Από παντού ηχούν καμπάνες κινδύνου, αρχής γενομένης από το δημογραφικό λεγόμενο πρόβλημα, που είναι τόσο έντονο και πιεστικό, ώστε δεν επιδέχεται καμιά αναβολή. Απαιτεί άμεσα και αποφασιστικά μέτρα για να υπάρξει συνέχεια του Ελληνισμού.
Γηράζει, δυστυχώς, ο πληθυσμός μας. Και δεν ανανεώνεται. Οι θάνατοι είναι κατά πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις. Κάθε χρόνο χάνουμε μία μικρή πόλη. Για παράδειγμα, οι γεννήσεις το παρελθόν έτος ήταν 83.763 και οι θάνατοι 124.965. Δηλαδή έφυγαν από τη ζωή 41.202 περισσότεροι Έλληνες απ’ όσους γεννήθηκαν.
Κατά τα δεδομένα της Στατιστικής (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) φθίνει ο πληθυσμός μας. Γηράζουμε ως λαός. Και η χώρα μεταβάλλεται σε γηροκομείο.
Είναι εμφανές ότι απειλείται αυτήν η ίδια η ύπαρξη του έθνους. Κινδυνεύουμε να καταντήσουμε κράτος χωρίς λαό. Πάμε να σβήσουμε από τον χάρτη των εθνών, όπως έσβησαν πολλά άλλα έθνη στη διαδρομή των αιώνων (Ασσύριοι, Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι κ.ά.). Στο κατάντημα αυτό μας οδήγησαν οι δήθεν προοδευτικές αντιλήψεις διανοουμένων και πολιτικών. Στην εξαφάνιση μας δηλαδή ως λαού.
Υποστήριζαν οι «προοδευτικοί» ότι το δημογραφικό δεν είναι άλυτο. Και ότι η λύση του βρίσκεται στις «μετεγγραφές» των εκ πάσης γης μεταναστών. Των αλλοεθνών και αλλόθρησκων μεταναστών. Αυτών, που ήδη έχουν κατακλύσει τη χώρα μας, αφού την κάναμε «ξέφραγο αμπέλι». Αφού εμείς, εμφορούμενοι από διεθνιστικές αντιλήψεις δεν φροντίσαμε να περιφρουρήσουμε αυστηρώς τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα μας. Αλλά, αντιθέτως, υποστηρίζαμε ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα». Ενώ αντιθέτως οι εξ ανατολών γείτονες, οι «άσπονδοι» φίλοι μας, κάνουν λόγο για «Γαλάζια πατρίδα» της οποίας τα δικαιώματα θα υπερασπισθούν!
Αυτοί, άλλωστε, προέτρεψαν και ποικιλοτρόπως διευκόλυναν την είσοδο στη χώρα μας μεγάλου όγκου λαθροεισβολέων. Εποίκων, που, η προπαγάνδα τους έθεσε τη συγκινητική ετικέτα του πρόσφυγα. Πόσο πρόσφυγες είναι το δείχνουν τα κατορθώματά τους. Αντί να ευχαριστούν τη χώρα που τους φιλοξενεί, καίνε και ρημάζουν τους χώρους φιλοξενίας (Μόρια). Ρημάζουν και καταστρέφουν εξωκκλήσια και περιουσίες. Και βρίσκονται, δυστυχώς, Έλληνες που δικαιολογούν αυτήν τη θρασύτατη και καταστροφική συμπεριφορά τους.
Διαμαρτύρονται οι κάτοικοι των νησιών μας για όλη αυτή την παραβατικότητα. Δικαίως και ευλόγως. Όπως και οι τοπικές κοινωνίες, γιατί η κυβέρνησή τους φέρει στην ενδοχώρα «εν κρύπτω και παραβύστω». Χωρίς να τους ερωτήσει. Αγανάκτηση υπάρχει και για τη στάση των Ευρωπαίων στο μεταναστευτικό. Όμως δεν πρέπει να περιμένουμε να είναι εκείνοι περισσότεροι φιλέλληνες από εμάς τους Έλληνες. Αφού εμείς εμφορούμασταν από χρόνια από την πεποίθηση ότι το δημογραφικό θα λυθεί με τους μετανάστες. Αυτό, λέγεται, που υποστήριξε παλιότερα αρμόδιος υπουργός στην Ένωση Πολυτέκνων όταν του ζήτησαν να λάβει μέτρα υπέρ αυτών ως συντελεστών στη λύση του δημογραφικού προβλήματος. Τώρα δρέπουμε τους καρπούς αυτής της πολιτικής.
Μη γελιόμαστε. Το δημογραφικό, όπως και κάθε πρόβλημα, είναι στη βάση του πνευματικό. Σχετίζεται με τις αρχές και αξίες της ζωής. Με το πώς βλέπουμε τη ζωή. Και σ’ αυτό είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Όταν δεν στηρίζεται ο γάμος και η οικογένεια η ανεργία καλπάζει, διευκολύνονται τα διαζύγια, θεσπίζονται «γάμοι» ομόφυλων κ.ά. Όταν οι εκτρώσεις είναι πενταπλάσιες, καθώς λέγεται, των θανάτων. Και μάλιστα γίνονται αυτές με δαπάνη των ταμείων ασφάλισης, τι να πούμε.
Το δημογραφικό πρόβλημα θα διευρύνεται ολοένα και περισσότερο, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία άρχοντες και λαός. Αν δε φοβόμαστε να δούμε κατάματα την αλήθεια. Αν δε σταματήσουμε το τεράστιο κύμα των αμβλώσεων. Κι αν δεν εναντιωνόμαστε σε κάθε ειλικρινή και κατά πάντα επαινετή ιδιωτική πρωτοβουλία για σωστή ενημέρωση του λαού. Και όχι όπως συνέβη πριν από καιρό με την αφαίρεση της αφίσας του αγέννητου παιδιού στο μετρό των Αθηνών. Με παρέμβαση του αρμόδιου υπουργού. Αυτός, που θα έπρεπε να πρωτοστατήσει ο ίδιος στην ευρύτερη διάδοση και διαφήμιση της αφίσας. Αλλιώς, πριονίζουμε μόνοι μας το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Αν συνεχίσουμε αυτήν την απαράδεκτη τακτική να σταματήσουμε να άδουμε πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Το δημογραφικό δεν είναι θέμα εργατικών χεριών. Ούτε απλώς οποιουδήποτε πληθυσμού. Ένα κράτος για να ζήσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει τον λαό του. Τον δικό του λαό. Δηλαδή πολίτες με κοινές αρχές και αξίες, θρησκεία, γλώσσα, ήθη και έθιμα. Λαό, που να τον χαρακτηρίζει το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο κατά τον αρχαίο ιστορικό. Τον «πατέρα της ιστορίας» Ηρόδοτο (5ος αιών. π.Χ.). Αυτά ορίζει είναι τα βασικά συνεκτικά και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελληνικού έθνους, το «όμαιμόν τε και Θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι, ηθεά τε».
Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
