Φυλακίστηκε και υπέφερε πολλά. Σκέφτηκε να δωροδοκήσει τον ηγεμόνα (τον πασά της Λάρισας), αλλά το ποσό που του ζήτησαν ήταν μεγάλο. Ζήτησε βοήθεια από τον λογοθέτη και επίτροπο της Μητρόπολης Ιωαννάκη Χατζηθάνου, ο οποίος τον λυπήθηκε και του δάνεισε τα χρήματα, αφού υπέγραψε τη σχετική χρεωστική ομολογία (κάτι σαν γραμμάτιο). Για να είναι βέβαιος ότι δεν θα φύγει χωρίς να πληρώσει το δάνειο, κράτησε ως ενέχυρο την κάρα και τρία δαχτυλίδια.
Όταν αποφυλακίστηκε ο Χριστόφορος, αντί να επιστρέψει τα δανεικά «ως φύσεως πονηράς» που ήταν με ψευδείς αγωγές και διεκδικήσεις, προσκόμισε ένα φιρμάνι και έναν δικαστικό κλητήρα (μπουμπασίρη) για να πάρει την κάρα και τα τρία δαχτυλίδια, απειλώντας τον και με άλλες αγωγές.
Ο τότε μητροπολίτης της Λάρισας Γαβριήλ αποφάσισε να προστατεύσει τον λογοθέτη και επίτροπό του Ιωαννάκη για να μην «καταδικάζεται αδίκως». Εφόσον ο Χριστόφορος «δεν μεταστράφη της κακίας» και θέλει οπωσδήποτε να πάρει την κάρα, χωρίς να επιστρέψει το δάνειο, ο Γαβριήλ, με τους ιερείς της πόλης, τους προεστούς και τους επικεφαλείς (πρωτομαγίστορες) των επαγγελματικών Σωματείων (ρουφετίων) αποφάσισαν να δώσουν 1.180 άσπρα στον Ιωαννάκη, από το παγκάρι του ναού του Αγίου Αχιλλίου, όσα είχε δανείσει στον Χριστόφορο. Ο Ιωαννάκης τούς έδωσε την κάρα του Αγίου και ένα δαχτυλίδι, διότι τα δύο άλλα τα είχε πουλήσει, «διά να έβγη από την ενοχήν», υπογράφοντας τη σχετική ομολογία ότι έλαβε τα ως άνω.
Η κάρα του Αγίου και το ένα δαχτυλίδι αφιερώθηκαν στον ναό του Αγίου Αχιλλίου, μιας και χρήματα ήταν του παγκαρίου. Όλοι, κληρικοί, προεστοί και πρωτομαγίστορες, υποσχέθηκαν στον ταλαιπωρημένο Ιωαννάκη ότι εάν τον ενοχλήσει εκ νέου ο Χριστόφορος θα του συμπαρασταθούν και «όσα έξοδα τρέξουν» θα τα δίνουν από το εκκλησιαστικό ταμείο.
Η αναφορά της φυλακής το 1731 είναι, προς το παρόν, η αρχαιότερη γνωστή.[Βιβλιογραφία: Δημήτριος Γ. Καλούσιος, Ο Κώδικας της Μητροπόλεως Λαρίσης, ΕΒΕ 1472! 1647-1868, Λάρισα 2009, 134-135].
Από τον Κώστα Σπανό,
εκδότη του «Θεσσαλικού Ημερολογίου»
www.thessaliko.gr
