Στην επίσημη ιστοσελίδα του ΕΟΔΥ πρωτοπαρουσιάστηκαν οι οδηγίες αυτές αναφέροντας ότι σε κάθε μαθητή αντιστοιχεί χώρος 7 m2. Σε χρόνο ρεκόρ η οδηγία άλλαξε αναφέροντας ότι ειδικά για τα σχολεία θα υπάρξει ειδική ρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας. Μετά απ’ αυτό την Πέμπτη η ρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας ανέφερε ότι μέσα στην τάξη μπορούν να τοποθετηθούν οι μαθητές απέχοντας μεταξύ τους ενάμιση μέτρο διαγώνια. Την ίδια μέρα σε οδηγία του ΕΟΔΥ η απόσταση μετρούνταν κάθετα. Όπως και αν έχει, το ερώτημα είναι ποια σκοπιμότητα οδηγεί σε μια αίθουσα 40 τετραγωνικών να τοποθετούνται 16 άτομα όταν για παράδειγμα σε ένα κουρείο ή σε ένα κατάστημα αντίστοιχων τετραγωνικών επιτρέπονται το πολύ τέσσερα έως πέντε άτομα; Για το ζήτημα αυτό άραγε αυτός που θα έπρεπε να αποφασίσει είναι το Υπουργείο Παιδείας ή οι γιατροί του ΕΟΔΥ; Θα εμπιστευθούμε για το ζήτημα αυτό την εντολή ενός νομικού ή την οδηγία ενός γιατρού; Δηλαδή την κυρία Κεραμέως ή τον κύριο Τσιόδρα; Και γιατί για όλες τις άλλες δραστηριότητες η επιτροπή του κ. Τσιόδρα υπέδειξε και επέβαλλε όρια περίπου 1 άτομο ανά 10 τετραγωνικά, ενώ ειδικά για τα σχολεία απεμπόλησε το δικαίωμά της αυτό, εκχωρώντας το απευθείας στη διοίκηση, που εν τέλει όρισε 1 άτομο ανά 2,25 τετραγωνικά μέτρα.
Ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούνται, ποιοι πιθανοί πειραματισμοί προκρίνονται και σε βάρος ποιων; Η ελληνική κοινωνία εντέλει τι απαιτεί να εφαρμόσει ο εκπαιδευτικός των παιδιών της;
Ως εκπαιδευτικός, διακρίνω τρεις «οπτικές» υπο τις οποίες προβάλλει το πρόβλημα: η πρώτη, αναδεικνύοντας την τυπική υπηρεσιακή ιδιότητα, απαιτεί την εφαρμογή πιστά της εγκυκλίου και γεμίζει την αίθουσα με 15 παιδιά. Η δεύτερη αναδεικνύοντας κυρίαρχη την ιδιότητα του «λειτουργού» επιζητεί να ανθίστασαι, να μην κατανοείς την μη αναλογική εφαρμογή των αποστάσεων σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής και θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την υγεία των μαθητών και των εκπαιδευτικών, να «παρακούεις» και να συγκροτείς τα τμήματα προσεγγίζοντας τη γενικότερη αναλογία ατόμων-χώρου. Η τρίτη, πολυακολουθούμενη, «κουτοπονηρίστικη» εκδοχή, είναι γνωρίζοντας ότι πολλά παιδιά δεν θα έρθουν στο σχολείο, αποφεύγεις το πρόβλημα θεωρώντας ότι το λύνει η ζωή, χωρίς να χρειαστεί «να σπάσουν αβγά» και να εκτεθείς λαμβάνοντας θέση.
Είναι σίγουρο ότι οι «τζ-ήμεροι» προκρίνουν ασυζητητί την πρώτη οπτική, όπως και ότι μόνο στην απευκταία περίπτωση εμφάνισης ενός κρούσματος συνοδευόμενου από μια δύσκολη ακραία εξέλιξη, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, θα θυμηθούν την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματός μας και τη δεύτερη οπτική. Θα διερωτώνται ταυτόχρονα – ορθά- γιατί μια «παράνομη» εντολή εκτελέστηκε και δεν αποκρούστηκε επικαλούμενοι το Σύνταγμα και τις διατάξεις του.
Το δεύτερο αφορά τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος που διεξάγεται στην αίθουσα του σχολείου στους μαθητές που απουσιάζουν (livestreaming). Μια διάταξη που κατατέθηκε και ψηφίστηκε κατεπειγόντως προχθές και για την οποία η κ. Κεραμέως, όπως είπε στη Βουλή έχει ήδη έτοιμη την εφαρμοστική υπουργική απόφαση που όμως στον «ναό της δημοκρατίας» απέφυγε να καταθέσει.
Και εδώ τα ερωτήματα είναι πολλά, απευθυνόμενα κυρίως στους ενεργούς πολίτες και στην κοινωνία. Αποδέχεται την έκθεση των παιδιών της, βορά στα αυτιά και τα μάτια οποιουδήποτε διαθέτει τους κατάλληλους κωδικούς, όταν αυτοί παραπέφτοντας από κάποιον συμμαθητή του καταλήγουν στα χέρια του; Ή μήπως αυτό «ρισκάροντας», ισοφαρίζεται από την ικανοποίηση των πιο κατώτερων ενστίκτων ενός ανθρώπου, αφού παρακολουθώντας μπορεί να εικάζει ότι έχει άμεση γνώση των ικανοτήτων του δασκάλου του παιδιού του; Ναι, ως γονείς να είστε σίγουροι ότι κατά τη διεξαγωγή ενός μαθήματος μέσα σε μια σχολική τάξη, γίνονται κυρίως λάθη, ενίοτε ή ίσως και αρκετές φορές και από τους εκπαιδευτικούς. Σκεφτείτε μόνο ότι με το λάθος θα οδηγήσει ο εκπαιδευτικός τους μαθητές του στην εμπέδωση της γνώσης. Αλλά και τον ψυχικό τραυματισμό που θα υποστεί ένα παιδί ή γιατί και ένας δάσκαλος, όταν θα δει το «λάθος του» να γίνεται viral στα κοινωνικά δίκτυα και στα τηλεοπτικά «σκουπίδια» της ελληνικής τηλεόρασης. Αν σήμερα η ελληνική κοινωνία αποδεχθεί έναν big brother για τα παιδιά της και τον δάσκαλό τους, αποδέχεται στην ουσία την κοινωνία στην οποία θέλουν να ζήσουν. Να είναι έτοιμη αύριο, να δεχθεί τον «μεγάλο αδελφό» σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε υπάλληλο και εργαζόμενο δημόσιας η ιδιωτικής επιχείρησης.
Ναι, στη διάρκεια της καραντίνας πολλοί εκπαιδευτικοί και σωστά χρησιμοποίησαν τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση- για να βρεθούν για λίγο, κοντά στους μαθητές τους- που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που νομοθέτησε η κ. Κεραμέως με την εκπρόθεσμη κατεπείγουσα τροπολογία στο άσχετο νομοσχέδιο περί μετανάστευσης και παροχής ασύλου.
Μην νομίζει όμως η ελληνική κοινωνία ότι και αυτό θα γίνεται και θα αναπτυχθεί μελλοντικά χωρίς κόστος για την ουσιαστική εκπαίδευση των μαθητών, αλλά και για τα παιδιά της, τους νέους εκπαιδευτικούς, που έχουν να δουν μόνιμο διορισμό πάνω από δεκαετία και σε λίγο θα δουν να εκλείπουν και οι θέσεις αναπληρωτών όχι μόνο στα νησιά, αλλά και στα ολιγομελή τμήματα των σχολείων, αντικαθιστώντας τις θέσεις αυτές με τη διδασκαλία ενός εξ αποστάσεως διδάσκοντα, κυρίως για λόγους οικονομίας.
Ξέρω τα επιχειρήματα των «καλοθελητών» της άλλης πλευράς, που συμπυκνώνονται εν πολλοίς στο ότι «οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο». Το σλόγκαν αυτό αναδείχθηκε την προηγούμενη Τετάρτη το πρωί όταν οι κ. Πορτοσάλτε και Οικονόμου, έστησαν στον τοίχο τον ομοϊδεάτη τους, εκπρόσωπο της ολίγιστης ΟΛΜΕ, εξυπηρετώντας καταφανείς σκοπιμότητες. Τους ταιριάζει γάντι η ρήση του Einstein, ότι «ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας είναι ο χωρίς σκέψη σεβασμός της εξουσίας».
Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι όλοι ανυπομονούμε, πολύ καιρό πριν το αποφασίσει η πολιτεία, να βρεθούμε κοντά στους μαθητές μας. Να είστε σίγουροι ότι αυτό θα ήταν πιο «έξυπνο» από μεριάς της πολιτείας, αν γινόταν κάτω από την ευθύνη του κάθε συλλόγου εκπαιδευτικών και σίγουρα πιο ασφαλές για όλους.
Τελειώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ακυρώνοντάς το στη πράξη και με πράξεις, αυτό που ομολόγησε και εκμεταλλεύτηκε ο ολετήρας Αδόλφος, «είναι μεγάλη τύχη για τους ηγέτες που οι λαοί δεν σκέπτονται».
Ελπίζω να έδωσα στον χώρο και στον χρόνο που καταχράστηκα ένα μικρό έναυσμα προβληματισμού.
Από τον Δημήτρη Γεωργούση,
εκπαιδευτικό, διευθυντή του ΓΕΛ Συκουρίου
