Έκλεισαν μπαράκια και καφετέριες, καρφί δεν του καίγεται. Ρέστος από φράγκα, αλλά υπερπλήρης από νεανική αφέλεια κάνει αυτό που θα έκανε και με την πόλη ολοζώντανη, αλλά τώρα στα σκοτάδια τού μένει και το 5άευρο στην τσέπη.
Σωστός ο νέος, δεν τον αδικώ. Και στην απίθανη συνθήκη να του την πέσει ο λύκος του ιού θα φάει απ’ τα κοπαδιαστά του χρόνια. Αν ενσκήψει όμως το θηρίο πάνω μου, αλίμονο, θα φάει από τα μετρημένα. Αυτή είναι η διαφορά. Οπότε τσάι (εφημερίδα) και συμπάθεια, πόδια ψηλά στο υποπόδιο και ακουστικά στ’ αυτιά μπας και καταπιούν τα γέλια των παιδιών. Η θερμοκρασία στον θερμοστάτη του καλοριφέρ θυμίζει φούρνο σε προθέρμανση, αφού ο ιός αποδυναμώνεται, μας είπαν στη ζέστη, αλλά κι οι δύο νέοι την ίδια πατέντα χρησιμοποιούν. Μόνο που τη ζεστασιά δε την παίρνουν από τα θερμαντικά σώματα, αλλά απ’ τα δικά τους. Απόψε η νιότη είναι ο εχθρός μου, όχι ο covid-19.
Δεν είναι ο ιός, αλλά ο Υιός του Θεού που με πικραίνει τελευταία. Δε χρειαζόταν να τιμωρήσει τόσο σκληρά την ύβρη και την αλαζονεία των επί γης ποιμένων του, των ιεραρχών δηλαδή, που φαύλα θεώρησαν ότι αυτοί ξεχωρίζουν από το ποίμνιο και είναι άτρωτοι σε μια φονική λοίμωξη, που φέρνει στα πραγματικά τους μέτρα πλούσιους και φτωχούς, ιερωμένους και λαϊκούς, θρησκευόμενους και άθεους. Είπαμε να βοηθήσει ο Θεάνθρωπος να επέλθει μια κάποια σύνεση, κάποια ευθυκρισία, αλλά όχι και να τους στείλει στον τάφο. Η άρνηση της πραγματικότητας έχει σίγουρα επιπτώσεις και επιφέρει ποινές, ενώ στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, όπου διασαλεύεται η υγεία και η ασφάλεια των ίδιων των αρνητών και της κοινωνίας, εφαρμόζεται ακόμη κι ο εγκλεισμός στο φρενοκομείο, αλλά το ζήτημα εδώ παραχόντρυνε. Δεν μπορεί η τιμωρία να είναι η πρώιμη είσοδος στην αιώνια ζωή. Ο καθένας με τη σειρά του, ακόμη και για τους ιεράρχες.
Αυτήν τη φορά στην πίστη μου εισέρχεται ο πειρασμός που νιώθω να μ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ το πιθανό πειρατικό ρεσάλτο του ιού στο καραβάκι του κορμιού μου. Θα κοινωνήσω, όμως, προκειμένου να ξεπλύνω την αμαρτία της αμφιβολίας για το έργο του Θεού μου, αλλά θα πρέπει να καταπιώ γρήγορα τη μεταλαβιά ώστε μην κινδυνέψω, αφού η καθηγήτρια που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ για υπερκομματική Υπουργό Υγείας διεμήνυσε ότι δεν υπάρχουν στη βιβλιογραφία έρευνες που να συσχετίζουν τη μετάδοση του ιού με την κατάποση. Κι αν έχει δίκιο;
Δεν είναι ο ιός, αλλά ο φαιός και κόκκινος φασισμός, που με κάνει να ψάχνω διαβατήριο με όσα βλέπω. Αλλά και πού να πάω; Παντού τα ίδια χάλια και για διαπλανητικά ταξίδια ούτε τα πρωτοκλασάτα νεφρά μου, ούτε τα μπιρμπιλωτά ματάκια μου φτάνουν για να ξεπληρώσουν τη διάτρηση της γήινης ατμόσφαιρας. Άλλωστε κι αυτά, ως δωρητής οργάνων, δεν είναι αποκλειστικά και για πάντα δικά μου. Οπότε θα συνεχίσω να ζω το δράμα μου επί γης και ενώπιον της τηλεόρασης θα βάζω να με δένουν στον καναπέ για να μη τη σπάσω, όταν βλέπω φανατικούς των συστημάτων που ορκίζονται στον μονοκομματισμό, στον ολοκληρωτισμό και στον αυταρχισμό να διαδηλώνουν αγκαλιά υπέρ των δικαιωμάτων του λαού βάζοντας την ίδια στιγμή σε κίνδυνο τα πιο ιερά αυτών: Δηλαδή το δικαίωμα στη Ζωή και το δικαίωμα στην Υγεία. Όταν μάλιστα βλέπω μια πορεία να αναγγέλλεται από τους θεράποντες της υγείας, ένα σωματείο ιατρών, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θα ήταν το πιο τρελό αστείο, αν δεν ήταν εντελώς τραγικό! Παρακαλώ, η κολλητική ταινία ακινητοποίησης να είναι κορυφαίας ποιότητας, ΟLED, έστω και με δόσεις αγορασμένη, είναι η τι-βι.
Δεν είναι ο ιός, αλλά ο γιγάντιος Βερβεσός, ο διάσημος (ή διαβόητος) πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, που με κάνει να αγριεύω εδώ και δέκα μέρες. Αγριεύω γιατί ζηλεύω, να το ομολογήσω. Τόσο για το λεβέντικο ζεμπέκικο, όπου του χτυπούν παλαμάκια οι φίλοι, που με κάνει να αναλογίζομαι κλαίγοντας με αναφιλητά γιατί εγώ ο κακόμοιρος δεν το ζω αυτό εδώ και έναν χρόνο, όσο και για το καταπληκτικό σύνθημα: «Σεισμός, σεισμός, Δημήτρης Βερβεσός και συνωστισμός». Τι έμπνευση, τι πάθος, τι ρυθμός! Με αυτό το ευφάνταστο ρυθμικό προσωπικό σλόγκαν τα είπαν όλα: Ο σεισμός δεν είναι ποτέ για καλό κι ο συνωστισμός είναι αδίκημα τελευταία. Κορυφαίο, ίσως, για έναν υπηρέτη Θέμιδας, έναν δικηγόρο δηλαδή και μάλιστα τον πρόεδρο του ΔΣΑ. Με ανατρίχιασε το αυτοτρολάρισμα των ταγμένων οπαδών του, αυτό είναι χιούμορ, παιδιά.
Μα για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ απ’ όλα με έκανε να λιώσω από συμπάθεια, η αποτυχημένη του φιγούρα, πάνω στην πιρουέτα του ζεμπέκικου. Χαλάλι είπα, είναι κι αυτός ένας απλός άνθρωπος σαν όλους εμάς, που πατάμε σταφύλια χορεύοντας. Αν και πρόεδρος, ταπεινός. Με τα λάθη του.
Ποιος, λοιπόν, χόρεψε με έναν σωρό άλλους εν μέσω πανδημίας; Ο Βερβεσός! Ε, αν είναι αυτός δεν πειράζει!
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
