«Ας κάνουμε το σπίτι μας εκκλησία!»

Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επιτ. σχ. σύμβουλο, θεολόγο

Σε δοκιμασία και πάλι χώρα και λαός. Ο κορονοϊός ξαναχτύπησε την πόρτα μας και επανήλθε δριμύτερος. Ο εφιάλτης στο κατώφλι μας. «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», και πάλι. Έρημοι δρόμοι, κλειστά καταστήματα, αλάνες και παιδότοποι το ίδιο, κλειστά σχολεία αλλά και

εκκλησίες για την προστασία της τρίτης ηλικίας.
Ανεργία και εγκλεισμός ο νέος εφιάλτης. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο... κορονοϊός, όχι «πλησίον».
Το έργο το είδαμε. Όχι σε αγκαλιές και χαιρετισμούς. Μακριά απ’ όλους. Είχαμε πιστέψει πως ο ιός αυτός είχε φύγει κι αυτό ήταν το λάθος μας. Χαλαρώσαμε ενώ εκείνος δούλευε... Τώρα, ο φόβος του θανάτου και πάλι μπροστά μας. Τα «υπερήφανα» γηρατειά, δοκιμάζονται στα νοσοκομεία συντροφιά με τη μοναξιά τους.
Σωτήρια οδός, η συμμόρφωσή μας με τις εντολές της πολιτείας και την υπακοή μας στους ειδικούς. Έτσι θα επανέλθει το χαμόγελο της αισιοδοξίας στον λαό και θα πολεμηθεί ο πανικός. Όλοι οι «θεσμοί», οφείλουν υπακοή. Η παραπληροφόρηση προκαλεί κοινωνικό διχασμό με άσχημες και επιζήμιες επιπτώσεις.
Στην προσπάθεια της πολιτείας να προστατέψει τον λαό της, χρειάζεται τη συνδρομή και τη συστράτευση όλων. Κομμάτων, συλλόγων και κυρίως της εκκλησίας, το στήριγμα κάθε ψυχής χριστιανού, με τις προσευχές της αλλά και τον ορθό λόγο της για ενημέρωση των πιστών, για την προστασία τους από παραπληροφόρηση, γιατί η Ορθοδοξία δεν αντιστρατεύεται την επιστήμη. «Ερευνάτε τας Γραφάς, διακηρύττει. Ο ιός προσβάλλει διακόνους και ιεράρχες, στρατιώτες και στρατηγούς, φτωχούς και πλούσιους.
Η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται κριτήριο αξιολόγησης της πίστης μας στο Θεό. Δεν πτοούμαστε και δεν υποστέλλουμε τη σημαία της πίστης μας.
Είναι αλήθεια όμως, πως η στέρηση του εκκλησιασμού, πονάει. Είναι αναπηρία ψυχής! Ο χριστιανός γνωρίζει ότι ο εκκλησιασμός είναι σχολείο αρετής, οδηγός ζωής, τροφή πνεύματος, καλός σπορέας της πίστης και της αγάπης στον άνθρωπο και τον Δημιουργό του. Κουράγιο! Η εκκλησία μας επέζησε και σε μεγάλους διωγμούς. Το κακό θα περάσει και θα συναντηθούμε και πάλι στους Ιερούς Ναούς μας.
Μέχρι τότε όμως, ας κάνουμε το σπίτι μας εκκλησία! Ας ζήσουμε και πάλι με τις αναμεταδόσεις των Θείων Λειτουργιών από την τηλεόραση. Είναι κι αυτό κάτι θετικό. Ας κάνουμε και την προσευχή μας στο σπίτι μας. Τόπος προσευχής δεν είναι μόνο ο Ναός. Είναι και η οικογένεια, το σπίτι μας, με την «κατ’ ιδίαν προσευχή».
Να προσευχηθούμε κυρίως για τους αρρώστους και για τους γιατρούς μας και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων. Στήριξη χρειάζονται, εμψύχωση, αναγνώριση του έργου τους και της προσφοράς τους, έπαινο για την εκτέλεση του καθήκοντος κι ένα «ευχαριστώ» ψυχής από όλους μας!
Ας κάνουμε το σπίτι μας εκκλησία! Η οικογένεια εξάλλου για τους χριστιανούς είναι «κιβωτός» του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας. Ναός Θεού, με το εικονοστάσι, τις εικόνες των αγίων μας και το αναμμένο καντήλι της πίστης και της ελπίδας!
Αυτό στήριξαν για αιώνες σε δύσκολες καταστάσεις το Έθνος. Αυτά κουβαλάει ο κάθε πιστός, από τον Όμηρο ακόμα. Θεός, πατρίδα, οικογένεια και παράδοση, είναι η «αγία τράπεζά του».
Πλησιάζουν Χριστούγεννα! Ίσως να γιορτάσουμε μακριά από τις εκκλησίες μας όπως το Πάσχα και μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, παιδιά και εγγόνια! Όχι όμως μακριά από τον Χριστό!
Ας κάνουμε το σπίτι μας Φάτνη για τη Γέννηση Του και την ψυχή μας «τόπο καταλύματος»! Ίσως έτσι ακούσουμε το μήνυμα της ανακαίνεσης κι εμβαθύνουμε στο νόημά του.
Ας ψάξει ο καθένας μόνος του κι ας φωτισθεί η ψυχή του από το φως της Βηθλεέμ για να γιορτάσει Χριστούγεννα «ορθόδοξα»!
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο χαρές και απολαύσεις, αν και εφέτος θα στερηθούμε πολλά. Είναι και πνευματικά Χριστούγεννα. Η ευτυχία μας όμως μπορεί να βρίσκεται και στα λίγα. Ας κάνουμε «ταμείο» ζωής.
«Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος
να ‘ναι ήμερος, να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ, λίγο κρασί
Χριστούγεννα κ Ανάσταση!»
(Οδ. Ελύτης) Αν η αγάπη επικρατήσει στον κόσμο, τότε σίγουρα θα βρούμε τον δρόμο για την Βηθλεέμ!
«Καλά Χριστούγεννα».