ο καθένας μας, σ’ όποιον χώρο και αν ανήκει, εφόσον στη ζωή του επιδιώκει την προκοπή τη δική του και του συνόλου και δεν τα περιμένει όλα απ’ τους άλλους.
Επιπλέον, η πρόοδος, για να είναι πραγματική και όχι κούφια λόγια μόνο, πρέπει να είναι συνυφασμένη και με τους κανόνες της Δημοκρατίας, δηλαδή της ελεύθερης επιλογής, έκφρασης και δράσης όλων των πολιτών, και να μην περιορίζεται μόνο στους νεωτερισμούς και στις αλλαγές εκείνες, που βολεύουν ορισμένους, πολύ περισσότερο, όταν αυτές εμπεριέχουν κινδύνους και οδηγούν σε αδιέξοδα.
Τα επισημαίνω όλα αυτά, γιατί στη χώρα μας η έννοια της προόδου και του προοδευτικού πολίτη έχει ταυτισθεί, χάρις στην προσπάθεια κάποιων, με την Αριστερά και τις δυνάμεις της μέχρις σημείου που, όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτή, να μην έχουν σχέση με την πρόοδο, αλλά μόνο με τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση. Αρκεί, δηλαδή, η επίκληση των αριστερών φρονημάτων και μόνο εκ μέρους κάποιου, προκειμένου να θεωρηθεί και να αντιμετωπισθεί ως φίλος της προόδου.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η προσέγγιση αυτή είναι εσφαλμένη και εξυπηρετεί, κατά βάση, πολιτικές σκοπιμότητες, που στοχεύουν, απλά, στην εξιδανίκευση της Αριστεράς και στην απαλλαγή της απ’ τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Είναι γνωστό, άλλωστε, πώς προέκυψαν στο Αγγλικό Κοινοβούλιο οι χαρακτηρισμοί Δεξιοί, Αριστεροί και Κεντρώοι, οπότε και δεν θα το επαναλάβω.
Βεβαίως, ο συνειδητός και πραγματικός αριστερός, κατά κανόνα, επιδιώκει και στηρίζει, πιο εύκολα, αλλαγές και νεωτερισμούς, που βελτιώνουν τη ζωή του. Αντίθετα, ο δεξιός ή συντηρητικός πολίτης θέλει τον χρόνο του, μέχρι να πεισθεί και να υιοθετήσει το καινούριο, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι τάσσεται κατά της προόδου. Η ζωή, όμως, απέδειξε, ότι, έτσι, λειτουργούν αριστεροί και δεξιοί μόνο στις δημοκρατικές κοινωνίες, όπου επικρατεί ελευθερία έκφρασης και δράσης. Δεν ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο εκεί, που επικράτησε και επικρατεί ο αριστερός δογματισμός και ολοκληρωτισμός, όπου οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν μόνο, αλλά όχι να σκέπτονται και να αποφασίζουν ελεύθερα.
Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια σύντομη ματιά στις χώρες, όπου επικράτησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η ολοκληρωτική Αριστερά, για να καταλάβουμε, πώς κάποιοι αριστεροί αντιλαμβάνονται την πρόοδο και πώς περνούν οι λαοί σε καθεστώτα, όπου εφαρμόζονται τα δικά τους πρότυπα διακυβέρνησης μιας χώρας. Η κατάρρευση, άλλωστε, του υπαρκτού σοσιαλισμού αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη, για το πού μπορεί αυτός και οι νεωτερισμοί του να οδηγήσουν μια χώρα και τους πολίτες του. Αν, τώρα, κάποιοι, παρόλα αυτά, συνεχίζουν να εξιδανικεύουν την Αριστερά και να της δίνουν συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες της, πρόβλημά τους, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Και για να προλάβω πιθανές αντιδράσεις, σπεύδω να πω, προκαταβολικά, ότι και η άκρα Δεξιά δεν είναι νερό για λειτουργιά και ότι εκεί, που επικράτησε και επικρατεί, "τύφλα να 'χει η Αριστερά", γιατί και σ’ αυτή τα βάσανα του σκεπτόμενου λαού περισσεύουν, ενώ η πρόοδος, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αποτελούν γράμμα κενό, γιατί πρόοδος, ευημερία και ανάπτυξη, όπως προείπα, χωρίς δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης και επιλογών, δεν μπορεί να υπάρξει.
Κάποιοι, βέβαια, κάνουν το λάθος να συγκρίνουν το βιοτικό επίπεδο λαών, όπου επικρατούν ακραίες δυνάμεις, αριστερές και δεξιές, μ’ αυτό λαών, που επικρατούν δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και φιλελεύθερες. Ενδεχομένως, σε κάποιους τομείς, που εξασφαλίζουν τον άρτο τον επιούσιο για όλους, να λειτουργούν καλύτερα οι πρώτες εξ αυτών και, γι’ αυτό, κάποιοι τις προβάλλουν ως παραδείγματα προς μίμησην. Επειδή, όμως, μόνο με ψωμί, αλλά χωρίς δημοκρατία και ελευθερία δεν μπορεί να ζήσει, αξιοπρεπώς, ο άνθρωπος, οι περισσότεροι λαοί, πλέον, προτιμούν, παρά τα προβλήματά τους, τις δεύτερες και αγωνίζονται να γίνουν καλύτερες.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να καταλήξει κανείς, αβίαστα, στο συμπέρασμα, ότι η πρόοδος και η δημιουργική ανάπτυξη δεν αποτελούν προνόμιο της Αριστεράς, αλλά και επιδίωξη εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, που πιστεύουν και εφαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς, αλλά και της δημοκρατίας και της ελευθερίας, χωρίς να ξεχνούν τους αδυνάτους.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
