Είμαι πολύ θυμωμένος και νιώθω πολύ μεγάλη την αδικία για όλο αυτό. Μιλάω με πολλούς συμπολίτες μου που βρίσκονται στην ίδια περίμετρο της αυστηρής καραντίνας και από όλους δέχομαι τα ίδια συναισθήματα. Ειλικρινά ίσως να μην μπορεί να το καταλάβει ο καθένας που δεν βρίσκεται στη δική μας κατάσταση, αλλά πρέπει να το πω.
Ίσως τη στιγμή που μας έβαζαν την κορδέλα απαγόρευσης ήταν το χειρότερο συναίσθημα που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα σαν να ήρθε κάποιος με την απειλή «όπλου» να με κλείσει φυλακή. Γιατί; Γιατί απλά έναν μήνα τώρα εκτός από 5 λεπτά που πήγα στο πρατήριο καυσίμων να βάλω καύσιμο στο αυτοκίνητό μου, ήμουν ο άνθρωπος που τηρούσα τις οδηγίες των ειδικών και ήμουν κλεισμένος στο σπίτι μου.
Ένιωσα ότι με τιμωρούν γιατί δεν ήμουν από αυτούς που σχεδόν κάθε μέρα εύρισκαν διάφορες προφάσεις για να κυκλοφορούν... Ένιωσα ότι είμαι το κορόιδο.
Αυτό δεν πρέπει να μείνει εδώ. Μετά το τέλος όλου αυτού ας το γνωρίζουν αυτοί που πήραν την άδικη απόφαση για ένα μέρος από εμάς, ότι θα κινηθούμε έτσι ώστε και να δικαιωθούμε νομικά αν γίνεται και να το κάνουμε γνωστό στη σωστή τους βάση.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, απέκλεισαν σπίτια που βρίσκονται ακριβώς δίπλα από τα άλλα και που δεν αποκλείστηκαν και μιλάμε για περιοχή που δεν έχει καμία σχέση με την περιοχή των Ρομά που είναι 500 μέτρα πιο μακριά. Στις μέρες της πανδημίας είδαμε να αποκλείονται χωριά ή κάποιες περιοχές ανά την Ελλάδα πολύ σωστά που φαίνονται και ξεχωρίζουν τα σύνορα. Εδώ παρατηρήθηκε το αντίθετο. Κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα (από τους υπεύθυνους της κρίσης) πως αφού δεν τους αφορούσε προσωπικά καθώς δεν επρόκειτο για το δικό τους σπίτι, αποφάσισαν μόνο και μόνο για να δείξουν στην κοινή γνώμη ότι εργάζονται και προσπαθούν γι’ αυτό που είναι υπεύθυνοι εν μέσω πανδημίας.
Έτσι χώρισαν δύο συγγενικά σπίτια γιατί έτσι χωρίς λόγο και αιτία έπρεπε να πάρουν μια απόφαση ελαφρά τη καρδία να πάρουν μέτρα όπως να ’ναι.
Με ποιο σκεπτικό αποφάσισαν ότι για 10 μέτρα ένας συμπολίτης μας χρειάζεται να μπει σε αυστηρή καραντίνα ενώ ένας άλλος δίπλα του ακριβώς δεν χρειάζεται δεν μπορώ να το καταλάβω.
Είναι να γελάει κανείς. Μέχρι προχθές πίστευα ότι πράγματι προσπαθούν κάποιοι με σοβαρότητα να κάνουν το καλύτερο. Ίσως αργά κατάλαβα ότι όλα γίνονται χωρίς καμία σωστή σκέψη, χωρίς κανένα έλεγχο, μόνο και μόνο για να πάρουν μια απόφαση στο πόδι ώστε να περάσει στην κοινή γνώμη επικοινωνιακά.
Έχουν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια όπως λέει λαϊκιστί ο λαός μας.
Ακούει η κεντρική διοίκηση υπό τον κ. Χαρδαλιά το πρόβλημα στην περιοχή μας (αξίζει να τονίσουμε ότι πράγματι ο κ. Χαρδαλιάς και ο κ. Τσιόδρας προσωπικά πιστεύω οτι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους ή τουλάχιστον προσπαθούν εν μέσω πανδημίας) και ζητά από τους υπευθύνους της πόλης μας να ενημερωθεί και να του υποδείξουν την περιοχή.
Κάτι «ξεφτέρια» όπως απεδείχθη από την πόλη μας που από τη μια είναι πολύ λίγοι πιστεύω να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις γενικά και από την άλλη άσχετοι όπως φάνηκε ως προς την περιοχή που τη θεωρούν Εξάρχεια των Αθηνών, τον παραπληροφορούν και αποκλείουν έτσι όπως ακριβώς σας δείχνω την περιοχή, θέτοντας κατά την προσωπική μου άποψη πολλούς συμπολίτες μας σε μεγαλύτερο κίνδυνο.
Αυτοί οι κύριοι φάνηκε ότι δεν ενδιαφέρονται για το δίκαιο και σωστό αλλά μόνο για μια απόφαση που να διατηρήσει την καρέκλα τους. Κανένα μα κανένα ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους τους.
Μας έχουν εγκαταλείψει θα έλεγα χωρίς καμία μέριμνα. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς έως τώρα αν κάποιος από μας έχει ανάγκη από κάτι. Δεν ενδιαφέρθηκαν να ενημερώσουν για το αν κάποιος χρειαστεί κάτι πού να απευθυνθεί. Αν κάποιος έχει να φάει. Αν έχει χρήματα.
Υπήρχαν άνθρωποι που οι δικοί τους άνθρωποι τους έφερναν τα απαραίτητα και τώρα δεν μπορούν να έρθουν λόγω της αυστηρής καραντίνας.
Το μόνο που έκαναν χωρίς καμία ενημέρωση ήταν να μας βάλουν κορδέλες απαγόρευσης. Έτσι λοιπόν έβαλαν σε αυστηρή καραντίνα ένα μέρος της Ν. Σμύρνης λανθασμένα που δεν έχουν καμία σχέση επαναλαμβάνω με τη συμπαθή κατά τα άλλα συνοικία των συνανθρώπων μας Ρομά.
Θανάσης Μαργαρίτης, πρόεδρος
της Ένωσης Αξιωματικών Πολεμικής Αεροπορίας Λάρισας
