φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της. Σίγουρα τα γνωρίζουν γι’ αυτό και τα παρερμηνεύουν γιατί εξυπηρετούν τις διεκδικήσεις τους εις βάρος της πατρίδας μας. Υπέγραψε η χώρα τους τη συνθήκη της Λωζάννης τον Ιούλιο του 1923, όταν τις τύχες του διαδόχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τουρκικού κράτους διηύθυνε ο ιδρυτής του, ο Κεμάλ Ατατούρκ και την υπέγραψαν όχι ως ηττημένοι, αλλά ως νικητές μετά τον ατυχή για την Ελλάδα μικρασιατικό πόλεμο του 1919-1922. Την υπέγραψαν ελεύθερα και αβίαστα χωρίς καμία πίεση.
Ομιλούν για «γαλάζια πατρίδα» εκείνοι που ξεκίνησαν από τις στέπες και τα βουνά της Ανατολής, οι αυτόχθονες ομάδες των πληθυσμών της, που ενσωματώθηκαν σε ενιαίο πληθυσμό τη Σελτζουκική Οθωμανική περίοδο. Το Αιγαίο ούτε το είχαν δει, ούτε το είχαν ακούσει, ούτε έβρεξαν ποτέ τα πόδια τους στα νερά του. Το προσέγγισαν μετά τη νίκη τους το 1071 μ.Χ. στο Ματζικέρτ κατά του Βυζαντίου. Κατέκτησαν τότε τη Μικρά Ασία και άρχισαν το προσφιλές τους, το διαχρονικό τους έργο να την απογυμνώνουν από τους ντόπιους κατοίκους, που ήταν η πατρίδα τους επί 2.000 και πλέον περίπου χρόνια. Οι εξ Ανατολίας αγροίκοι, απολίτιστοι και βάρβαροι κατέκλυσαν την πατρίδα του Ομήρου, του Θαλή, του Αναξαγόρα, του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη και πολλών Ελλήνων Μικρασιατών φιλοσόφων γνωστών σ’ όλο τον κόσμο. Κάτι ίσως πρέπει να άκουσαν γι’ αυτούς και εκείνοι.
Είναι οι κατακτητές της Μικράς Ασίας και οι κατακτητές δικαιούνται να ομιλούν για κατακτημένα εδάφη και όχι για πατρίδα τους. Ας πάψουν λοιπόν να σκέπτονται όπως οι κατακτητές πρόγονοί τους. Αλλά φαίνεται ότι είναι ζηλωτές της τακτικής εκείνων. Αυτό μαρτυρούν οι νεοοθωμανικές σκέψεις και πράξεις τους εις βάρος της Κύπρου, της Βόρειας Συρίας, της κουρδικής περιοχής και οι απειλές κατά της Ελλάδας και οι μεθοδεύσεις τους στη Δυτική Θράκη.
Ας δούμε όμως τι υπέγραψε τον Ιούλιο του 1923 στη Λωζάννη η Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ με τον αέρα του νικητή της Ελλάδας το 1922.
1. Τα όρια της Τουρκίας στο Αιγαίο εκτείνονται από της ακτές της σε βάθος τριών μιλίων μέχρι τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας.
Θα έφθανε μόνο αυτή η διάταξη της Συνθήκης χωρίς καμία άλλη αναφορά. Πέραν των τριών μιλίων η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα εκτός της εξαίρεσης στην περιοχή της Ίμβρου και της Τενέδου.
2. Αποδίδεται από τη Συνθήκη κάθε νησί, νησίδα και βραχονησίδα, που βρίσκεται πέρα από τα τρία μίλια από τις μικρασιατικές τουρκικές ακτές, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, δηλαδή όλη η θαλάσσια γραμμή, που ξεκινάει μετά τα δύο αυτά νησιά και την θαλάσσια περιοχή τους και μέχρι της θαλάσσιας οριογραμμής της Κύπρου με την Ελλάδα, αποτελεί το θαλάσσιο όριο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας πέραν των τριών μιλίων από τις ακτές της Τουρκίας.
3. Με το άρθρο 13 της Συνθήκης η Τουρκία παραιτήθηκε υπέρ της Ιταλίας κάθε δικαιώματός της και τίτλου επί των νήσων και των νησίδων και βραχονησίδων της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Καστελόριζου, που ήταν τότε υπό την κατοχή της και επαναλαμβάνεται ότι και στην περιοχή αυτών των νησιών το θαλάσσιο όριο της Τουρκίας είναι τα τρία μίλια από τις ακτές της.
Ό,τι επομένως «αποδόθηκε» από την Τουρκία στην Ιταλία, το 1947 δόθηκε από την Ιταλία στην Ελλάδα και δεν υπάρχει αμφισβητούμενη περιοχή. Η δε Τουρκία ορίζει η Συνθήκη ότι παραιτήθηκε παντός δικαιώματός της.
4. Στη Συνθήκη υπάρχει και μια γενική διάταξη ότι η Τουρκία παραιτείται από όλες τις διεκδικήσεις της για τις παλιές περιοχές χερσαίες και θαλάσσιες της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πέραν των ανωτέρων ορίων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων που δεν ανταλλάχθηκαν.
5. Η Τουρκία ανέλαβε την υποχρέωση να απαγορεύει στη στρατιωτική αεροπλοΐα της να υπερίπταται των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας και των νησίδων και βραχονησίδων τους, που είναι εξαρτημένης από αυτά τα νησιά και βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων.
6. Συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών, πλην των μουσουλμάνων κατοίκων της Δυτικής Θράκης, των Ελλήνων κατοίκων της Ίμβρου και της Τενέδου και των ελλήνων της Κων/πόλεως (125.000), ήτοι των 110.000 Μουσουλμάνων της Ελλάδας με τους 670.000 Έλληνες της Τουρκίας.
Ως προς την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών Μυτιλήνης, Χίου, Σύμης, Σάμου και Ικαρίας και των νησίδων τους από μέρους της Ελλάδας το πνεύμα της Συνθήκης και τα διαμειφθέντα κατά την υπογραφή της συνθήκης ήταν να μην εγκυμονείται κίνδυνος εις βάρος της Τουρκίας από την Ελλάδα λόγω της γειτνίασής τους στις τουρκικές ακτές.
Αλλά και η Τουρκία ανέλαβε την υποχρέωση κατά τα ανωτέρω της μη αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της αποχής από επιθετικές ενέργειες.
Και ενώ η Ελλάδα σέβεται τους όρους της συνθήκης και δεν εξεδήλωσε καμία πρόθεση επιθετικής ενέργειας η Τουρκία παρερμηνεύει τη Συνθήκη, εκδηλώνει επιθετικές διαθέσεις, ομιλεί για «γκρίζες ζώνες» και οραματίζεται «γαλάζιες πατρίδες». Ύστερα από αυτά το δικαίωμα της άμυνας της Ελλάδας είναι αναφαίρετο, στοιχειώδες μέτρο προστασίας των εθνικών μας δικαίων και σεβασμού του πνεύματος της Συνθήκης, αλλά και διασφάλισης της ειρήνης στη νευραλγική αυτή περιοχή της γης.
Τέλος, να λεχθεί και τούτο: Οι νεοοθωμανικές βλέψεις και σχεδιασμοί της Τουρκίας δεν έχουν μόνο στόχο την Ελλάδα. Θύματά της ήδη είναι η Κύπρος, η Συρία, κουρδικές περιοχές του Ιράκ, το άνοιγμά της στη Λιβύη. Όλα αυτά καταδεικνύουν τις προθέσεις του Ερντογάν και των παλληκαριών του.
Και δυστυχώς η διεθνής Κοινότητα δεν φαίνεται ότι έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο. Ας ξυπνήσει. Είναι καιρός. Η ειρήνη σ’ αυτή την περιοχή πρέπει να προταχθεί των οικονομικών και άλλων συμφερόντων κάποιων χωρών. Οι πυρκαγιές ξεκινούν από μικρές πάντοτε εστίες.
Από τον Νίκο Κατσαρό, πρ. αντιπρόεδρο της Βουλής
