Έτσι και με τούτο τον διάολο που ζούμε τώρα. Αν είσαι υπερ-ορθόδοξος θρήσκος η κατάρα αυτή είναι σίγουρα ο άγγελος του Θεού, επειδή αμαρτήσαμε πολύ. Θύμωσε ο Πανάγαθος που ξεστρατίσαμε και γι’ αυτό στέλνει τη θεϊκή του βουκέντρα να μας κεντρίσει επαναφέροντάς μας στον ίσιο δρόμο. Αφού δεν πειθόμαστε, αφού δεν συνετιζόμαστε με το καλό, ας μάθουμε με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Τον πόνο και τις συνέπειές του. Αν είσαι δεκαεξάρης είναι ευκαιρία να κάνεις σεξ με τα λύκεια, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος στον προκλητικό στίχο του. Άγγελος-εξάγγελος ο κορονοϊός, ούτε στα πιο κρυφά κι ανομολόγητα όνειρά σου το κλειστό σχολείο από τις 10 του Μάρτη. Ξενυχτάς με την αγάπη να ζεσταίνει στα χέρια σου (το κινητό, μη πάει ο νους αλλού), κοιμάσαι μέχρι τις 2 το μεσημέρι, το απόγευμα παίζεις μπασκετάκι στην αυλή του σχολείου, (κι ας απαγορεύεται) βγάζοντας υποτίθεται τη γλώσσα στο σύστημα. Και υπναράς και επαναστάτης. Δύο σε ένα, χωρίς κόπο.
Αν τώρα είσαι δημόσιος υπάλληλος με μιάς γίνεσαι αποταμιευτής που ασχολείται με το γκάρντενινγκ. Η επιμέλεια κήπου και η φροντίδα του ρυγχοσπέρματος αποτελούσε πάντα το κρυφό σου πάθος. Ταυτίζεις τον κορονοϊό με την ευλογία. Τέλος, αν είσαι απ’ τους πολλούς καψερούς που έχασαν τη δουλειά τους ή αν ανήκεις στις ομάδες πληθυσμού που βάλανε πλάτη για να συνεχίσει η μέρα από Τρίτη να γίνεται Τετάρτη χωρίς να γκρεμιστούν όλα (νοσηλευτικό προσωπικό, εργαζόμενοι σε τροφοδοσία, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία) είναι σίγουρο ότι έζησες έναν εφιάλτη ξύπνιος.
Έτσι είναι, η ερμηνεία του κόσμου έχει αφετηρία την τοποθεσία θέασής του. Όπως το πλάνο της φωτογραφίας έχει τις ρίζες του στη γωνία που τοποθετεί την κάμερα ο φωτογράφος, έτσι κι η αξιολόγηση μιας κατάστασης εδράζεται στη θέση του αξιολογητή, παρατηρητή. Και για να το προχωρήσουμε όχι μόνο σ’ αυτή αλλά και στην ιδεολογία του. Άλλωστε θέση αρχής είναι κι αυτή!
Κανένας μας δεν ξεκινά το μέτρημα σ’ αυτές τις καταστάσεις από το ένα. Ξεκινάμε από πολύ ψηλότερα, η αφετηρία δεν είναι ποτέ το μηδέν, οι προϋπάρχουσες εμπειρίες και καταστάσεις δημιουργούν πάντα ένα προηγούμενο σκαλοπάτι, πλατύσκαλο καλύτερα, πάνω απ’ το οποίο ξεκινάμε την αποδελτίωση, την αποσαφήνιση της νέας συνθήκης.
Εντάξει, οι ορθόδοξοι κομμουνιστές κι οι στρατευμένοι αριστεροί ζουν σε κολλημένο ασανσέρ, έχουν προ πολλού καταργήσει τη σκάλα. Δεν υπάρχει πια ισόγειο γι’ αυτούς, κοινή κι ουδέτερη αφετηρία, απουσιάζει το 0 στον θάλαμο του ανελκυστήρα. Στο επίπεδο που τώρα έχουν φτάσει από τη φόρα των καθοδηγητών, όλα φαίνονται πανομοιότυπα και η κρίση τους είναι ίδια με την Κόκα-Κόλα που μισούν. Είναι απαράλλαχτη και πάει με όλα. Φταίει το κεφάλαιο κι ο ιμπεριαλισμός, αλλά ο σοφός λαός (εκτός απ’ αυτόν του Χονγκ-Κονγκ, φυσικά) θα δώσει τις απαντήσεις και θα φέρει τη λύτρωση. Απ’ την άλλη, οι συντηρητικοί δεξιοί γίνονται οι αιρετικοί της επιστήμης, ξεκινάνε την κρίση τους βασιζόμενοι σε ανορθολογικά στοιχεία (η μεταλαβιά δεν μεταδίδει τον ιό) και οδηγούνται σε επαναστάσεις (αναστάσεις ξανά δηλαδή), που μοιάζουν με φιέστες, αγνοώντας πως ό,τι επαναλαμβάνεται συνήθως δεν έχει επιτύχει με την πρώτη. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει κανείς.
Και τι πρέπει να γίνει δηλαδή; Να ξαναβαπτιστούμε; Να πάρουμε σφουγγάρι και να σβήσουμε όλα όσα μας έχουν καθορίσει στα χρόνια που πέρασαν; Δύσκολο αν όχι ανέφικτο. Ας ξεκινήσουμε όμως βγαίνοντας στην αποστρατεία και ας ορκιστούμε στους νόμους του φυσικού μας κόσμου, εξάλλου δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο εκτός από αυτόν. Ο χάρτης της ζωής μας έχει ήδη χαραγμένους τους δρόμους πάνω του, αλλά δεξιά κι αριστερά υπάρχουν μονοπάτια, ενίοτε δύσβατα, που με κόπο και ιδρώτα θα μπορούσαμε να τα ανέβουμε, αρκεί να απορρίψουμε την ευκολία της πεπατημένης οδού. Μπορεί από αλλού η θέα να είναι αποκαλυπτική, ποιος ξέρει;
Από το ασανσέρ μπορεί να λείπει το μηδέν, υπάρχει όμως το κουμπί του κινδύνου. Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να το πατήσουμε κάποια στιγμή, οι κολλημένοι αριστεροί, μήπως και σωθούμε. Ίσως τότε να αρχίσουμε και ’μείς να γελάμε με τον Τοτό, που σε όποιο θέμα στην έκθεση τον έβαζε η δασκάλα να αναπτύξει, αυτός κατέληγε να γράφει για το σκουλήκι. Οι φανατικοί θρήσκοι απ’ την άλλη, είναι απαραίτητο να μη βλέπουμε τον Θεό στα σύννεφα να ορίζει την ανευθυνότητά μας, ούτε να εξαντλούμε την πνευματικότητά μας στην απογείωση της διγλωσσίας, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού. Το κουταλάκι υπόκειται στους ίδιους φυσικούς νόμους είτε βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, είτε πάνω στην Αγία Τράπεζα κι ο Χριστός ανασταίνεται μία φορά. Επαναλήψεις παίζει μόνο το MEGA.
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
