ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΛΥΜΑ (ΙΙΙ) Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Γράφει ο «Όμηρος»
([e-mail], fb:Ομηρος Ελευθερία)

Θα δούμε στα επόμενα σημειώματα τα επιεικώς δυσάρεστα πεπραγμένα των Κυβερνήσεων Καραμανλή. Κάποια αναφέρθηκαν στο πρώτο άρθρο της ενότητας. Είναι σημαντικό όμως να συμπληρωθεί το δυστοπικό αποτύπωμα της περιόδου 2004-2009. Η εκτίμηση είναι

υποκειμενική, επειδή -όπως το έγραψα στην αρχή- αντικειμενική εξιστόρηση δεν υπάρχει. Κάποιος ή κάποιοι γράφουν με αφετηρία τα προσωπικά τους βιώματα, το γνωσιολογικό τους φορτίο, τις πηγές απ’ όπου αντλούν τις πληροφορίες, και τη δική τους ερμηνεία γεγονότων και αρχειακού υλικού. Εκτιμώντας ο ίδιος την πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία, θεωρώ αξιοκατάκριτη την απόκρυψη της αλήθειας για έναν Κυβερνήτη, που γεύτηκε στην αρχή της θητείας του τους καρπούς ενός δέντρου, που το πριόνισε σύριζα. Θα θυμίσω την κληρονομιά Σημίτη στον διάδοχό του και προηγουμένως θα μεταφέρω την εμπειρία μου πριν χρόνια στην Τάμπα της Φλόριντα, όπου φιλοξενήθηκα από φίλους. Έτυχε να παρευρεθώ σε ομογενειακή εκδήλωση και να μιλήσω με έναν Ελληνοαμερικανό 3ης γενιάς, σημαίνοντα επιχειρηματία των νότιων Πολιτειών και εξέχον μέλος -απ’ ό,τι αργότερα έμαθα- του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Μεταξύ άλλων ζήτησε και τη γνώμη μου για τον Σημίτη. Του απάντησα, πως δεν έχει σημασία, αλλά η πλειοψηφία των Ελλήνων τον αποτιμά αρνητικά. Αφού με άκουσε, είπε χαμογελώντας. «Στην Ελλάδα αγαπητέ, έχετε πάρει διαζύγιο από αλήθειες και αυτονόητα».
Η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ παρέλαβε έλλειμμα το 1993 -12,5% του ΑΕΠ και ο Σημίτης το άφησε -2,5% το 2004. Παρέλαβε το 1993 ρυθμούς αύξησης ΑΕΠ -1,5% και το άφησε το 2004 + 4%. Αυτός ο ρυθμός διατηρήθηκε έως το 2007, αλλά με πρόσθετο δανεισμό 56 δισ. Χρήσιμη παρατήρηση: Λόγω της «απογραφής Αλογοσκούφη του 2004 η ΕΕ αναθεώρησε το έλλειμμα του 1999 σε 3,07% του ΑΕΠ. Οφειλε να το μειώσει στο 2,5%, μετά την υιοθέτηση από τη Eurostat της ορθής μεθοδολογίας Σημίτη. Δεν το έκανε. Αλλά τι να πρωτοδιορθώσει μετά την καταστροφή του 2009. Κατηγορήθηκε ο τ. Πρ/ γός μετά την πρωτοφανή γκάφα της «απογραφής» Αλογοσκούφη για το 2003, πως ο Σημίτης και την κρίσιμη χρονιά 1999 για το δημοσιονομικό έλεγχο της Χώρας μας έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ με αναληθή στοιχεία. Έτρεχε και... δεν προλάβαινε μετά η Κυβέρνηση Καραμανλή να πείσει, ότι τα στοιχεία ήταν σωστά. Ποια ήταν τέλος πάντων τα αναθεωρηθέντα στοιχεία; Κυρίως το εμφανισθέν έλλειμμα του 1999, που ήταν ο κρίσιμος χρόνος και υπολογίστηκε από την ΕΣΥΕ σε 2,5% του ΑΕΠ. Τι προέκυψε από τα αναθεωρημένα στοιχεία; Οτι ήταν (βλ.ανωτ.) 3,07% του ΑΕΠ, αντί του ορίου ένταξης στην ΟΝΕ, 3%. Η Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία είχαν εισέλθει στην ΟΝΕ -με κρίσιμη χρονιά το 1997- με μεγαλύτερα ελλείμματα και από τα αναθεωρημένα της Ελλάδας (Η Ε.Ε λόγω της «απογραφής» πήγε πίσω στο 1999 για να μετρήσει τα στοιχεία της Χώρας μας). Η Ισπανία είχε έλλειμμα το 1997 3,3% του ΑΕΠ. Η Πορτογαλία 3,4% και η Γαλλία 3,3% του ΑΕΠ τους. Εκεί δεν βρέθηκαν καμικάζι, όπως ο Αλογοσκούφης («λόγω της Κυβερνητικής Επιλογής», όπως είπε αργότερα). Δεν φαντάστηκε, πως με τα απογραφικά εφευρήματα του 2004, θα οδηγούσε ίσως τη Χώρα του εκτός ευρώ. Και μετά έτρεχε, να πείσει την Comission, το Consilium και τα γνωμοδοτικά τους όργανα για την ορθότητα των στοιχείων ένταξης του 1999! Είναι σημαντικό να γραφεί, πως η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη με δημόσιο χρέος 93,9% του ΑΕΠ το 1999. Η Γαλλία με 122,5% και η Ιταλία με 117% το 1997. Είμαστε λοιπόν καθαρά στην Ευρωζώνη, όπως δέχτηκε και η έκθεση της αρμόδιας Επιτροπής Σύγκλισης των Ευρωθεσμών τον Μάιο του 2.000. «Η Ελλάδα πραγματοποίησε εντυπωσιακή πρόοδο προς τη σύγκλιση» έγραψε αυτολεξεί. Αυτή η πρόοδος αποτυπώνεται στα παρακάτω στοιχεία.
Ο πληθωρισμός το 1995 βρισκόταν στο 8,9% και έπεσε το 1999 στο 2,1%. Το έλλειμμα του 1995 ήταν 9,1% του ΑΕΠ και έπεσε στο 3,07% το 1999 σύμφωνα με τα αναθεωρημένα (εσφαλμένα- βλ.αν) της Eurostat. Κανονικά το έλλειμμα ήταν 2,5% του ΑΕΠ. Το εμπορικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 100% του θετικού προσήμου του. Το κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους από 11,2 % του ΑΕΠ το 1995 έπεσε και αυτό στο 7,4% το 1999. Οι επενδύσεις αυξήθηκαν στο ίδιο διάστημα από 17% σε 21% του ΑΕΠ και το μέσο επιτόκιο δανεισμού από 17% το 1995 έπεσε στο 6%. Το πρωτογενές πλεόνασμα από 2,2% του ΑΕΠ το 1995 ανήλθε στο 4,3% το 1999. Το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους από 11,2% του ΑΕΠ έπεσε στο 7,4% το 1999, και η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας από 2,4% το 1995 έφτασε στο 3,5% το 1999. Δεν πρόκειται για κουραστικούς -πράγματι- αριθμούς. Είναι η ιστορική πραγματικότητα, που το πολύ παραμύθι και το μεγάλο ξέπλυμα έτρεψαν σε φυγή τη -διαχρονικά άλλωστε ασθενική- μνήμη των Ελλήνων. Τι απέμεινε στα στεγανά αυτής της μνήμης εκτός από τα ψέματα της «απογραφής» του 2004 και τα ακόμα μεγαλύτερα της άρνησης του τεράστιου ελλείμματος από 15,4% του ΑΕΠ του 2009; Παρέμειναν τα ψευδοαφηγήματα της αγελαίας πολιτικής, ή ένα γκρίζο τοπίο γνώσης της αλήθειας. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στους αδιάψευστους αριθμούς.
Ψευδοαφήγημα έγινε και ο «Άρχων της διαπλοκής», όπως αποκάλεσε στη Βουλή ο τ. Πρωθυπουργός τον Σημίτη. Ο οποίος Σημίτης... δεν έβαλε και από έναν -αδιάφθορο κι’ αυτόν- αστυνόμο στις φωλιές αχρείων κομματανθρώπων της παράταξής του. Ας χρεώσουμε λοιπόν για την οικονομία της συζήτησης στον Σημίτη τους Τσοχατζόπουλο, Μαντέλη και όσους- πόσους (;) παληανθρώπους, που καταδικάστηκαν. Ας μη χρεώσουμε στον Καραμανλή τον Παπαγεωργόπουλο, τον Βουλγαράκη και όσους επιφανείς της παράταξής του, που ανήκαν στον ίδιο αξιακό Κώδικα. Τέλος πάντων.
Ολα τα... κλεφτρόνια μαζί τα τελευταία τριάντα χρόνια πόσο ζημίωσαν Χώρα; Είκοσι, πενήντα, εκατό, διακόσια εκατομμύρια; Πόσα δισεκατομμύρια την έβλαψε ο Καραμανλής; Αμέτρητα. Αρχικά όσα δάνεια χρειάστηκε η Χώρα με σκληρούς μνημονιακούς όρους, για ν’ αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, στην οποία οδηγήθηκε από την αλλόκοτη (πολλοί μιλούν για έξαλλη) δημοσιονομική πορεία των ετών 2007-2009. Είναι τα δάνεια των δύο πρώτων μνημονίων (το τρίτο βαρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ) συνολικού ύψους 224,7 δισ.ευρώ. Με την πρώτη δανειακή σύμβαση το 2010 με τις Χώρες της ΕΕ και το ΔΝΤ η Ελλάδα έλαβε χαμηλότοκα 80 δισ. Με τη δεύτερη με τον efsf {-european financial stability facility- το ευρωπ. ταμ. χρημ/κής σταθερότητας} το 2012 έλαβε άλλα 144,7 δισ. ευρώ. Αυτή είναι η ελάχιστη θετική ζημία. Υπάρχει και η αρνητική ή αποθετική ζημία στην εθνική οικονομία. Για να πάρουμε ιδέα του πράγματος, ας λάβουμε υπόψη δύο αριθμούς: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν 299,3 δισ. ευρώ ή 126,7% του ΑΕΠ. Στις 30.9.2020 -παρά τα τρία μνημονιακά δάνεια από 310,7 δισ.- το δημόσιο χρέος μας είναι 356 δισ. Είναι και η άυλη ζημία στην αξιοπιστία της Χώρας και των κατοίκων της, στη φτωχοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και επιχειρήσεων, στην αδυναμία γρήγορης ανόρθωσης, στις αξίες των εθνικών και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων κ.ά. Καίρια όμως και αναποτίμητη εθνική απώλεια είναι η φυγή από την Ελλάδα 610.000 παραγωγικών Ελλήνων. Πρόκειται για μη επανορθώσιμη εθνική βλάβη, που ισοδυναμεί με απώλεια εθνικού εδάφους ίσου και περισσότερου πληθυσμού, από αυτόν της Περιφέρειας Πελοποννήσου, που αριθμεί 575.000 κατοίκους Πατρίδα είναι οι άνθρωποί της. Η ζημιά λοιπόν δεν είναι μετρήσιμη σε αριθμούς. Αυτά για τον... «Αρχιερέα της διαπλοκής».
Μετά το 1993 δημιουργήθηκε νέα αντίληψη για τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή. Η Χώρα ολοκλήρωσε την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Έγινε πόλος ειρήνης και συνεργασίας στην Ευρώπη και διεξήγαγε με μεγάλη επιτυχία την Προεδρία της Ενωσης. Στη διάρκειά της εντάχθηκαν σ’ αυτή άλλες 10 ευρωπαϊκές Χώρες και ολοκληρώθηκαν οι εργασίες για τη σύνταξη Ευρωπαϊκού Συντάγματος. (Μετά το αρνητικό δημοψήφισμα της Γαλλίας η επιψήφισή του από το Ευρωκοινοβούλιο ματαιώθηκε). Απαλείφθηκε η αναγραφή του Θρησκεύματος στις ταυτότητες παρά τις σφοδρές αντιδράσεις.
Η ορθότητα της πρωτοβουλίας δικαιώθηκε από το Συμβούλιο Επικρατείας, όπου προσέφυγαν Εκκλησία και ιδιώτες (υπ ‘ αριθ. 2279,2281/2001-3046/2002-1118/2005 ΣτΕ). Είναι ακόμα η ένταξη στη ζώνη του ευρώ. Επί πρωθυπουργίας Σημίτη διεκδικήθηκαν με επιτυχία και προετοιμάστηκαν οι εμβληματικοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μία παρένθεση εδώ. Ο Κώστας Σημίτης παρακολούθησε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ως απλός ιδιώτης. Η Κυβέρνηση Σημίτη πιστώνεται επίσης το μετρό, το τραμ, το νέο αεροδρόμιο, τη γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, την Εγνατία, τα μεγάλα ολυμπιακά έργα στην Αττική και σπουδαία στάδια στην Περιφέρεια, τα έργα στο δέλτα Φαλήρου και στην Κηφισού. Υπάρχουν και άλλα σημαντικά, που πιστώνονται και χρεώνονται οι Κυβερνήσεις των ετών 1996-2004. Γι’ αυτά θα γράψω λακωνικά στη συνέχεια της ενότητας, χωρίς απόκλιση από τον πυρήνα της.
Το 4ο άρθρο της σειράς την επόμενη Τρίτη.