Ζήσαμε στην καραντίνα έναν μήνα περίπου κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, κλειστά τα μαγαζιά σε μία... νεκρή πολιτεία.
Είναι αλήθεια ότι βοήθησε αυτό πολύ στον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας. Κάποτε όμως έπρεπε να τελειώσει αυτό. Και σιγά-σιγά κυκλοφορεί ο κόσμος στους δρόμους άλλοι με μάσκες και άλλοι χωρίς αυτές. Άλλοι να τηρούν αποστάσεις στις ουρές των σούπερ-μάρκετ και άλλοι όχι. Και γενικά να επικρατεί ένα... αλαλούμ.
Και φθάσαμε στην εποχή του καλοκαιριού που έπρεπε να ανοίξουν και τα ξενοδοχεία και τα παραλιακά μαγαζιά για να μπορέσουν κι αυτοί οι άνθρωποι οι ιδιοκτήτες να επιβιώσουν. Αλλά τώρα τι γίνεται συνάνθρωποι; Με το που μπουκάρισαν οι τουρίστες στη χώρα μας άρχισαν να ανεβαίνουν τα κρούσματα. Βέβαια τώρα γίνονται αυστηρότεροι έλεγχοι αλλά να δούμε πώς θα πορευτούμε.
Εμπρός βαθύ και πίσω ρέμα λοιπόν όπως είναι και ο τίτλος αυτού του άρθρου.
Τι πρέπει να γίνει; Να κλείσουν πάλι τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία; Πώς θα ζήσει αυτός ο κόσμος;
Ένας αγανακτισμένος ταξιτζής προχθές που με πήρε απ’ το σπίτι μου να με πάει σε μια υπηρεσία, φώναζε χειρονομώντας «Τι θα γίνουμε καλή μου κυρία; Τα κρούσματα στα νησιά πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Κάτι δεν πρέπει να κάνει το κράτος; Τι τους ψηφίζουμε, να τα... τσεπώνουν και να μη νοιάζονται για τον κοσμάκη που υποφέρει; Να βοηθήσουν τους ελεύθερους επαγγελματίες να σταθούν στα πόδια τους. Να κλείσουν τα σύνορα να μην μπαίνει στη χώρα κάθε καρυδιάς καρύδι και μας μεταφέρει τον κορονοϊό».
Είπε πολλά αυτός ο κύριος, σε άλλα συμφωνούσα και σε άλλα «όχι». Να βοηθήσει το κράτος εντάξει, αλλά πού να τα βρει αν δεν εισπράξει φόρους!
Και πώς θα τους εισπράξει όταν η αγορά είναι κλειστή και νεκρή;
Θα μου πεις και τώρα που άνοιξαν τα μαγαζιά, δεν πατάει άνθρωπος... και χτυπάνε μύγες οι έμποροι.
Τα παραλιακά καταστήματα κάπως κινούνται, αλλά οι ιδιοκτήτες έχουν τον φόβο. Καλές οι εισπράξεις, αλλά και η υγεία καλύτερη.
Και υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν προβλήματα υγείας και ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Αλλά τι να κάνουν;
Κάποιος είπε. Ή θα πρέπει να πεθάνουμε απ’ την πείνα ή απ’ τον κορονοϊό, μέση λύση δεν υπάρχει...
Ας ελπίσουμε πως ο καλός Θεός δεν θα μας αφήσει να χαθούμε. Τελικά πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτόν τον απρόσμενο ιό που εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά και άλλαξε τη ζωή μας.
Δεν μας έφθαναν όλα τα’ άλλα, αυτός μας έλειπε.
Αλλά αφού είμαστε στη ζωή, ό,τι κι αν προκύψει πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και υπακοή στα μέτρα που προτείνουν οι επιστήμονες, και να μην κάνουμε του κεφαλιού μας. Να φοράμε μάσκες σε κλειστούς χώρους και να κρατάμε αποστάσεις στις ουρές. Γιατί κι αυτές είναι αναπόφευκτες.
Προχθές μέσα στο λεωφορείο συνάντησα μία φίλη, δεν φορούσε μάσκα. Της το είπα έτσι πλάγια και προσεχτικά-γιατί είμαστε και εύθικτος λαός-και μου απάντησε «Την έχω μέσα στην... τσάντα μου». Τώρα τι νόημα έχει να την έχουμε μέσα στην τσάντα και να μην τη φοράμε... δεν το καταλαβαίνω.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
