Σκέψεις σε συνθήκες μοναξιάς

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Ο Αϊνστάιν όταν τον ρώτησαν «τι έχετε να πείτε μετά από αυτά που εξερευνήσατε, σαν μυαλό που είστε, πώς κάνατε τόσα πράγματα για την ανθρωπότητα στη ζωή σας», τους απάντησε αφοπλιστικά λέγοντας: «Μόνο δύο πράγματα από αυτά που έκανα είναι άπειρα, το

σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία και να σας πω και κάτι άλλο, δεν είμαι απολύτως σίγουρος για το πρώτο, ενώ για το δεύτερο είμαι βέβαιος».
Το λέω αυτό γιατί κάθε βράδυ μέσα σ’ αυτήν την περίοδο της μοναξιάς μας παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων μαυρίζει η ψυχή μου, δεν ξέρω για σας.
Οι βραδινές ειδήσεις των καναλιών στην εποχή της πανδημίας έγιναν δελτία τρόμου. Από τους καθημερινούς αριθμούς των κρουσμάτων, στους νεκρούς και από εκεί στους διασωληνωμένους. Μόλις συμπληρωθούν οι αριθμοί αρχίζουν οι εικόνες από τις Μ.Ε.Θ. και στη συνέχεια οι δηλώσεις αυτών που έχασαν κάποιον δικό τους. Ας μην παρεξηγηθώ. Έχω απόλυτο σεβασμό για τους ασθενείς που παλεύουν να επιζήσουν γιατί όλοι άνθρωποι είμαστε και μπορεί να συμβεί σε όλους μας, όπως επίσης απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στους γιατρούς, τους νοσηλευτές που αγωνίζονται να τους κρατήσουν στη ζωή. Αλλού είναι το πρόβλημά μου.
Αναρωτιέμαι, αν οι συντάκτες των δελτίων ειδήσεων έχουν συνείδηση του γεγονότος, ότι ένας μεγάλος αριθμός των τηλεθεατών είναι ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι, που ζουν με το άγχος των κλειστών καταστημάτων και των επιχειρήσεών τους, με το μέλλον τους άδηλο, και με την αγωνιά της επιβίωσης των ίδιων και των οικογενειών τους. Είναι τα μεσαία στρώματα που βουλιάζουν. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί γι’ αυτήν την τεράστια κατηγορία των πολιτών σε δελτία απελπισίας. Μόλις τελειώσει η πρώτη φάση των ειδήσεων τρόμου, ακολουθεί η φάση της «παρέλασης» των ειδικών: λοιμωξιολόγοι, επιδημιολόγοι, πνευμονολόγοι παρελαύνουν αναπτύσσοντας τις απόψεις τους. Κάθε φορά που τους βλέπω έχω την ίδια απορία: Χάθηκε να προσθέσουν οι συντάκτες των δελτίων και έναν ψυχίατρο στους ειδικούς μήπως δώσει μερικές συμβουλές στους τηλεθεατές ώστε να αντέξουν ως τη μέρα που θα φανεί γι’ αυτούς το «ολίγο φως και μακρινό»;
Τι γίνεται όμως με την ψυχολογική-ψυχιατρική στήριξη, που είναι επίσης, απαραίτητη κυρίως γι’ αυτήν την κατηγορία των πολιτών; Εύλογο ερώτημα αλλά από πού και από ποιον να βρεις απάντηση.
Λυπάμαι αλλά εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα από τους «φωστήρες» των καναλιών, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε πως όσο πιο μαύρα παρουσιάζουμε τα προβλήματα, τόσο περισσότερο πείθουμε ότι σκεφτόμαστε βαθυστόχαστα γιατί όλοι αυτοί νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ιθαγενείς. Αυτά!