Τι να γράψεις για αυτήν την αδικημένη γενιά, μακροχρόνια οικονομική κρίση, ανεργία, μετανάστευση και τώρα κορονοϊός. Όλα τα είδαν πια, μόνο ο πόλεμος έμεινε, ο κανονικός γιατί τον υβριδικό τον γνώρισαν κι αυτόν. Ποιος ξέρει τι ακόμη θα αντιμετωπίσουν, αλλά όλοι μας η αλήθεια ζούμε παράξενες μέρες. Νιώθουμε ανήμποροι μπροστά στη φύση που αφήνιασε δημιουργώντας κάτι τόσο δυνατό που δεν μπορούμε ακόμη να το αντιμετωπίσουμε. Πώς να περιγράψεις όλη αυτή την ιστορία; Πρέπει να υπομένουμε τώρα την απομόνωση στο σπίτι αν θέλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τους συνανθρώπους μας, γιατί η ζωή έχει αξία ανεξαρτήτως ηλικίας. Μένουμε στο σπίτι με την ελπίδα πως όλα αυτά θα τα προσπεράσουμε γρήγορα και θα τα αφήσουμε πίσω μας. Η ζωή μας μοιάζει να έχασε το χρώμα της και το φως σαν να έγινε πιο αδύναμο μπροστά σε αυτόν τον αόρατο εχθρό. Μένουμε σπίτι και ο χρόνος μας έχει γίνει αργοκίνητος, οι νέοι μας εκτός όλων των άλλων θα υποχρεωθούν να υποστούν και συναισθηματικές στερήσεις, οι μεγαλύτεροι στην ηλικία δείχνουν μια δυσκολία να χαλάσουν τις καθημερινές τους συνήθειες, θέλουν συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, επιμένουν να γεμίζουν τις πλατείες, αρνούνται να κατανοήσουν τον κίνδυνο, νομίζουν πως είναι τολμηροί και κάνουν τη δική τους δήθεν επανάσταση. Δικαιολογούνται κουνώντας τα χέρια στις παρατηρήσεις και φεύγουν κατσούφικα, σαν μαλωμένα μικρά παιδιά. Όχι δεν θέλουν αυτοί την απομόνωση, θέλουν να μιλήσουν περισσότερο από κάθε άλλον. Ευτυχώς όσο περνάν οι μέρες κατανοούν το πρόβλημα, μοιραζόμαστε πια όλοι την ίδια αγωνία και δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Διανύουμε πια μια περίοδο που δεν χρειαζόμαστε να είμαστε ανταγωνιστικοί, δίνουμε περισσότερη σημασία στα ευγενικά αισθήματα, οι ψεύτικοι κόσμοι μας μόλις φανερώθηκαν μπροστά μας και μια νέα σκληρή πραγματικότητα μας έδειξε τον δρόμο της διαφυγής απ’ αυτούς. Μπήκανε καινούριες συνήθειες στη ζωή μας, χειροκροτήματα πάνω από μπαλκόνια, για εξαντλημένους γιατρούς και νοσηλευτές, μουσικές, τραγούδια, άλλοι τρόποι επικοινωνίας, ατελείωτες νύχτες και δύσκολες ημέρες. Βλέπουμε εικόνες από άλλες χώρες και μένουμε βουβοί, συγκλονισμένοι, συγκινημένοι από το πένθιμο αυτό σφυροκόπημα. Νέες ανθρώπινες ιστορίες γράφονται, εντελώς διαφορετικές. Άνθρωποι τώρα πεθαίνουν μόνοι τους μακριά από τους δικούς τους, χωρίς να πουν ή να τους πουν αντίο. Απλά καθημερινά πράγματα απέκτησαν μεγάλη αξία, όλα όσα είχαμε και δεν το γνωρίζαμε. Δεν ξέρουμε ακόμη αν θα γίνουμε καλύτεροι μετά από όλο αυτό, αν δώσουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας, αλλά σίγουρα θα γίνουμε διαφορετικοί.
Έξω από το παράθυρό μου μια σειρά από ανθισμένα λουλούδια, μια μικρή ελπίδα, ένα αλάθητο σημάδι πως γρήγορα όλα θα φτιάξουν, μια μικρή ελπίδα που έχει μέσα της το ήλιο της άνοιξης που θα ξανάρθει.
Από τον Ευστάθιο Γαϊτανίδη
