Πώς φθάσαμε στα αδέσποτα και ποια η λύση στο πρόβλημα

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Κάποτε, τα οικόσιτα ζώα και πουλερικά ήταν οργανικά κομμάτια των αγροτικών νοικοκυριών, που, σημειωτέον, ήταν, τότε, πολλαπλάσια των αστικών. Αδυνατούσαν, άλλωστε, αυτά να λειτουργήσουν, διαφορετικά, αφού βασικά προϊόντα, όπως γάλα, κρέας, αυγά, μαλλί

και τα παράγωγά τους, κυρίως, μέσω των οικόσιτων εξασφαλίζονταν. Επιπλέον, κάποια ζώα, όπως τα άλογα και τα βόδια, χρησιμοποιούνταν για μεταφορές ανθρώπων και προϊόντων, αλλά και για την καλλιέργεια της γης, ενώ κάποια άλλα για την προστασία των ιδίων και της περιουσίας τους, καθώς και για συντροφιά.
Για όλες αυτές τις υπηρεσίες, που προσέφεραν, εισέπρατταν, βέβαια, φροντίδα, φαγητό και αγάπη, άλλα, αποκλειστικά, ως οικόσιτα, άλλα ως ελευθέρας βοσκής, ενώ για όλα υπήρχε κατάλυμα, είτε αυτό λεγόταν στάβλος, είτε κοτέτσι, είτε κουμάσι, είτε μαντρί, είτε, ακόμα­ ακόμα, κάποια γωνιά μέσα στο σπίτι, για να προστατεύονται απ’ τη βροχή και το κρύο. Αντιμετωπίζονταν, δηλ., λες και ήταν μέλη της οικογένειας.
Αυτός ο τρόπος συμβίωσης κράτησε μέχρι την έκρηξη της αστυφιλίας, η οποία οδήγησε πολλούς επαρχιώτες σε διαμερίσματα κλουβιά, όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν, σχεδόν, ακατάλληλες να φιλοξενήσουν ζώα και πουλερικά. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, κάποιοι φιλόζωοι άρχισαν, δειλά­ δειλά, να βάζουν μέσα στα διαμερίσματά τους ή στις βεράντες τους σκυλιά, κυρίως, προκαλώντας, όμως, ενοχλήσεις στους άλλους ενοίκους και δικαιολογημένες διαμαρτυρίες εκ μέρους αρκετών απ’ αυτούς. Ωστόσο, παρά τα μέτρα και τις απαγορευτικές διατάξεις, που λήφθηκαν, κατά καιρούς,  η συμβίωση αυτή επικράτησε, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, όπως ήταν φυσικό, σε σχέση με το παρελθόν.
Συνετέλεσε σ’ αυτό και το γεγονός ότι, στον διάβα του χρόνου, οι ανθρώπινες σχέσεις άρχισαν να γίνονται προβληματικές και η μοναξιά να ταλαιπωρεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, οπότε ένα οικόσιτο ζώο ήταν μια λύση και για συντροφιά και για προστασία. Σημειωτέον, ότι τα ζώα, σε αντίθεση με τον άνθρωπο, όταν εισπράττουν φροντίδα και αγάπη, την επιστρέφουν ακέραια και ακόμα μεγαλύτερη, και επιπλέον, είναι σε θέση να λειτουργήσουν ως υποκατάστατα συντρόφων χωρίς να στεναχωρούν και να πληγώνουν. Ως εκ τούτου, παρά τα προβλήματα που δημιουργούν σε γείτονες και στο περιβάλλον, η απόκτηση ενός σκυλιού άρχισε, με τον καιρό, να γίνεται ανάγκη, πολύ περισσότερο, όταν αυτή η απόκτηση θεωρούνταν και σημάδι ευπορίας και κουλτούρας. Έτσι, πολλαπλασιάστηκε ο πληθυσμός των συγκεκριμένων ζώων, αλλά και τα προβλήματα, που δημιουργούν, όταν καταντούν αδέσποτα.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνω, ότι η μακροχρόνια φροντίδα ενός σκυλιού κοστίζει, κουράζει και αποτελεί, κάποιες φορές, εμπόδιο στην καθημερινότητα του κατόχου του, ενώ τα μικρά σκυλάκια, που προσφέρονται, ως δώρο, σε μικρά παιδιά, για να τα χαρούν, μεγαλώνουν και με την πάροδο του χρόνου γίνονται βαρετά. Αυτοί είναι και οι βασικοί λόγοι, που, σ’ ορισμένες περιοχές, γεμίζουν οι δρόμοι, οι πλατείες και τα πάρκα από αδέσποτα επικίνδυνα, κάποιες φορές, για τη σωματική ακεραιότητα των διερχομένων, αλλά και για την υγεία του κόσμου, λόγω των ανεξέλεγκτων περιττωμάτων τους.
Βεβαίως, οι πραγματικοί φιλόζωοι δεν εγκαταλείπουν τα ζώα τους, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, για να μη μολύνεται το περιβάλλον ή  όταν αδυνατούν να τα κρατήσουν. Οι οργανωμένοι Δήμοι, άλλωστε, έχουν, ήδη, κατασκευάσει κυνοκομεία και για στειρώσεις και για φροντίδα αδέσποτων. Μόνο που, λόγω μεγάλης αύξησης, αυτά δεν επαρκούν, γιατί οι ασυνείδητοι περισσεύουν, πλέον, σ’ αυτόν τον τόπο, οπότε η κατάσταση, σ’ ορισμένες περιοχές,  καταντά ανεξέλεγκτη. Το γεγονός αυτό αναγκάζει ορισμένους  να συμπεριφέρονται στα αδέσποτα με απαράδεκτο τρόπο, χωρίς, μάλιστα, να  κινδυνεύουν, πραγματικά, απ’ αυτά. Απόδειξη οι ανατριχιαστικές εικόνες, που παρακολουθήσαμε, το τελευταίο διάστημα, στους δέκτες μας.
Ως εκ τούτου, καλά κάνει η Πολιτεία και χαρακτηρίζει κακούργημα την κακοποίηση και τον βασανισμό ζώων, προκειμένου να αποτρέψει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Για να είναι, όμως, ολοκληρωμένη η παρέμβασή της θα πρέπει, εκτός των άλλων, να ληφθεί μέριμνα, ώστε όλοι οι πολίτες να δείχνουν περισσότερη ευαισθησία στα αδέσποτα, να αυξηθούν και να οργανωθούν, καλύτερα, τα δημοτικά κυνοκομεία και, κυρίως, να ελέγχονται, ποινικά, και εκείνοι, που, ελαφρά τη καρδία, συμβάλλουν στην αύξηση των αδέσποτων. Άλλωστε, κάποια απ’ αυτά έχουν, πράγματι, καταντήσει δημόσιος κίνδυνος, οπότε, ουαί και αλίμονο σ’ αυτούς, που πέφτουν στα δόντια τους. Γι’ αυτό, επιβάλλεται να προχωρήσει και το μητρώο ζώων, προκειμένου να ξέρουμε, κάθε φορά, τίνος είναι ένα αδέσποτο, προκειμένου ο ιδιοκτήτης να υφίσταται τις προβλεπόμενες συνέπειες για την εγκατάλειψη.
Μόνο, έτσι, πιστεύω, θα λυθεί, αποτελεσματικά, το πρόβλημα με τα αδέσποτα.