Την ένταση έδωσε και η Ιερά Σύνοδος, με την έμμονη στάση της Εκκλησίας να μην κλείσουν οι Ναοί. Συνεχείς συνάξεις του κονκλαβίου. Μα πουθενά ο άσπρος καπνός. Τέλος η επιστήμη και η λογική επικράτησαν. Τα ερωτήματα πολλά. Πώς κάνουμε την προσευχή μας; Πότε την κάνουμε; Γιατί την κάνουμε; Η ουσία είναι μια. Η προσευχή είναι η μοναδική προσέγγιση προς τον Θεό. Και κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τη θαυμάσια αυτή λειτουργία και τα αγαθά αποτελέσματά της. Είναι λοιπόν αναγκαίο να αναστήσουμε μέσα μας την πηγαία αυτή τάση, που σίγουρα υπερέχει της γνώσης. Ένας π.χ. απλός και αγράμματος μπορεί να δώσει νόημα στην προσευχή εξίσου και περισσότερο από έναν μορφωμένο. Η γλώσσα μας στην προσευχή πρέπει να είναι απλή και να πηγάζει από την καρδιά μας. Έτσι μόνο να προσεγγίσουμε τον Θεό. Αυτό είναι το καθαρό θρησκευτικό μας συναίσθημα, που εκφράζεται όχι μόνο με αίνους και δοξολογίες, αλλά και με τη θέρμη της ψυχής μας. Άλλωστε τι είναι η προσευχή, μια τάση είναι της ψυχής μας, προς το άυλον υπόβαθρον του κόσμου. Είναι η ανύψωση προς τον Θεό. Για αυτό δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες και προσκυνήματα ή το αράδιασμα κενολόγων φράσεων. Είναι η επικοινωνία με ένα αόρατο ον, που εκφράζει τη μεγαθυμία του και την παντοδυναμία του. Τον δημιουργό του σύμπαντος. Τον ποιητή της ομορφιάς του ήθους.
Πώς πρέπει να κάνουμε την προσευχής μας; Για να φθάσουμε στον Θεό δεν χρειάζονται πολλαπλές τελετουργίες. Ούτε αιματηρές θυσίες. Ο Ιεχωβάς ήταν ένας Ανατολίτης αφέντης, που σκορπούσε τον φόβο και το μίσος. Για μας ο Θεός της αγάπης είναι κοντά μας. Ανοίξτε διάπλατα την καρδιά και το πνεύμα σας, και θα τον αγγίξετε. Ξεφορτωθείτε κάθε γήινο την ώρα της προσευχής. Αφήστε να σας πλημμυρίσει το συναίσθημα και όχι η διάνοια. Δοθείτε ολοκληρωτικά σε Εκείνον. Και τότε "Αιτείτε και δοθήσεται". Πάρτε την αθωότητα ενός μικρού παιδιού, που μιλά στον πατέρα του, παρουσιαστείτε σε Αυτόν, όπως είστε. "Πάτερ ημών...". Αρκεί το θεϊκό σπέρμα να βρει ανοιχτές, ζωντανές καρδιές να το δεχθούν. Να μην ξεχνάμε, πως όταν ζητάμε κάτι να είναι για τις ανάγκες μας. Όχι να ζητάμε να μας κάνει ένα καπρίτσιο ή να ζητάμε κάτι που μπορούμε να το κάνουμε με τη δική μας θέληση. Ένας μαχητής στη μάχη του Μαραθώνα βρέθηκε σε δύσκολη θέση και αφέθηκε να προσεύχεται στην Αθηνά. Όταν όμως τον είδε κάποιος φίλος του, του είπε "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Ή ακόμα το ανεπίτρεπτον αλλά και το οικτρόν, Ιερείς και Δεσποτάδες προ του αγώνα στο ποδόσφαιρο, εκπέμπουν προς το Θεό ικετήριες ευχές ώστε να βοηθήσει την τάδε ομάδα κατά των αντιπάλων.
Πώς όμως και πότε θα γίνεται η προσευχή. Το πότε ορίζεται από τη βαθύτατη διάθεση, να στραφείς προς τον Θεό. Ο φιλόσοφος Alexis Carrel καθ' υπερβολή έλεγε πως σε κάθε ανάσα, να σκεπτόμαστε τον Θεό. Και ο δικός μας Επίκτητος: "Να σκέπτεσαι τον Θεό, περισσότερες φορές από ό,τι αναπνέεις". Το πού θα προσευχηθείς, θα λέγαμε "παντού". Κατ’ αρχήν στην Εκκλησία. "Εν χορδαίς και οργάνοις υμνήσατε τον Κύριον". Το Εκκλησιαστικό περιβάλλον μας συνεγείρει στην ομαδική προσευχή μετά των πιστών. Αρκεί οι κληρικοί να μεριμνήσουν όπως οι ερχόμενοι στην Εκκλησία, να μην ενοχλούνται από μεγάφωνα και ντουντούκες.
Η Εκκλησία δεν είναι λαϊκή αγορά που διαφημίζει την πραμάτεια της. "Οσοι πιστοί προσέλθετε". Όχι εκκλησιασμός κατ' επιταγήν ή κατά συνήθεια. Μπορούμε ακόμα να προσευχηθούμε στο σπίτι μας. Στο σχολείο, στη δουλειά, στη μοναξιά του δωματίου μας. Εξω στη φύση. Σε ένα ξωκλήσι όπου η μόνη φωνή του παπά, είναι συναινετική της ύψωσής σου προς Εκείνον. Όχι όπως σε μερικές Εκκλησίες οι Ιεροψάλτες συναγωνίζονται τον Pavarotti. Ο προσευχόμενος δεν μπορεί να μιλήσει με τον Θεό παρά μόνον αν είναι ήρεμος. Πιστεύοντας πως ήδη έχει καταργηθεί η δεκαρολογία, με την περιφορά δίσκου κατά την ώρα της λειτουργίας. Την ώρα που προσεύχεται τον διακόπτει ο δισκοφόρος "Τον οβελό σας παρακαλώ". Μα ήδη τον κατέθεσα στο παγκάρι, όταν ήλθα".
Δυστυχώς το συναίσθημα του Ιερού φθίνει στους πολιτισμούς.
Οι κοινωνίες, όταν εξαφανίζεται η ανάγκη της προσευχής, οδεύουν προς τον υλισμό και τον εκφυλισμό. Μην ξεχνάτε πως στην προσευχή δεν χωράνε οι εγωισμοί, οι ψεύτες, οι Φαρισαίοι, όσοι είναι ανίκανοι να αγαπήσουν, "Εκάς οι βέβηλοι". Ο εν ειλικρινεία αιτών λαμβάνει". Και "τω κρούοντι ανοιγήσεται".
Από τον Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
