενός έργου της ΔΕΗ, που κατασκευάσθηκε από το υστέρημα, από τη φορολογία και με τη συνεισφορά ΟΛΩΝ μας, ακόμη και των πιο φτωχών συμπολιτών μας).
Έτσι λοιπόν στη χώρα αυτήν του παραλόγου, κάποιοι πολιτικοί διαχειριστές, κάποιες ανεύθυνες πολιτικές οργανώσεις και ΜΚΟ, αλλά και ποικίλοι μηχανισμοί της Πολιτείας και του κράτους, παίρνουν αποφάσεις που οδηγούν σε καταστάσεις καταστροφικές για το κοινωνικό σύνολο, χωρίς (αρκετοί από αυτούς) να δίνουν λογαριασμό στην κοινωνία και, κάποιοι άλλοι, να απολαμβάνουν την ασυλία από τις συνέπειες οποιασδήποτε πράξης τους.
Θα σχολιάσουμε δύο μόνο σημεία αυτής της απόφασης:
-Το πρώτο έχει να κάνει με τους «σκοπούς» του Σωματείου με τίτλο «Σύνδεσμος ιδιοκτητών κατακλυζομένων οικισμών Μεσοχώρας - ο ΑΧΕΛΩΟΣ», το οποίο προσέφυγε στο ΣτΕ για να ακυρώσει την Υπουργική απόφαση (ΑΕΠΟ) του 2017, με την οποία, μετά από αρκετά χρόνια ταλαιπωρίας και μετά από ανελέητο πόλεμο εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων τοπικών οργανώσεων και ΜΚΟ, επιτράπηκε τελικά η ολοκλήρωση των διαδικασιών λειτουργίας του ΥΗΕ Μεσοχώρας.
Μέσα στους «σκοπούς», λοιπόν, αυτού του Σωματείου συμπεριλαμβάνεται «η υπεράσπιση των συμφερόντων των κατακλυζομένων από τον σχεδιαζόμενο υδροταμιευτήρα» (σημ. η υπογράμμιση δική μας και η απορία μας ακόμα μεγαλύτερη, αφού το έργο δεν είναι «σχεδιαζόμενο», αλλά έχει ολοκληρωθεί!) και η «αποξήλωση του φράγματος» (σημ. η υπογράμμιση δική μας και η ...απορία - υποθέτουμε όλου του ελληνικού λαού - από πού τέλος πάντων αντλούν κάποιοι το δικαίωμα να ...αποξηλώνουν δημόσια έργα!).
Το σπουδαίο είναι ότι το ΣτΕ εξέτασε (;) προσεκτικά το δικαίωμα του Σωματείου αυτού να υποβάλει αίτηση στο δικαστήριο και έκρινε ότι υπάρχει «έννομο συμφέρον». Και εμείς ρωτάμε: Όταν ένα σωματείο έχει σκοπούς να καταστρέψει, να καθαιρέσει, να «αποξηλώσει» ένα ολοκληρωμένο δημόσιο και κοινωφελές έργο, που νομίμως εγκρίθηκε (δεκαετία 1980) από τα όργανα της Πολιτείας, νομίμως εκτελέστηκε και ολοκληρώθηκε, είναι δυνατόν να υφίσταται «έννομο συμφέρον» σε οποιονδήποτε που επιδιώκει να το ...κατεδαφίσει;
Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος που έχει συνηθίσει τα παράλογα στη χώρα μας. Κάτι τέτοιο επιβάλλεται από το σύνταγμα και τους νόμους θα πουν οι νομικοί. Σεβασμός στη δικαιοσύνη θα πουν οι υποκριτές που «χαίρονται» αφού η Μεσοχώρα θα πάει κι άλλο πίσω, όπως χαίρονται και οι ανταγωνιστές της ΔΕΗ, δηλαδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ενέργειας, αφού αντικειμενικά τους προσφέρεται κι άλλος χώρος για «επενδύσεις» σε «δικούς» τους τομείς (αιολικά, φωτοβολταϊκά, φυσικό αέριο) και αφού δημιούργει ακόμα περισσότερες δυσκολίες στον πληγωμένο γίγαντα της ενεργειακής ιστορίας της χώρας μας, τη ΔΕΗ, για να ανακάμψει...
Όσο για την ουσία της απόφασης - το δεύτερο σημείο που επιθυμούμε να σχολιάσουμε - πραγματικά δεν ξέρει κανείς τι να υποθέσει.
Το ΣτΕ αναφέρει ότι οι αποφάσεις (του κ. Φάμελλου, Υπουργού επί ΣΥΡΙΖΑ), που με την αναθεώρηση του Χωροταξικού και των Σχεδίων Διαχείρισης Υδάτων (2017) τροποποίησαν τις επιλογές προηγουμένων Κυβερνήσεων (θέτοντας «εκτός σχεδιασμού» τα έργα εκτροπής Αχελώου), συνιστούν λόγο ακύρωσης της ΑΕΠΟ Μεσοχώρας!
Προφανώς εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σχέση έχει αυτό με τη Μεσοχώρα, η οποία ανέκαθεν υπήρχε σε όλα τα εγκεκριμένα σχέδια της Πολιτείας (χωροταξικό, σχέδια διαχείρισης, ενεργειακά σχέδια κ.λπ.) χωρίς κάτι να αλλάζει έως σήμερα, και - εκτός των άλλων - δε σχετίζεται με τα έργα εκτροπής Αχελώου, δηλαδή το φράγμα Συκιάς και τη σήραγγα εκτροπής (έξοδος στο Μουζάκι).
Και, με όποιο σεβασμό μάς απομένει ακόμη προς τους ποικιλώνυμους θεσμούς αυτής της χώρας, η απόφαση αυτή μοιάζει περισσότερο με πολιτική επιλογή (από μη πολιτικούς...) και έκφραση μιας αντίθεσης εναντίον των αποφάσεων των κυβερνήσεων (και του συνόλου των πολιτών) για τη δημιουργία της Μεσοχώρας, κάτι που αποφασίστηκε εδώ και σαράντα χρόνια...
Και η ζωή συνεχίζεται ...
Από τον Κώστα Γκούμα (*)
(*) Ο Κώστας Γκούμας είναι γεωπόνος, πρ. δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κ.Ε
* Απόφαση ΣτΕ 2230/11-11-2020:
https://www.ypethe.gr/sites/default/files/archivefiles/apofasi_2230_11_11_2020_ste_gia_yie_mesohoras.pdf
