κανενός, το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας είχε συγκεκριμένες δυνατότητες. Διέθετε 557 κλίνες Μ.Ε.Θ., ενώ σήμερα τείνει να φτάσει τις 1.300, με τεράστιες προσπάθειες, αλλά και δωρεές γεμάτες αγάπη και προσφορά, από πολλούς ‘’σπουδαίους’’ Έλληνες. Για μόνο μία κλίνη Μ.Ε.Θ. υπήρχε αναμονή περίπου 35 ημερών, ενώ σήμερα γνωρίζουμε όλοι με τι ταχύτητα καταλαμβάνονται τα κρεβάτια. Στο Ε.Σ.Υ. υπηρετούσαν περίπου 88.000 υγειονομικοί, ενώ σήμερα υπηρετούν περισσότεροι από 101.000. Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ‘’νοσούσε βαριά’’ με κέντρα υγείας κλειστά ή υποστελεχωμένα, ενώ σήμερα 224 κέντρα υγείας και δεκάδες περιφερειακά ιατρεία στις 7 υγειονομικές περιφέρειες, έχουν ήδη ριχτεί στη μάχη.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω για έλλειψη σε κρεβάτια, για υποστελέχωση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για ταβάνια που στάζουν, για εικόνες ντροπής στα νοσοκομεία, για σοβαρές ελλείψεις σε υγειονομικό υλικό, αλλά στο κρίσιμο ερώτημα που λέει, ‘’πού πήγαν τα περίπου 300 δισ. ευρώ που σπαταλήθηκαν για την υγεία εδώ και 40 χρόνια σε αυτόν τον τόπο’’, κανείς δεν μπορεί να μου απαντήσει με ακρίβεια. Είμαι βέβαιος ότι το Ε.Σ.Υ θα σταθεί όρθιο, με μπροστάρηδες όλους αυτούς τους σύγχρονους υγειονομικούς ήρωες με τις άσπρες και τις πράσινες μπλούζες. Αυτό που με προβληματίζει, είναι τι θα γίνει με το ΕΜΕΙΣ.
Τι θα γίνει με μια ολόκληρη κοινωνία που έχει σταματήσει να λειτουργεί, αλλά αλίμονό μας αν σταματήσει να ζει. Κουράστηκα να βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άσχετους με το αντικείμενο πολιτικούς, αλλά και πονηρούς πολιτευτές ανά την επικράτεια, να προσπαθούν να κουνήσουν το δάχτυλο και να προτείνουν λύσεις ανεδαφικές και σχεδόν ‘’σωτήριες’’ με έναν και μόνο σκοπό. Να αποσπάσουν έστω και πρόσκαιρα το χειροκρότημα μίας κοινωνίας, που όχι μόνο νοσεί αλλά συγχρόνως βράζει.
Όλοι ξαφνικά έγιναν ειδικοί και γνώστες, με τη λύση για το Ε.Σ.Υ. στο τσεπάκι τους, αλλά προτάσεις για το ΕΜΕΙΣ δε βλέπω. Προτάσεις ρεαλιστικές, για τον ελεύθερο επαγγελματία που το νέο έτος θα βρει μισοπεθαμένο. Προτάσεις ρεαλιστικές, για τον επιχειρηματία για τον οποίο το λουκέτο είναι πλέον μονόδρομος. Προτάσεις ρεαλιστικές, για τον νέο άνθρωπο που μία γέμιζε, μία άδειαζε τη βαλίτσα του τα τελευταία χρόνια, μη έχοντας αποφασίσει σε ποια χώρα του πλανήτη θέλει να πάει. Προτάσεις ρεαλιστικές, για τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, που ο Μάρτιος θα βρει και πάλι μπροστά σε sites εργασιακών αγγελιών, ψάχνοντας για κάτι καλύτερο.
Και ταυτόχρονα, μέσα από το ΕΜΕΙΣ ξεπήδησε μία ομάδα ανθρώπων που έχει άρνηση για όλα. Άρνηση για την ύπαρξη ενός φονικού ιού, άρνηση για τον εμβολιασμό, άρνηση για μία καλύτερη αυριανή ημέρα. Η χώρα μας πήρε πράγματι τα εύσημα για την αντιμετώπιση ενός αόρατου εχθρού κατά την πρώτη φάση της πανδημίας, όχι γιατί το Ε.Σ.Υ ήταν προετοιμασμένο και επαρκώς εξοπλισμένο. Ούτε και όλοι εμείς πειθαρχήσαμε, επειδή καταλάβαμε το μέγεθος του προβλήματος και του κακού που ήρθε. Η αιτία τελικά ήταν ο φόβος που νιώσαμε για το άγνωστο, ένας φόβος που μετά το καλοκαίρι περιορίστηκε, οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν και έπαιρναν δεξιά και αριστερά, ενώ η γνωστή μας αντίδραση για να κάνουμε το αυτονόητο, όπως για παράδειγμα η τήρηση απλών μέτρων ή η σωστή χρήση της μάσκας, οδήγησε μοιραία σε πιο σκληρά περιοριστικά μέτρα. Είναι το λιγότερο παράλογο, να συνεχίζονται οι φωνές αντίδρασης που κοστολογούνται με τα 300ευρώ ενός προστίμου, όταν η ζωή η δική μου, η δική σου, του γονιού σου, του φίλου μου, είναι υπέρ πολύτιμες.
Πλέον όλοι ΕΜΕΙΣ ξέρουμε. Ξέρουμε ότι ο θάνατος ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί όχι εδώ δίπλα, αλλά μέσα στο σπίτι μας. Κύματα κατά των εμβολιασμών ανέκαθεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Τώρα όμως είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, ότι μιλάμε για το μοναδικό όπλο που θα διαθέτει η επιστήμη μετά από πολλές επιτυχημένες κλινικές δοκιμές, όπως ισχυρίζονται κορυφαίοι ιατροί ανά τον πλανήτη.
Σε περιόδους πρωτόγνωρων κρίσεων, όσο λιγότερο παίρνει θέση ένα πολιτικό σύστημα, τόσο το καλύτερο για την αξιοπιστία του ίδιου, αλλά και για την ηρεμία των πολιτών. Ναι, το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών έχει δίκιο. Ναι, η φράση "Όλα θα πάνε καλά" πλέον κούρασε, και όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κουνάνε το δάχτυλο ας το κάνουν πιο ευγενικά, πιο ανθρώπινα. Ναι, η ανάγκη για ατομική ευθύνη πάλιωσε, γιατί αν και οι πολλοί τήρησαν τα μέτρα, έκλεισαν και οι δικές τους επιχειρήσεις.Ναι, η υγεία προέχει αλλά οι υποχρεώσεις τρέχουν, και πολλές φορές η οικογενειακή επιβίωση υπερτερεί. Ναι, έπρεπε κάποιοι εκτός των συνόρων κυρίως, να δράσουν νωρίτερα, πιο αποτελεσματικά και πιο αλληλέγγυα. Ναι, έπρεπε ήδη να είχαμε θωρακίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με γνώμονα το υπέρτατο δημόσιο συμφέρον. Ναι, τώρα είναι η ώρα να δούμε το ΕΜΕΙΣ, με λύσεις δίκαιες και αποτελεσματικές...
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια, δικηγόρο Αθηνών, μέλος του μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικό συνεργάτη στη Βουλή των Ελλήνων
