Η σταθερή πορεία της Ελλάδας (από τη Δ.Ο.Ε. στο Δ.Ν.Τ.)

Από το 1893 η Ελλάδα είχε κηρύξει πτώχευση και οι δανειστές ζητούσαν για εγγυήσεις την επέμβαση στα οικονομικά μας. Οι Ευρωπαϊκοί τοκογλυφικοί οίκοι νυχθημερόν πάσχιζαν να βρουν τρόπους, ώστε να δανείσουν εκ νέου στην Ελλάδα με τον πλέον

επωφελή γι’ αυτούς τρόπο. Έλα όμως που είχαμε και χρέη παλιά και έπρεπε πάση θυσία αυτά να εξοφληθούν πρώτα κι ύστερα να χορηγηθεί νέο δάνειο. Στην ουσία οι ξένοι επενδυτές ζητούσαν να μας επιβάλλουν τον οικονομικό έλεγχο! Κι έτσι άρχισαν να αναλώνονται στο να επινοήσουν τρόπους, για να φέρουν τη χώρα μας για μιαν ακόμα φορά σε στάδιο έσχατου εξευτελισμού και ύστερα να έρθουν και να επέμβουν ως σωτήρες.
Θα τους βόλευε λόγου χάρη να εκμεταλλευτούν μια πανδημία, ίωση, λοίμωξη, πανούκλα ίσως, που θα σπείρει στους πληθυσμούς τον πανικό. Δε βοήθησαν όμως οι συγκυρίες. Άρα έπρεπε να στρέψουν αλλού τη φροντίδα τους. Και την έστρεψαν. Οι Τούρκοι και τω καιρώ εκείνω, όπως πάντα βέβαια, δεν έπαυαν να προκαλούν και να πιστεύουν ότι έφτασε η στιγμή να ξαναγίνουν η παλιά Οθωμανική αυτοκρατορία με την εξαφάνιση της Ελλάδας. Πάντως οι Τούρκοι ηγέτες δεν διέθεταν την αμετροέπεια του Ερντογάν, ούτε και τη μωροφιλοδοξία του για τη σπίλωση των μνημείων πολιτισμού. Αρκούσε, λοιπόν, ένας πόλεμος. Κι ο πόλεμος αυτός συνέφερε παράλληλα και τους Ευρωπαίους επενδυτές, κυρίως τους Γερμανούς, οι οποίοι προεξοφλούσαν την ελληνική ήττα, οπότε τους δινόταν η ευκαιρία για ωμή επέμβαση στα ελληνικά πράγματα. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι Γερμανοί είχαν γαμπρό τον διάδοχο Κωνσταντίνο! Η πριγκίπισσα Σοφία επρόκειτο σε λίγο να γίνει βασίλισσα του Ελληνικού κράτους.
Και έφτασε το σωτήριον έτος 1897. Στον πόλεμο αυτό οι Τούρκοι μας έφτασαν ως τη Λαμία και φυσικά απειλούσαν να ξανακάνουν την Ελλάδα επαρχία τους. Και μόλις κρίθηκε η μάχη του Δομοκού, αμέσως η Γερμανία άρχισε να ομιλεί για οικονομικό έλεγχο στην Ελλάδα. Απλά, ωμά και προγραμματισμένα. Και σαφώς ακολούθησαν τη Γερμανία και οι άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε ν’ αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά στις 21 Φεβρουαρίου 1898 υπέκυψε στον εκβιασμό και υπέγραψε για πολλοστή φορά την καταδίκη της.
Χωρίς ωστόσο να θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, δε γίνεται ν’ αποφύγω την αναφορά σε κάποιες ωμές αλήθειες!
- Ο πόλεμος του 1897 ήταν τελικά ένας εικονικός διπλωματικός ψευτοπόλεμος που εξυπηρετούσε για τους Ευρωπαίους έναν διπλό στόχο!
α. να επιβληθεί ένας οικονομικός έλεγχος στην Ελλάδα,
β. να πέσει στα μαλακά ο διορισμός του πρίγκιπα Γεωργίου ως ηγεμόνα της Κρήτης, οπότε έτσι αποφεύγονταν η ένωση της μεγαλονήσου με τη Ελλάδα!
- Η Γερμανία είδε την Ελληνική υπόθεση ως ευκαιρία διακανονισμού των πιστώσεων που είχαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα.
- Η βασίλισσα της Αγγλίας Βικτωρία ζήτησε από τον Τσάρο Νικόλαο Β’ να τερματίσει αυτόν τον τόσο καταστροφικό πόλεμο. Ο Τσάρος με διπλωματικές κινήσεις απέτρεψε τα χειρότερα. Κι ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ ανταποκρινόμενος περιέσωσε το γόητρο της διπλωματίας και τα συμφέροντά της.
- Ο Βασιλεύς της Ελλάδας Γεώργιος έφτασε στην έσχατη ταπείνωση με διάβημά του στο Σουλτάνο!
Και ύστερα από σκληρά παζαρέματα οι Μεγάλες δυνάμεις κατάφεραν να περιορίσουν τις απαιτήσεις του Σουλτάνου στα παρακράτη.
1. Να πάρει η Τουρκία μερικά θεσσαλικά και μακεδονικά υψώματα, ώστε στα μέρη αυτά η άμυνα της Ελλάδας θα ήταν δύσκολη.
2. Να δεχτεί η Ελλάδα να γίνει η Κρήτη αυτόνομη κάτω απ’ την επικυριαρχία της Τουρκίας.
3. Η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να πληρώσει στην Τουρκία ως πολεμική αποζημίωση το υπέρογκο ποσό 4.000.000 Τούρκικων λιρών, ήτοι 95.000.000 χρυσά φράγκα!
Ο Γάλλος πολιτικός Κλεμανσώ θα δηλώσει «είχε συρθεί η Ελλάδα ως σφάγιον επί του βωμού της αδίκου εκείνης και τραγικής θυσίας». Εδώ περιττεύει το όποιο σχόλιό μας.
Και στο άρθρο 2 της Συνθήκης Ειρήνης αναφέρονται και τα εξής:
«… ο σχετικός διακανονισμός για τη διευκόλυνση της ταχείας πληρωμής της αποζημίωσης θα γίνει με τη συναίνεση των Δυνάμεων κατά τρόπο που δεν θα θίγει τα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδας, που κατέχουν ομολογίες του Ελληνικού δημόσιου χρέους. Και για τον σκοπό αυτό θα ιδρυθεί στην Αθήνα Διεθνής Επιτροπή από αντιπροσώπους των Δυνάμεων που μεσολάβησαν για την ειρήνευση. Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πετύχει την ψήφιση νόμου που θα κανονίζει τη λειτουργία της Επιτροπής και με βάσει τον οποίο η είσπραξη και η διάθεση προσόδων επαρκών για την υπηρεσία του δανείου της πολεμικής αποζημίωσης και των άλλων εθνικών χρεών θα τεθεί υπό τον απόλυτο έλεγχο της Επιτροπής…».
 [Η σχετική διάταξη αναφέρεται απλώς ως άρθρο. Φαίνεται οι τότε λόγιοι και πολιτικοί Έλληνες δεν είχαν σκεφτεί ν’ αποδώσουν τον όρο «memorandum» ως «Μνημόνιο»! Ενώ τώρα δεν χορταίνουμε να προφέρουμε τη λέξη και να την εφαρμόζουμε ως πολιτική και οικονομική πρακτική πρόοδο]
 Αυτό, λοιπόν, ήταν το τίμημα που πλήρωνε η Ελλάδα στις Δυνάμεις για να μας σώσουν απ’ την Τουρκία! Το ότι οι Δυνάμεις μας έφεραν στη θέση αυτή δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Όπως πάντα…
 Στη Διεθνή Οικονομική Επιτροπή (Δ.Ο.Ε.) που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα εκχωρήθηκαν αμέσως τα έσοδα από τις παρακάτω πηγές:
1. Μονοπώλια αλατιού, πετρελαίου, σπίρτων, χαρτοπαιγνιδιών, τσιγαρόχαρτου κ.λ.π.
2. Τέλη χαρτοσήμου
3. Φόρος κατανάλωσης καπνού
4. Δασμοί τελωνείου Πειραιώς
Κι αν δεν έφταναν αυτά τότε τα μέτρα θα μπορούσαν να επεκταθούν και στους δασμούς και των άλλων τελωνείων.
Βεβαίως το νέο δάνειο ύστερα απ’ όλο αυτό τον εξευτελισμό της Ελλάδας ήρθε και ήταν 170.000.000 χρυσά φράγκα! Το κατά πόσο μ’ αυτά βοηθήθηκε η Ελλάδα, ας μην το υποθέτουμε. Ας ζούμε με την ιστορική βεβαιότητα ότι οι ξένοι επενδυτές ξέρουν να κάνουν άριστα τη δουλειά τους προς ίδιον πάντα όφελος. Όσο για την πρακτική τους, ας είναι καλά η προπαγάνδα, η δημιουργία πανικού, η συντήρηση της θεωρίας των εθνικισμών. Και ειδικά για την Ελλάδα: Η διαστρέβλωση της ιστορίας και το υβριδικό μπόλιασμα της γλώσσας. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται στη συνέχεια όπως τα θέλουν οι ξένοι.
Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας «Δημ. Αγραφιώτης»
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος