Ένα σιγανό ψιθύρισμα έμπαινε απ’ το ανοιχτό παράθυρο από μια βροχούλα που έπεφτε. Γύρισε απ’ το άλλο πλευρό και αφέθηκε στις σκέψεις της. Ένας χρόνος σχεδόν είχε περάσει από τότε που χώρισε με τον Δημήτρη κι ακόμα δεν μπορούσε να το δεχθεί.
Το έκρυβε απ’ τους γονείς της βέβαια για να μην τους εκνευρίζει, γιατί αυτοί ήταν και η αιτία του χωρισμού τους αλλά εκείνη υπέφερε πολύ.
Με τον Δημήτρη γνωρίστηκαν απ’ το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Στη Φιλοσοφική σχολή σπούδαζαν και οι δύο. Αγαπήθηκαν τόσο πολύ που πίστευαν πως κανένας και τίποτα δεν θα μπορούσε να τους... χωρίσει. Κατάγονταν απ’ την ίδια επαρχιακή πόλη της Θεσσαλίας. Ήταν στρωμένα παιδιά και οι δύο, τελείωσαν κανονικά και πήραν το πτυχίο χωρίς καμία καθυστέρηση.
Οι γονείς και των δύο, γνώριζαν αυτόν τον δεσμό και δεν είχαν καμιά αντίρρηση.
Δεν γνωρίστηκαν βέβαια, παρ’ ότι τα παιδιά το ήθελαν πολύ, αλλά διατηρούσαν μια επιφύλαξη και οι δύο πλευρές, γιατί δεν ήξεραν πού θα κατέληγε αυτή η σχέση των παιδιών.
Ο Δημήτρης μπαινόβγαινε στο σπίτι της Κατερίνας κι εκείνη στο δικό του.
Γίνονταν κάποια σχόλια βέβαια από κάποιους γείτονες, αλλά δεν έδιναν σημασία. Όμως ο καιρός περνούσε και τα παιδιά παρέμεναν άνεργα. Σ’ αυτές τις δύσκολες ημέρες που ζούμε, οι νέοι παίρνουν τα πτυχία τα κορνιζώνουν, τα κρεμάνε στον τοίχο και περιμένουν να βρεθεί κάτι καλό. Η Κατερίνα κάτι έκανε. Έκανε φροντιστήριο σε κάποια παιδιά γνωστών οικογενειών.
Αλλά ο Δημήτρης δεν βρήκε τίποτα στο αντικείμενό του και για να μην κρέμεται στο χαρτζιλίκι του πατέρα του, πήγε σερβιτόρος σε μια καφετέρια.
Και τα χρόνια περνούσαν, είχαν έξι χρόνια δεσμό. Οι γονείς της Κατερίνας είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν.
Κάποια ημέρα ο πατέρας ύψωσε φωνή. «Πού θα πάει αυτό και ως πότε θα τραβήξει ή παντρευτείτε ή χωρίστε».
Το να παντρευτούνε βέβαια ήταν μια κουβέντα. Πώς θα ζούσαν με τις... πενταροδεκάρες που έπαιρναν;
Μήπως ο πατέρας δεν το ήξερε αυτό, αλλά ήταν ένα ξέσπασμα. Τον είχε εκνευρίσει αυτή η σχέση χωρίς προοπτική.
Η Κατερίνα επηρεάστηκε. Σιγά-σιγά η σχέση άρχισε να... κρυώνει. Αραίωσαν οι επισκέψεις στο σπίτι του Δημήτρη και φυσικά κι εκείνος σπάνια πήγαινε στο σπίτι της.
Ώσπου πήραν μια μεγάλη απόφαση. Θα χώριζαν. Αγαπιόταν πολύ βέβαια και πονούσαν σ’ αυτήν τη σκέψη, αλλά στο τέλος έγινε. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ σε ένα παγκάκι σε μια μικρή πλατεία, είπαν το τελευταίο «αντίο».
Αγκαλιάστηκαν έκλαψαν και χώρισαν. Οι γονείς της Κατερίνας ανακουφίστηκαν όταν τους το ανακοίνωσε, πίστευαν πως θα βρεθεί κάτι καλύτερο για την κόρη τους και θα έφτιαχνε τη ζωή της. Οι γονείς του Δημήτρη, δεν πήραν θέση.
«Εσείς ξέρετε» είπαν, «αφού έτσι αποφασίσατε...».
Είχε περάσει ήδη ένας χρόνος απ’ την ημέρα του χωρισμού και ούτε ο ένας, ούτε η άλλη προχώρησαν σε άλλη σχέση.
Ο Δημήτρης εξακολουθούσε να δουλεύει σερβιτόρος και η Κατερίνα με τα φροντιστήρια στα παιδιά που της εμπιστεύτηκαν.
Όμως πολλές φορές μέσα στο... βαθύ σκοτάδι, ανάβει ένα φως απρόσμενο.
Ένας φίλος του πατέρα του Δημήτρη, καθηγητής φιλόλογος δίδασκε σ’ ένα φροντιστήριο. Συνταξιοδοτήθηκε και πρότεινε τον Δημήτρη στη θέση του, στους ιδιοκτήτες του φροντιστηρίου.
Εκείνοι αφού τον γνώρισαν, τον δέχτηκαν κι έτσι ο Δημήτρης τρισευτυχισμένος εγκατέλειψε εκείνη την άχαρη δουλειά του σερβιτόρου που την έκανε από ανάγκη και έπιασε δουλειά σ’ αυτό το φροντιστήριο.
Η Κατερίνα είχε πολύ καιρό να τον συναντήσει. Και δεν είχε ιδέα για όλα αυτά. Απέφευγε κιόλας τη συνάντηση, γιατί πίστευε πως μετά από τόσο καιρό, κάτι θα είχε βρεθεί στη ζωή του.
Ώσπου κάποια ημέρα είδε έναν κοινό τους φίλο σε μία καφετέρια. Έμαθε τα νέα και χάρηκε πάρα πολύ, αλλά πέραν αυτού τίποτα. Δεν τολμούσε να του τηλεφωνήσει γιατί φοβόταν, όπως είπαμε παραπάνω ότι είχε προχωρήσει τη ζωή του.
Όμως αυτό που φοβόταν εκείνη το τόλμησε ο Δημήτρης. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι όταν χτύπησε το κινητό της.
Μια γνωστή φωνή έκανε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. «Κατερίνα... γεια σου...» «Δημήτρη... εσύ;».
«Εγώ είμαι, συγνώμη αν ενοχλώ, αλλά θέλω να βρεθούμε... Κανόνισε αύριο όποια ώρα μπορείς και αν μπορώ κι εγώ να ανταμώσουμε...
Εκτός αν υπάρχει... κόλλημα».
«Όχι κανένα κόλλημα, είμαι ελεύθερο... πουλί και δεν με δεσμεύει τίποτα». «Τέλεια. Λοιπόν αύριο το μεσημέρι μπορείς στη γνωστή καφετέρια που δούλευα;».
«Τι εννοείς Δημήτρη όταν λες «δούλευα» δεν δουλεύεις πια;».
«Θα τα πούμε από κοντά, γεια σου τώρα...».
Σε ένα απόμερο τραπεζάκι εκεί στην καφετέρια τα δύο παιδιά έπιναν τον καφέ τους, έλεγαν, γελούσαν, αγκαλιάζονταν και έβλεπες διάχυτη την ευτυχία στα πρόσωπά τους, μετά τα ευχάριστα νέα.
Σηκώθηκαν πιασμένοι χέρι-χέρι και κατευθύνθηκαν προς το σπίτι της Κατερίνας.
Οι γονείς μόλις τους είδαν έτσι κοκάλωσαν... Μίλησε πρώτη η Κατερίνα. «Αγαπημένοι μου γονείς, μην πείτε λέξη γι’ αυτό που βλέπετε. Με τον Δημήτρη αρραβωνιαστήκαμε και πολύ σύντομα αν θέλει ο Θεός παντρευόμαστε.
Το θέμα της δουλειάς που σας απασχολούσε ταχτοποιήθηκε. Ο Δημήτρης διδάσκει σε ένα φροντιστήριο της πόλης. Και για μένα έχει πάλι ο Θεός, αυτός κανονίζει τα πάντα, προς το παρόν κάτι κάνω κι εγώ». Η Κατερίνα ήταν ένα πολύ θρήσκο κορίτσι και είχε βαθιά πίστη. Έγινε σιωπή, απ’ τα μάτια όλων έτρεχαν δάκρυα, δάκρυα χαράς και ευτυχίας.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
