και όσους κατέφυγαν σ' αυτήν "ως άρρηκτον τείχος προστάτευσεν αυτούς". Επίσης ο λαός πιστεύει ακράδαντα ότι καταφεύγοντας σ' αυτήν οι παρακλήσεις του βρίσκουν αμέσως ανταπόκριση. Γι' αυτό ο Δεκαπενταύγουστος είναι βαθιά χαραγμένος στην ψυχή όλων των Ελλήνων και κάθε χρόνο παίρνει τη μορφή πάνδημου εορτασμού. Παντού σ' ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν άπειρες εκκλησίες, μοναστήρια και ιερά ιδρύματα που είναι αφιερωμένα στο όνομά της.
Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο βαθιά είναι η πίστη κι αυτών ακόμη που διαλαλούν ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Κι όμως, με το πρώτο χτύπημα της μοίρας, αυτοί οι ίδιοι, δήθεν άπιστοι, επικαλούνται ασυναίσθητα τ' όνομα του Θεού, του Χριστού και της πανάχραντης Μητέρας του. Πόσες φορές δεν ακούμε την προσφώνηση: "Παναγιά μου, κάνε το θαύμα σου!" ή "Η Παναγιά έκανε το θαύμα της!" και τόσα άλλα. Όποιος, μάλιστα, ρίξει μια ματιά στον επίσημο πίνακα του Υπουργείου Παιδείας, όπου είναι γραμμένες οι Μονές και οι Εκκλησίες, θα μπορούσε να μείνει κατάπληκτος, γιατί ο αριθμός τους είναι ατέλειωτος. Κάθε μία έχει την ιστορία της, την παράδοσή της, τα κτήματά της, τα νερά της, τα αγιάσματά της, τη δροσιά και τη Χάρη της. Ιδιαίτερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Χάρη της φέρνει σωματική και ψυχική αγαλλίαση.
Επίσης οι εικόνες της Παναγίας δεν έχουν αρχή και τέλος. Παντού σε κάθε γωνιά, σε κάθε κορφοβούνι, σε κάθε φαράγγι, αλλά ακόμη και στα πιο άγρια μέρη στις λαγκαδιές και στα λιβάδια θα βρει κανείς ένα εκκλησάκι στο όνομά της Μεγαλόχαρης. Και πάντα μπροστά στην εικόνα της θα υπάρχει ένα αναμμένο καντήλι. Βέβαια ποτέ σχεδόν δεν μένει σβηστό, γιατί ο βοσκός, ο αγωγιάτης, ο κυνηγός, ο περαστικός, ακόμα και ο κλέφτης θ' ανάψει το καντήλι της πριν απομακρυνθεί. Γιατί, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό το τελευταίο, οι κλέφτες, που πιάνονται από τη Χωροφυλακή και την Αστυνομία, ομολογούν ότι, μετά από την κλοπή που διαπράξανε σε μία εκκλησία, ανάψανε κατόπιν το σβηστό της καντήλι, πιστεύοντας πως με την πράξη τους αυτή θα εξιλεωθούν από το φρικτό τους αμάρτημα. Μάλιστα το πιστεύουν πραγματικά, γιατί ξέρουν ότι η Παναγία συγχωρεί τους αμαρτωλούς. Όχι όμως και ο Νόμος.
Οι ωραιότερες και οι πιο θαυματουργές εικόνες θεωρούνται οι εξής: Της Μεγαλοσπηλιώτισσας, που είναι καμωμένη με κερί, της Προυσιώτισσας και της Παναγίας της Ξενιάς. Αυτές και οι τρεις παριστάνουν τη Θεοτόκο με το θείο βρέφος στην αγκαλιά της. Αυτές τις εικόνες τις στολίζουν πλουσιότατα αναθήματα από χρυσό και πολύτιμες πέτρες. Αλλά ό,τι βαραίνει περισσότερο από τον θησαυρό των αναθημάτων των τριών αυτών εικόνων της Παναγίας είναι η ιστορία τους, που είναι παμπάλαιη και που τις ανεβάζει στους πρώτους χρόνους της Ορθοδοξίας.
Η Μεγαλοσπηλιώτισσα, αποδίδεται στον Απόστολο Λουκά. Λένε πως αυτός τη ζωγράφισε. Είναι γλυκύτατη και θαρρείς πως είναι έτοιμη να σου μιλήσει. Το ίδιο και η Προυσιώτισσα, που πανηγυρίζεται στην Αιτωλοκαρνανία μεγαλοπρεπέστατα.
Η Παναγία η Ξενιά, που στη Θεσσαλία τη λένε Σκέπη και Καταφυγή, είναι πολύ μεγάλη. Επίσης παρουσιάζει την Παναγία με κάποια σκληρή φυσιογνωμία. Γιατί με τα μεγάλα μάτια της επιβάλλει τον φόβο και την ευλάβεια δείχνοντας έτσι την οργή της κατά των εχθρών της πατρίδας μας και των εχθρών του Υιού της. Ακόμη είναι μαύρη, ολόμαυρη στο χρώμα του προσώπου της από την παλαιότητά της.
Τα χωριά της Θεσσαλίας την υποδέχονται με δέος και ευσέβεια, όταν κάθε άνοιξη περιέρχεται τους νομούς της Λάρισας και των Τρικάλων για να αγιάσει τους τόπους τους. Ακόμη πρέπει να πούμε, ότι η φαντασία του ελληνικού λαού είναι πλούσια, γιατί έδωσε στην Παναγία τρυφερά και ποιητικά ονόματα, που είναι γεμάτα αγάπη, ικεσία και ελπίδα. π.χ. Οδηγήτρια, Παντάνασα, Κεχαριτωμένη, Ρόδον το αμάραντο, Ελεούσα, η Χαρά των θλιβομένων και τόσα άλλα. Αυτή είναι η Παναγία μας, η θαυμαστή Μητέρα του θεανθρώπου μας.
Ας μας ευλογεί και ας μας προστατεύει από κάθε κακό.
Από την Πόπη Χρυσοχόου, καθηγήτρια, φιλόλογο εκ Ραψάνης
