Ο τσαγκάρης φούσκωσε από υπερηφάνεια. Δεν είναι λίγο, ένας γλύπτης να ζητάει τη γνώμη του.
Πήρε θάρρος και προχώρησε ακόμα παραπέρα. Στις πτυχές της εσθήτας, ας πούμε, πώς πρέπει να είναι, στην κόμη του αγάλματος και σε άλλες λεπτομέρειες.
Ο γλύπτης θορυβήθηκε. «Παρακαλώ, παρακαλώ... μη πέραν του πεδίλου...» είπε και έφυγε.
Τώρα θα αναρωτιέστε συνάνθρωποι, γιατί σας το ανέφερα αυτό και τι σχέση έχει με το άρθρο! Επειδή έχει κάποια σχέση φίλοι μου, γι’ αυτό και το ξεκίνησα έτσι.
Πόσες φορές δεν ξεπερνάμε τα όρια των γνώσεών μας και δίνουμε συμβουλές σε τρίτους, για θέματα που δεν είναι της αρμοδιότητάς μας!
Κάποιοι μάλιστα το παρακάνουν, είναι αυτοί που ο λαός τους αποκαλεί «ξερόλες». Για τα πάντα έχουν γνώμη και δεν δέχονται τη δική σου, που να... χτυπιέσαι από κάτω.
Δεν ακολουθούν τη θεωρία του Βολταίρου, αυτού του Γάλλου φιλόσοφου και συγγραφέα απ’ τους σημαντικότερους του υπέρμαχου των ιδεών των άλλων.
Αυτοί οι παντογνώστες λοιπόν επιμένουν μέχρι... θανάτου και έχουν γνώμη για τα πάντα.
Προχθές βρέθηκα στην... ουρά ενός φαρμακείου. Ένας-ένας έμπαινε μέσα και οι άλλοι περιμέναμε τη σειρά μας, στο πεζοδρόμιο, κρατώντας άλλοι τις αποστάσεις και άλλοι όχι.
Αυτοί που δεν κρατούσαν τις αποστάσεις, παρ’ όλη τη διαμαρτυρία των άλλων που τηρούσαν τα μέτρα, ήταν αυτοί οι «ξερόλες» που ανέφερα παραπάνω. Μάλιστα ύψωσαν και φωνή, με αποτέλεσμα να βγει έξω ο φαρμακοποιός και να πει, «ησυχάστε σάς παρακαλώ...». Κάποιος απ’ αυτούς φανερά πειραγμένος απ’ την παρατήρηση του φαρμακοποιού συνέχισε λιγάκι χαμηλόφωνα.
«Μην ακούτε τίποτα, όλα είναι... παρατραβηγμένα για να μας αποπροσανατολίσουν απ’ τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα». Και άλλος παραπέρα.
«Τι τις θέλετε τις μάσκες; Κι αυτό κατευθυνόμενο είναι, απ’ τους εργοστασιάρχες που τις κατασκευάζουν, να υπάρχει κίνηση. Οι ειδικοί πότε τα λένε έτσι και πότε αλλιώς». Και ένας τρίτος. «Και αυτοί οι δημοσιογράφοι μας έχουν τρελάνει, μας πιάνει πανικός, δεν τολμούμε να κάνουμε βήμα. Υπερβάλλουν κι αυτοί πολύ...
Καλοί μου Κύριοι, εσείς που τα ξέρετε όλα και δεν φοβάστε τίποτα και τα βάζετε με όλους και κυρίως με τους δημοσιογράφους. Μα αν δεν ήταν αυτοί θα ζούσαμε στον κόσμο μας, θα είχαμε μαύρα μεσάνυχτα.
Διακινδυνεύουν την υγεία και τη ζωή τους οι άνθρωποι, μπαίνοντας μέσα σε νοσοκομεία και δομές που υπήρχαν κρούσματα, για να έχουμε εμείς μια σαφή εικόνα της κατάστασης, που επικρατεί στον τόπο μας και παγκοσμίως. Τα αμέτρητα φέρετρα που βλέπουμε σε άλλες χώρες, τα χιλιάδες κρούσματα, δεν μας πείθουν; Φταίνε τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι γι’ αυτά; Είναι υπερβολές;
Κάτι τέτοια που ανέφερα παραπάνω πρεσβεύουν κάποιοι και δεν τα κρατάνε για τον εαυτό τους και διασπείρουν αμφιβολίες γύρω τους.
Τέλος ας εμπιστευόμαστε τις έγκυρες πηγές ενημέρωσης, τους κυβερνώντες τη χώρας μας, τους επιστήμονες, τους δημοσιογράφους και όποιους άλλους έχουν σχέση με την πανδημία και ας κρατήσουμε τα συμπεράσματά μας και τη γνώμη μας για τον εαυτό μας. «Μη πέραν του πεδίλου συνάνθρωποι».
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, λογοτέχνη
