(Κι ο Έλληνας «Πολίτης» εύκολα με αναγραμματισμό γίνεται «Οπλίτης»...Δοκιμάστε και θα δείτε!)
Και για να παραφράσω λίγο τον Καβάφη:
«Ως έτοιμοι από Καιρό, ως θαρραλέοι», που είμαστε.
Κι είμαστε, λοιπόν, παρόντες. Όραμα έχουμε, έχουμε κι άρωμα. Φοράμε άρωμα παλιό ελληνικό αρρενωπό, ηδονικό, μεθυστικό. Ουρανοφοράμε το « Ένστικτο» Το «ένστικτο της εθνικής μας επιβίωσης», όπως εξαιρετικά το έθεσε ο Στρατηγός μας Κωνσταντίνος Φλώρος. Κι έχουμε και κίνητρο. Δεν μας εγκαταλείπει εμάς ο Θεός μας: « Ο Θεός είναι Ρωμιός», που ‘λεγε κι ο Κωστάκης, ο «γερο - Ταγματάρχης « του Άγγελου Τερζάκη. Κι η αριθμητική υπεροχή της Τουρκιάς δεν στάθηκε ποτές ικανή να καταστείλει το υψηλό μας φρόνημα και να καθυποτάξει την Αδούλωτη Ψυχή μας.
Είμαστε έτοιμοι, το λοιπόν. Το ‘χουμε στο γαίμα μας, άλλωστε. Και μ’αυτό το γαίμα γράφεται συχνά κι η Ποίηση. Κι εμείς δεν γράφουμε μόνον υψηλή Ποίηση, μα συγγράφουμε και σύγχρονη Ιστορία...
« Αποχρησμοδοτούμε το έρεβος», όπως λέει κι ο Οδυσσέας Ελύτης στον « Ύπνο των Γενναίων». Που πα’ να ‘πει πως είμαστε ζωντανοί κι ερεθισμένοι, για να το πω κι εγώ απλά και λαϊκά και για να με καταλάβει κι ο κοσμάκης (αρκετά σε ζάλισα, φίλε αναγνώστη, με την υπερβολική χρήση σπάνιων λέξεων και λογοτεχνικών αναφορών...)
Διότι, αυτός ο κοσμάκης, ο δεμένος με τα χώματά του, τις πέτρες του, τις θάλασσές του, τους ουρανούς του, θα ξανασώσει τούτον τον τόπο στα δύσκολα!
- «Ναι, αξίζει να κοπιάζεις για τον τόπο σου», μας συμβουλεύει η «Γνώση» απ’ το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα.
- «Στη θέση όπου μας έβαλε η μοίρα, εξακολούθησε, εκεί πρέπει να μείνομε. Εσένα σ’έβαλε η μοίρα αρχηγό. Στη θέση σου πρέπει να μείνεις, και αν είναι ανάγκη, εκεί να πεθάνεις υπερήφανα. Και τότε, μα μόνο τότε, θα έχεις γίνει ανώτερος από κείνους που περιφρονείς. Να φύγεις όμως, όχι! Θα ήταν λιποταξία!»
Λόγια σοφά, επίκαιρα, διαχρονικά...
Κι εμείς διαθέτουμε άξιους, εξαιρετικούς Αρχηγούς - Ηγήτορες. Τους Θαυμάζουμε μας Εμπνέουν, τους Εμπιστευόμαστε τους Αγαπάμε, τους Ακολουθούμε οπουδήποτε κι αν μας ζητήσουν... Το μόνο, ίσως, που χρειαζόμαστε είναι λίγο ν’ανανεώσουμε την πίστη μας στην (ξεχασμένη;) αξία της φιλοπατρίας. Κι όλα βρίσκουν τον δρόμο τους...
Ας γνωρίζουν, λοιπόν, οι εχθροί που μας περικυκλώνουν πως ματαιοπονούν. Ματαιοπονούν και μας υποτιμούν! Θα ‘πρεπε να ‘χουν διδαχτεί κάποια πράγματα. Δεν πειράζει, όμως. Θα τους τα ξαναδιδάξουμε ‘ μεις άμα χρειαστεί! Εξάλλου, συνηθισμένοι είμαστε: « Ο βρεγμένος τη βροχή δεν την εφοβάται», λέει η παροιμία. Κι είμαστε «βρεγμένοι» αιώνες τώρα απ’ την καταρρακτώδη βροχή των προδοσιών. Εμείς οι Έλληνες οδοιπορήσαμε πολύ ανάμεσα στους αιώνες υπό βροχήν...
Επιπλέον, ας ξέρουν πως είμαστε φιλόξενοι και φιλότιμοι. Βοηθάμε και προσφέρουμε. Θα ταΐσουμε κιόλας όποιον τολμήσει να παραβιάσει τις εστίες μας. Και θα φάει καλά εδώ. Θα τόνε ταΐσουμε μία ...«Πίτσα» Ελληνική! Νόστιμη πολύ και αρκούντως αρμυρή. Με αλάτι παμπάλαιο κυανό! Αυτό που απόμεινε από την εξάχνωση του αίματος και των δακρύων του Λαού Μου...
Από τον Νικόλα Αλβιώτη,
ποιητή
