Φαίνεται όμως πως κάποιοι υπουργοί «περί άλλων τυρβάζουσι», με άλλα ασχολούνται. Έτσι ο υπουργός αποφάσισε πως είναι καιρός τα Ελληνόπουλα ενός ιδιωτικού σχολείου, που βρίσκονται σε κάποια τάξη του Δημοτικού σχολείου, ν’ αρχίσουν να μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά με διαδικτυακό τρόπο. Βλέπεις η γνώση της Αρχαίας Ελληνικής υπήρξε πάντοτε ο μεγάλος καημός των Νεοελλήνων. Κι αυτό βρήκε αυτή τη στιγμή να εκμεταλλευτεί ο Υπουργός. Το πρόγραμμα, ασφαλώς, είναι δικής του έμπνευσης καμωμένο τη δεκαετία του 1990.
Μπορεί βέβαια την κοινή νεοελληνική, τη δημοτική, τη μητρική στην ουσία γλώσσα μας, να μην τη διδασκόμασταν στα σχολεία μέχρι το 1976, αλλά τα αρχαία ελληνικά τα διδασκόμασταν καθημερινά κι ας μη μάθαινε κανένας τίποτα. Μαθαίναμε βέβαια -και μαθαίνουν και σήμερα τα ελληνόπουλα- να εκστομίζουμε κάποιες λέξεις ή φράσεις καθώς και γραμματική της Αττικής διαλέκτου, αλλά τη γλώσσα ούτε τότε τη μάθαινε κανείς ούτε σήμερα τη μαθαίνει. Αλλά η χρήση κάποιων λέξεων ή φράσεων έδινε και δίνει κύρος. Να διαβάσει όμως κάποιος Νεοέλληνας μια τραγωδία και να καταλάβει το περιεχόμενό της δεν φαίνεται να υπάρχει. Ούτε οι επαγγελματίες δάσκαλοι της αρχαίας, οι φιλόλογοι, δεν τη γνωρίζουν. Ίσως κάποιοι ελάχιστοι να έμαθαν μόνοι τους, κι όχι στο σχολείο, να κατανοούν αρχαιοελληνικά κείμενα. Αλλά το σύνολο των εγγράμματων Ελλήνων δεν κατανοεί τα Αρχαία Ελληνικά. Το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών ήταν και είναι ένα μάθημα που γίνεται, για να γίνεται. Όχι για να μάθει κανείς τη γλώσσα.
Η κύρια αιτία αυτής της αμάθειας, αν και διδασκόμαστε πολλές εβδομαδιαίες ώρες την Αρχαία Ελληνική γλώσσα, είναι κυρίως η μέθοδος διδασκαλίας. Με 3 ώρες διδασκαλίας τη βδομάδα στο φροντιστήριο της γειτονιάς τα ελληνόπουλα μαθαίνουν αγγλικά, στον βαθμό που είναι ικανά να επικοινωνούν με αγγλόφωνους, ενώ με περισσότερες ώρες Αρχαία Ελληνικά δεν μαθαίνουν τίποτα.
«Ο λογιοτατισμός, έγραφε το 1856 ο μαθηματικός Α. Φατσέας, λέγει ότι θέλει την αρχαίαν, όχι διότι αισθάνεται τι αξίζει η αρχαία, αλλά επειδή κατά περίστασιν οι οπαδοί του έμαθον δύο απαρέμφατα από τενεκέ να δεσπόζει το έθνος με την κουτοπονηρίαν».
Νομίζω πως ο Υπουργός δε διαφέρει από τους «λογιότατους», που περιγράφει ο οξυδερκής Φατσέας πριν από 165 χρόνια.
Πολλοί προσπάθησαν να επεξεργαστούν μια άλλη μέθοδο διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, που να οδηγεί στην αποτελεσματική εκμάθηση της γλώσσας. Φυσικά η φιλοσοφία μιας άλλης μεθόδου είναι ανάγκη να δημοσιεύεται στα επιστημονικά περιοδικά, για να υφίσταται και την ανάλογη κριτική για την επιστημοσύνη και την αποτελεσματικότητά. Αυτά όμως δεν απασχολούν τον αρχαιομαθή Υπουργό μας. Η δική του «μέθοδος διδασκαλίας Αρχαίων Ελληνικών» φαίνεται πως δε χρειάζεται δημοσίευση και κριτική. Είναι άριστη από μόνη της!
Θα ήθελα βέβαια να ρωτήσω πόσα από τα παιδιά, που στη δεκαετία του ’90 παρακολούθησαν το ίδιο αρχαιοελληνικό πρόγραμμα, είναι ικανά να διαβάζουν και να κατανοούν μια τραγωδία του Αισχύλου. Φυσικά είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει κανένα. Όμως και μόνο η δημιουργία του προγράμματος δείχνει να δίνει κύρος στον ιδρυτή του. Κι αυτό στηλιτεύει ο σπουδαίος μας ποιητής Ν. Γκάτσος με το μελοποιημένο από τον Σταύρο Ξαρχάκο ποίημά του:
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα’ πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι,
εσύ κοιτάς τα’ αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς,
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
Από τον Γιάννη Μπασλή, δρ.φ.
