Ακόμη σέρνουμε τα βάρη της Χούντας

Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου

Με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα συνθήματα, τους τηλεβόες, είπαμε πως τελειώσαμε με την επικατάρατη χούντα. Όμως δεν πατήσαμε ένα κουμπί και διά μιας ξεχάστηκαν τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκειά της. Όχι! Άλλωστε πώς να ξεχάσεις τις τραυματικές

μας εμπειρίες; Ακούονται ακόμη οι γογγυσμοί των βασανισμένων. Χάσκουν απάνθρωπα κελιά ματωμένα με αίμα αθώων. Πλανάται πάνω μας η σκιά του φόβου… Πέρασαν από τότε 46 περίπου χρόνια. Πολλά κακά δημιουργήθηκαν ή ενισχύθηκαν κατά τη χούντα κι ακόμη μας βασανίζουν.
Η τρομοκρατία πρώτα γεννήθηκε σαν αντίδραση κατά του κατεστημένου. Τα πρώτα στελέχη των εγκληματικών ομάδων της 17ης Νοέμβρη, σε λίγο έχασαν κάθε έρεισμα, και έγιναν ομάδες δολοφόνων. Σήμερα 46 χρόνια μετά, η χώρα μας, εξακολουθεί να υποφέρει, από εγκληματικές πράξεις, που προκαλούν τον φόβο των Ελλήνων, τις αδικαιολόγητες καταστροφές περιουσιών αθώων πολιτών, βαρείς τραυματισμούς ή ακόμη και θανάτους. Ομάδες αυτόκλητες, δίχως αναστολές, συγκρούονται και δρουν κατά το δοκούν. Θέλουν καλά και σώνε να επιβάλλουν τα αιτήματά τους και τις απόψεις τους με τη δικαιολογία πως τάχα θέλουν το καλό μας. Αυτόκλητοι σωτήρες μας. Εκατομμύρια δαπανούνται κάθε χρόνο, για την αντιμετώπισή τους. Για τις αποκαταστάσεις των καταστροφών. Για τη διατήρηση ειδικών δυνάμεων δίωξης εγκλήματος. Για χαμένες ώρες Αστυνομικών δυνάμεων…
Η Αστυνομία, σαν όργανο της χούντας, έγινε ο συνεχής στόχος των κακοποιών. Και τι δεν τους λένε: «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι». Και γίνεται διπλό το κακό. Ενώ η Αστυνομία είναι ο προστάτης του πολίτη, η διαφύλαξη της τάξεως και της ευνομίας γίνεται ο μισητός εχθρός του λαού. Βλέπει κανείς τον αστυνομικό και τον κυριεύει ένα συναίσθημα απαξίας. Έτσι καταντήσαμε να έχουμε μια Αστυνομία, διστακτική, φοβισμένη, που δεν τολμά να κάνει το χρέος της ή και δεν αφήνεται να το κάνει νομίμως. Υπήρξαν και υπάρχουν Κυβερνήσεις, με πλήρη κομματική μορφή, που χειραγωγούσαν την Αστυνομία. Απέδιδαν την παιδική αθωότητα στους κακοποιούς, ενώ συνάμα σε κάθε σύρραξη η Αστυνομία ήταν υπεύθυνη των επεισοδίων. Θυμηθείτε την Κωνσταντοπούλου, τον Μπαλντά, τον Κυρίτση που έσταξαν δηλητήριο για τους αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί κατάντησαν άνεργοι, αμυνόμενοι από τα γκαζάκια των εμπρηστών.
Μήπως όμως η χούντα ωφέλησε την Παιδεία; Δυστυχώς, εδώ έγινε η μεγαλύτερη τραγωδία του όλου χουντισμού. «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» ήταν τα συνθήματα, που έριξαν τη χούντα. Έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου, οι υπεύθυνοι δικάστηκαν, οι πληγές σιγά-σιγά επουλώθηκαν. Αλλά φύτρωνε στ’ αποκαΐδια του χουντισμού, το αγκάθι που έδωσε το άλλοθι στο φοιτητικό άσυλο. Χάος απύθμενο. Όσοι μετείχαν στον ξεσηκωμό των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, έσπευσαν να εξαργυρώσουν τη μετοχή τους στον αγώνα. Οι εξυπνότεροι και προνοητικότεροι, διεκδίκησαν και πήραν θέσεις και οφίτσια στη Δημόσια Διοίκηση. Εκλογική πρόταση. Θέση στο Κόμμα. Ανάδειξη. Ζωντανό παράδειγμα η Δαμανάκη.
Άλλη ομάδα, το φοιτητικό δυναμικό, απαξίωσε τα πτυχία. Έμπαιναν στις Σχολές, με ελάχιστη βαθμολογία. Διογκώθηκε το κύμα των «αιώνιων φοιτητών». Οι κύριοι όμως αυτοί με το δικαίωμα του Πανεπιστημονικού ασύλου, αλώνιζαν τη Σχολή. Επέβαλαν τις απαιτήσεις τους στους καθηγητές τους. Τους έκτιζαν στα γραφεία τους. Τους προπηλάκιζαν. Τους ξυλοκοπούσαν. Τους επέβλεπαν να βαθμολογούν όπως αυτοί ήθελαν. Διέλυαν τα Συμβούλιά τους. Κατέστρεφαν περιουσίες των Σχολών. Και όχι μόνον. Παραδόθηκαν χώροι των Σχολών, που μετατράπηκαν σε ορμητήρια εγκλημάτων, όπου κατασκευάζονταν πολεμικό υλικό. Κατάσταση τραγική. Ποιος ξεχνά τα Εξάρχεια; Σήμερα η κατάσταση βελτιώθηκε, αλλά κρυφοκαίνε ακόμη εστίες παρανομίας, που πιστεύω πως γρήγορα θ’ αποτελούν εφιαλτικές εικόνες.
Η ανομία κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά και μετ’ από αυτήν, υπήρξε ο βραχνάς του λαού. Παλιότερα με τον Αττίκ κ.ά. τραγουδούσαμε γραφικά σοκάκια και πλατείες, και ξέφωτα. Και μετά τη χούντα έγιναν τα στέκια κακοποιών, και εμπόρων ναρκωτικών και κάθε είδους παρανόμων. Οι άνθρωποι κλείνονταν στα σπίτια τους από φόβο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η χούντα, γέννημα της Δεξιάς συμπεριφέρθηκε άσχημα κατά της Αριστεράς. Συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανισμοί και θάνατοι ακόμη, βαρύνουν τη συμπεριφορά τους. Αλλά η «Δράση προκαλεί την αντίδραση». Έτσι μετά τη χούντα η Αριστερά πρόβαλε ως λευκή περιστερά. Ποιος και ποιος να φανεί Κομμουνιστής. Βρε τι γλεντοκόπι. Οι Δεξιοί, δεν έσκαγαν μύτη, γιατί αυτούς βάρυναν οι πράξεις των χουντικών. Δεξιές αφίσες για Συμμοριτοπόλεμο, για σφαγείς της Ο.Π.Λ.Α. για παιδομάζεμα κ.ά. αντικαταστάθηκαν με αφίσες σοσιαλιστικές, αντικαπιταλιστικές και άλλες φρούδες ιδέες.
Κατόπιν όλων αυτών η χούντα γέννησε πολλά προβλήματα, τα οποία μας ταλανίζουν ακόμη και σήμερα. Η χούντα ήθελε να περιορίσει τον Κομμουνισμό και κατάφερνε να τον δυναμώσει. Από τη θολούρα αυτήν προέκυψε το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον λαϊκισμό τους, που πολλές μορφές του, μας βαρύνουν ως σήμερα.