σελίδες καταξίωσης και αναβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Πρωταρχικός σκοπός που σαλπίζεται παντού με έμφαση, είναι η συνεχής, αδιάκοπη βελτίωση και αναβάθμιση της ζωής μας. Η οριστική απαγκίστρωσή μας από τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ανέχεια και την κακομοιριά, άσχετα με ποιον τρόπο μπορεί να συμβεί αυτό, χωρίς να αποκλείονται οι δρόμοι της διαφθοράς και της ανομίας. Μιλάμε για την ελευθερία των ανθρώπων που έχουν δικαίωμα για την κατάκτηση και την εδραίωση όσων περισσοτέρων αγαθών μπορούν, που είναι και ο πρωταρχικός τρόπος της ζωής. Από τη στιγμή που προσχωρούμε στη χοάνη της καταναλωτικής κοινωνίας, αμέσως παραμερίζουμε κάθε άλλη προτεραιότητα, την οποία και ιεραρχούμε σε δεύτερη μοίρα και αφοσιωνόμαστε με τα καταναλωτικά αγαθά και μόνο. Η ευμάρεια και το σεξ είναι πάντα στην πρώτη γραμμή και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται ή ιεραρχούνται στο μέλλον, στη λήθη, στο τίποτα. Η καταναλωτική κοινωνία είναι η πιο ισχυρή δύναμη που καθορίζει την περαιτέρω πορεία της ζωής μας. Έχει απλώσει τα πλοκάμια παντού, ώστε οι αποδέκτες, οι αναγνώστες της, εύκολα να προσχωρούν σ' αυτήν, αφού η προπαγάνδα και τα παπαγαλάκια της, έχουν τη δύναμη και τον τρόπο να κάμπτουν, ακόμη και τις πιο ισχυρές συνειδήσεις. Αυτό όμως είναι το νόημα της ζωής; Όταν καταναλώνουμε όσα περισσότερα μπορούμε γινόμαστε και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία; Είμαστε καλύτεροι άνθρωποι από πρώτα; Πιο χρήσιμοι; Πιο εξευγενισμένοι; Εκεί εξαντλείται η χαρά και η ευτυχία; Η ευμάρεια και η χλιδή είναι ο πιο σημαντικός στόχος στη ζωή μας; Όσοι πιστεύουν -και είναι πολλοί αυτοί- ότι η ζωή είναι: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α. Κοριθ. ιε 32) πλανώνται πλάνη οικτρά. Η ζωή έχει τόσες άλλες χαρές και ενδιαφέροντα, ώστε η αέναη κατανάλωση αγαθών, να ωχριά μπροστά σ' αυτές. Όταν καταναλώνουμε αγαθά δεν σημαίνει ότι είμαστε και περισσότερο πολιτισμένοι. Άχρηστοι είμαστε. Οδηγούμαστε πολλές φορές σε καταγώγια και καπηλειά, μαζί με τον υπόκοσμο ευτελίζοντας τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, με την κοινωνία να μας στιγματίζει και να μας δακτυλοδεικτεί. Είναι γνωστό πως η χώρα αυτή πνευματικά βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο. Κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι που βρίσκονται στο στερέωμα - και είναι λίγοι - δεν μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη. Και κάθε φορά που θέλουν να υψώσουν το ανάστημά τους, η φωνή τους καταπνίγεται αμέσως από τους νταβατζήδες των καναλιών και των άλλων μέσων ενημέρωσης. Οι άγρυπνοι φρουροί, οι πραγματικοί φύλακες, οι διανοούμενοι, η ψυχή της πατρίδας, οι σημαιοφόροι της επιστήμης και της τέχνης, οι εραστές και πρωταγωνιστές αυτού του τόπου, οι οτρηροί σκαπανείς του ορθού λόγου και της αλήθεια, δεν υπάρχουν πια. Και αν υπάρχουν είναι ελάχιστοι. Ανίκανοι να ανατρέψουν την κατάσταση. Δεν μπορούν να φωτίσουν την καταξίωσή τους και την πάνδημη αναγνώρισή τους από τον λαό. Τους έχει καταπνίξει μέσα στα δικά τους σπλάχνα η αδηφάγος καταναλωτή κοινωνία, που άπλωσε τα πλοκάμια της σ' όλες τις κοινωνικές ομάδες και τις εγκλώβισε στα θέλγητρά της. ΄Ετσι ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων που εξέρχεται από τα Ανώτατα Πνευματικά Ιδρύματα της χώρας μεταμορφώνεται άμεσα από την καταναλωτική κοινωνία σε ασύστολους επαγγελματίες. Αντί να λειτουργήσουν μέσα στον λαό, ως η συλλογική του συνείδηση, δρουν ενάντια. Με αυτήν όμως άγρυπνη, βγαίνει από τον εαυτό του, ελευθερώνεται, υπερβαίνει τα φυσικά όρια και χαρίζεται με γενναιότητα στη δημιουργία σκοπών που κορυφώνουν τον πολιτισμό ενός λαού. Το γεγονός, ότι η παιδεία μας δεν λειτουργεί μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, για τη διαμόρφωση ηθικών χαρακτήρων, συγκροτημένων προσωπικοτήτων, ως πηγή γνώσεων στην καθημερινότητα οφείλεται στο ότι ο λαός παραμένει απαίδευτος πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η ποιότητα της ζωής μας πρέπει να είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη διανοουμένων στη χώρα. Οι διανοούμενοι είναι οι φορείς του πολιτισμού. Και εκεί που υπάρχουν πραγματικοί διανοούμενοι, εκεί υπάρχει και ανάλογος πολιτισμός. Όπου πολιτισμός, εκεί και ποιότητα ζωής. Όπου ποιότητα ζωής, εκεί χρηστοί και φωτισμένοι άνθρωποι. Δυστυχώς, την πλειονότητα του λαού μας σήμερα το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η καλοπέραση, η καλή ζωή και η διασκέδαση. «Ένας παχυλός μισθός», μια καλή κληρονομιά, μια παραγωγική χρονιά, είναι το παν για τον λαό μας. Δεν τον ενδιαφέρει να έχει πνευματικούς ανθρώπους και καλή πνευματική ζωή, γα να παραχθεί και ο ανάλογος πολιτισμός και η καλύτερη ποιότητα ζωής. Μια κοινωνία όμως που είναι κλεισμένη στο καβούκι της και δεν αντιστέκεται στην ανθελληνικότητα των καιρών, δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το τι θα συμβεί «αύριο» και «μεθαύριο» χωρίς να αναλογίζεται το παρελθόν και το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, δεν είναι δυνατή να παράξει πολιτισμό, έργο πνευματικό για να λαμπαδοφωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Όλοι μας επιθυμούμε μια καλύτερη ζωή. Η ζωή μας γίνεται καλύτερη, όταν εμείς γινόμαστε καλύτεροι. Όταν ζούμε με τον ασίγαστο πόθο μέσα μας, τη φλόγα και την επιθυμία μας κάθε πράξη και κάθε ενέργειά μας να μετατρέπεται σε πολιτισμό. Μια κοινωνία που προσπαθεί να κάνει όλα τα μέλη της κερδοσκόπους, απιστεί στο καθήκον του πολιτισμού και ζει στη βαρβαρότητα. Μια ελπίδα υπάρχει. Η εξέγερση. Όχι από αυτές που οδηγούν τον κόσμο στην τυραννία. Αλλά από αυτές που επαναφέρουν τον κόσμο στην κοίτη του πολιτιστικού τους χρέους. Το πιστεύετε; (Βλ. Κ.Τσιροπούλου, δοκίμια «Τα σημεία των καιρών»).
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
