«Ή όλοι να λευτερωθούμε ή όλοι να σκοτωθείτε»

Μάθαμε στα σκολειά μας και συνεχίζουμε να διαβάζουμε στις εγκυκλοπαίδειες και στα διάφορα ιστορικά έντυπα για το «εθνοσωτήριο έργο» όλων εκείνων που απ’ το ξέσπασμα της Επανάστασης, και για όσο έζησαν, κίνησαν γη και ουρανό, για να πετύχουν τον αφανισμό της Ελλάδας, προκειμένου να σώσουν το τομάρι και τα υπάρχοντά τους, ενώ παράλληλα «κυβερνούσαν» τον τόπο όλα τους τα χρόνια.

Εγκλήματα, προδοσίες, δολοπλοκίες, οικονομικές ατασθαλίες πρωτόφαντες κι ό,τι κακό μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους. Κι όμως εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να υπάρχουν Ιστορικοί επιστήμονες, που όχι απλώς εξυμνούν ως Μεσσίες αυτά τα υποκείμενα, αλλά και προσπαθούν να μας πείσουν για το θεάρεστο έργο που επιτέλεσαν! Φοβούμαι πως στην όλη διαδικασία κάτι δεν πάει καλά. Είναι και να γελάς και να κλαις μαζί.
Λοιπόν. Έχουμε και λέμε. Είναι 5 Ιουλίου 1822. Ο Δράμαλης μόλις έχει περάσει τον Ισθμό με 30.000 στρατό, με χιλιάδες ιππείς εξασκημένους, με καμήλες. Στο πέρασμά του σκορπάει παντού τον πανικό. Λεηλατεί, καίει, αφανίζει όσους αντιστέκονται. Στη Ρούμελη ο αφορισμένος Ανδρούτσος μόλις κατάφερε να αποσπάσει 6.000 Τουρκαλβανούς από το σώμα του Δράμαλη και να τους στείλει πίσω. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν τον Πασά τους στον Μοριά. Ο Οδυσσέας ενημερώνει τον Κολοκοτρώνη και τον Υψηλάντη για την επέλαση του εχθρού, στέλνει και τον Νικηταρά στην Πελοπόννησο και ταυτόχρονα κλείνει τη δίοδο της υποχώρησης των εχθρών πίσω στη Ρούμελη. Έκλεισε επίσης και τις εφοδιοπομπές προς τον Μοριά. Είναι βέβαιος, και το έχει διαδώσει παντού, ότι η στρατιά του Δράμαλη θα διαλυθεί στην Πελ/σο, ενώ παράλληλα ειρωνεύεται την ψευτοκυβέρνηση του Ναυπλίου, που τον καθήρεσε, τον αφόρισε, τον επικήρυξε και τον κυνηγά νύχτα και μέρα να τον εξοντώσει.
Στην είδηση της καθόδου του Τούρκου στρατηλάτη οι ποντικοϋπουργοί συσκέπτονται στο Άργος για το πώς θα σώσουν το τομάρι τους. Και στον Υψηλάντη που ήρθε και τους πρότεινε να λάβουν μέρος στην άμυνα κατά του εισβολέα, απάντησαν ότι πάνε να ετοιμαστούν και... έρχονται. Αυτοί ετοιμάζουν τη φυγή τους στα πλοία «Τερψιχόρη» και «Πελεκάνος», όπως τους υπέδειξε ο πλοιοκτήτης γαμπρός των Κουντουριώτηδων Ορλάνδος, μέλος κι αυτός τότε του εκτελεστικού, κι ακόμη έρχονται. Κι ακόμη ο Υψηλάντης τούς περιμένει.
Ο λαός του Μοριά και ειδικά της Αργολίδας βρίσκεται σε παραλήρημα. Μαζί με τα 700 μέλη της φρουράς περιμένουν διαταγές από τους «υπουργούς», για να βοηθήσουν στη σωτηρία των ιδίων, των υπαρχόντων και των παλλακίδων τους. Όσο για τον λαό; Γαία πυρί μειχθήτω. Άλλωστε αναμένεται να φτάσει και ο «αρχιστράτηγος» Μαυροκορδάτος, που στις 4 Ιούλη, στο Πέτα της Άρτας έπαθε τη νίλα της ζωής του από τον Κιουταχή και τώρα τρέχει να σωθεί στα πλοία.
Πιο θλιβερή όμως και συνάμα πιο αηδιαστική είναι η προσπάθεια διάσωσης του Κωλέττη! Ήταν ο... υπουργός πολέμου. Άκουσον, άκουσον. Απέσπασε απ’ τη φρουρά 200 αγωνιστές μόνο και μόνο για να φορτώσουν σε πλοίο τα πράγματά του και να συνοδέψουν τις τρεις Τουρκάλες παλλακίδες του, καθώς και τη Μαρία, χήρα του Χρήστου Παλάσκα, τον οποίο δύο περίπου μήνες νωρίτερα ο Κωλέττης δολοφόνησε με φοβερή δολοπλοκία, μόνο και μόνο για να σπιτώσει ως «μορόζα» τη νεαρά και πανέμορφη Παλάσκαινα. Μάλιστα για την περίπτωση τις είχε ντύσει όλες ευρωπαϊκά. Τι να κάνουμε, ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε φοβερές επιδόσεις απέναντι στο ωραίο φύλο. Και μια λεπτομέρεια: Όντας γιατρός στην αυλή του Αλή Πασά δραπέτευσε τον Μάρτη του ‘21 εξαιτίας του ότι αποκαλύφθηκε ερωτικό του σκάνδαλο με την αδερφή της κυρά-Βασιλικής! Όχι παίζουμε... Δυστυχώς για κακή τύχη του έθνους ήρθε στην Πελοπόννησο και φώλιασε έκτοτε και επί 26 συναπτά έτη στην κυβέρνηση.
Κι όπως βιάζονταν να μπουν στα καράβια όλοι τους παράτησαν και τα ασημένια σκεύη που είχαν συνάξει απ’ τα μοναστήρια και τις εκκλησίες για τον Αγώνα και παραλίγο να ξεχνούσαν και τα αρχεία, αν δεν τα θυμόταν ο αντιπρόεδρος του εκτελεστικού, μεγαλοκοτζάμπασης της Πάτρας Θ. Κανακάρης. «Ας χαθούν οι Έλληνες, τα αρχεία να γλιτώσουν...» φώναζε. Έβγαλαν μάλιστα προκήρυξη προς τον λαό, που επιγραμματικά έλεγε το εξής: «Ή όλοι να λευτερωθούμε, ή όλοι να σκοτωθείτε...».
Κι αν ρωτάτε τι απέγιναν αυτοί οι κύριοι, σας λέμε ότι έμειναν στα καράβια από 6 Ιουλίου έως 12 Αυγούστου στον Αργολικό κόλπο και δίπλα στην Ύδρα, έχοντας και του πουλιού το γάλα και παρακολουθώντας με τα κιάλια τα όσα διαδραματιζόταν στη στεριά, όπου ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης και ο Νικηταράς με τους εξαθλιωμένους αγωνιστές διέλυαν τη στρατιά του Δράμαλη.
Κι όταν η Ελλάδα σώθηκε, οι ποντικοϋπουργοί βγήκαν επιτέλους απ’ την κρυψώνα τους «νικητές» και «τροπαιούχοι» και αποφάσισαν με ψήφισμά τους να ανακηρύξουν επισήμως τον Μαυροκορδάτο «άξιον της ευγνωμοσύνης του έθνους», τον Νέγρη «άξιον της ευνοίας και της υπολήψεως παντός του Γένους» και βεβαίως απένειμαν χάριτας και προς τους υπουργούς για τη γενναιότητα που επέδειξαν!!! Για τους σωτήρες της Ελλάδας ούτε λέξη. Εδώ είναι που αρμόζει η φράση «αιδώς αχρείοι». Ο εμφύλιος είναι πια επί θύραις... Αρκετά στοιχεία πάνω σ’ αυτά μας δίνει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.
Για την ομάδα Ιστορικής Έρευνας «Δημήτρης Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος