Αυτά, μπορεί να τα συμπυκνώσει κανείς στα εξής:
1) «Αποστάσεις» στις Τάξεις.
2) Καλύτερη απολύμανση των χώρων του Σχολείου.
3) «Αποστάσεις» στα μέσα μεταφοράς.
Τα αιτήματα αυτά συμπληρώνουν άλλα δύο:
α) Κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων, και
β) Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία (ένα παλιό αίτημα, διαρκές και ανεκπλήρωτο...).
Τι ζητούν, δηλαδή, οι μαθητές;
Ζητούν να υλοποιηθούν τα μέτρα που υποδεικνύουν οι ειδικοί επιστήμονες, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πανδημία, να περιοριστεί η διασπορά του «ιού».
Και βέβαια, ζητούν από την Κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν.
Διαφωνεί κανείς -επιστήμονας, πολιτικός, απλός πολίτης...- με το μέτρο της «κοινωνικής αποστασιοποίησης», ως αναγκαίο και απαραίτητο, μοναδικό προς το παρόν, για την προστασία από την εξάπλωση του «ιού»; Απ' ό,τι γνωρίζουμε, όχι.
Η υλοποίηση αυτού του μέτρου, δεν επιβάλλει να υπάρχουν λιγότεροι μαθητές στις Τάξεις; Αυτό με τη σειρά του, δεν υπαγορεύει - κατά αναπόφευκτη λογική συνέπεια- την πρόσληψη εκπαιδευτικών;
Η Κυβέρνηση δεν όφειλε να είχε κάνει κάτι;
Το αρμόδιο Υπουργείο μερίμνησε;
ΟΧΙ!
Αντίθετα, άφησαν να κυλήσει πολύτιμος χρόνος, χωρίς να δράσουν, ενώ ήταν γνωστό από τον Μάιο ότι ο Covid-19 δεν θα εξαφανιζόταν με την καλοκαιρία των θερινών μηνών! (Και τα Σχολεία θα άνοιγαν τον Σεπτέμβρη, όπως πάντα...)
Και ενώ οι μαθητές ζητούν τα αυτονόητα ανέλαβαν (άλλη μια φορά) να τους «αντιμετωπίσουν» οι γνωστοί ... αστέρες της δημοσιογραφίας !
Αυτόκλητοι υπερασπιστές των παραλείψεων και της ανεπάρκειας της κυβερνητικής εξουσίας ξαμολύθηκαν να αποδείξουν, πως οι καταλήψεις είναι αδικαιολόγητες.
Και επαναλαμβάνουν (όπως και στο παρελθόν) μονότονα εναντίον των μαθητών τη μομφή: «είστε υποκινούμενοι».
(Φαίνεται, τους είναι αδιανόητο, ίσως αφόρητο, να μπορεί ένας δεκαεξάχρονος/ δεκαεφτάχρονος να σκέφτεται και να έχει επίγνωση της πραγματικότητας, μέσα στην οποία ζει!)
Και συνεχίζουν ατάραχοι τη «δουλειά» τους, ρωτώντας επιτακτικά τους καταληψίες μαθητές που τυχαίνει να φιλοξενούν στα «Μέσα» τους:
«Απ' όσα ζητάτε, τι μπορεί να γίνει σήμερα, τώρα; Άμεσα; Έχετε να προτείνετε κάτι»;
Θεωρώντας ότι στριμώχνουν τους «ταραξίες» μαθητές, αποδυναμώνουν τα επιχειρήματά τους και ... αφαιρούν το δίκιο τους!
Κρίμα!
Αποδεικνύονται άλλη μια φορά γραφιάδες μεροληπτικοί και επικίνδυνοι. Φαίνεται τους αρέσει το έργο του Προκρούστη! Αυτόν τον ρόλο έχουν επιλέξει: να «ακρωτηριάζουν» όσους διαφέρουν, όσους «σηκώνουν κεφάλι» στην εξουσία. Μια εξουσία, που οι ίδιοι επέλεξαν να υπηρετούν, αντί να την ελέγχουν.
Τα αιτήματα των Καταλήψεων επειδή διαφοροποιούνται από Σχολείο σε Σχολείο, θεωρήσαμε ενδιαφέρον να μεταφέρουμε εδώ αυτά όπως διατυπώθηκαν από τους μαθητές του Λυκείου Πλατυκάμπου.
Οι μαθητές, ζήτησαν να υπάρχουν λιγότεροι μαθητές στις Τάξεις.
Ζήτησαν να μη στοιβάζονται στα δύο λεωφορεία που τους πηγαίνουν το μεσημέρι στα χωριά τους, τα οποία -όπως καταγγέλλουν- μεταφέρουν και άλλους επιβάτες, εκτός από τους μαθητές.
Ζήτησαν να τοποθετηθούν στέγαστρα στην αυλή του Σχολείου, ώστε να προστατεύονται όταν θα βρέχει και θα πρέπει να βγαίνουν έξω και να μην παραμένουν μέσα στους χώρους του Σχολείου.
Ζήτησαν να τους δίνονται μάσκες, περισσότερες.
Ζήτησαν και άλλα...
Εύλογα, αναρωτιέται κανείς: ποιος άλλος, εκτός από την κεντρική διοίκηση έχει την υποχρέωση να επιληφθεί και να δώσει λύσεις στα αιτήματα των μαθητών; Να ικανοποιήσει, έστω, κάποια αιτήματά τους;
Η Περιφέρεια Θεσσαλίας; Ο Δήμος Κιλελέρ; Γιατί αδρανούν;
Τα αιτήματα των μαθητών είναι δίκαια.. Ζητούν τα αυτονόητα.
Όμως, μέσα στην αχλύ των Καταλήψεων ας μη θολώνει ο νους.
Προσωπικά, έχω τις ενστάσεις μου για το «κίνημα» των καταλήψεων. Ως ενεργός εκπαιδευτικός, έχω την τύχη (και τη δυνατότητα) να βλέπω από «μέσα», εκ του σύνεγγυς τις δράσεις των μαθητών, τον τρόπο σκέψης τους, τις διαδικασίες που ακολουθούν (ή δεν τηρούν), τους στόχους τους...
Δεν είναι χρήσιμο, ούτε... «επαναστατικό» να αλλοιώνουμε μία πραγματικότητα εξωραΐζοντάς την. Και οι καταλήψεις των Σχολείων δεν είναι ...για άκριτα εγκώμια.
Κάποιες πτυχές των μαθητικών Καταλήψεων «προβληματίζουν». (Θα πρέπει να μας προβληματίζουν). Όπως:
Πολύ εύκολα πραγματοποιείται μία κατάληψη (!)
Ποιοι αποφασίζουν την κατάληψη; Με ποιες διαδικασίες;
Τι διεκδικούν, πέρα από τον «ιό», εκτός από τις «μάσκες»;
Το Δημόσιο Σχολείο υπάρχει κάπου στους στόχους τους;
Ο Δημόσιος χώρος, η Κοινότητα;
Οι Καταλήψεις, βέβαια, θα λήξουν, αφού δεν είναι αυτοσκοπός. Κάποιες, ήδη, έχουν λήξει. Το δυστύχημα θα είναι να τερματιστούν χωρίς να υλοποιηθεί κανένα από τα δίκαια/ λογικά αιτήματα των μαθητών, που σε τελική ανάλυση δεν είναι αιτήματα μόνο των μαθητών, ούτε αφορούν μόνο τους μαθητές.
Να σταματήσουν οι Καταλήψεις. Αναντίρρητα.
Να επιστρέψουν οι μαθητές και οι μαθήτριες στις Τάξεις τους.
Να επιτελέσει το Σχολείο τον ρόλο του. Να γίνει το Δημόσιο Σχολείο χώρος στοχασμού, καλλιέργειας, έρευνας. Να καταξιωθεί ως μια άλλη εστία γνώσης!
Αλλά να παρθούν και «μέτρα»! Να γίνουν «έργα» που θα προστατεύουν το Υπέρτατο αγαθό: την Υγεία του Λαού.
Δανείζομαι τον λόγο ενός μαθητή μου, που μέσα από τον άδολο αυθορμητισμό του και την ειλικρίνεια, νοηματοδοτεί εύστοχα την πραγματικότητα, όπως και την αναγκαιότητα των καταλήψεων. Δικαιολογώντας την κατάληψη του Σχολείου τους, είπε: «εμείς δεν θα κάναμε κατάληψη. Δεν θέλουμε να κάνουμε κατάληψη. Αλλά βλέπαμε πως δεν μας άκουγε κανείς. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μας προσέξετε.
Δυστυχώς έτσι γίνεται στην Ελλάδα!».
Οι καταλήψεις θα τελειώσουν.
Το «κύριο» όμως δεν είναι οι καταλήψεις, αλλά το Δημόσιο Σχολείο που κατεδαφίζεται!
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν: Δημόσια Παιδεία ,που να μας αξίζει, θα έχουμε;
Κίνημα για την υποστήριξη και καταξίωση του Δημόσιου Σχολείου θα χτίσουμε;
Όραμα για την Παιδεία που χρειαζόμαστε θα διαμορφώσουμε κάποτε, επιτέλους!
Από τον Απόστολο Σιέρρα,
φιλόλογο στο Λύκειο Πλατυκάμπου
