συνέβαλε στην πραγμάτωση των ονείρων και των στόχων που έθετε ο καθένας. Τα παραπάνω βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε πως ισχύουν για την άφιξη κάθε νέου έτους. Για τη χώρα μας όμως τα δεδομένα αυτή τη φορά ήταν λίγο διαφορετικά. Η Ελλάδα εξερχόταν από μια δεκαετία που σημαδεύτηκε από την οικονομική κρίση, η οποία όπως ήταν φυσικό «δοκίμασε» τα αντανακλαστικά και τις αντοχές των ανθρώπων της και επηρέασε κάθε τομέα της ζωής τους, μεταβάλλοντάς τη ριζικά. Επομένως, το πρώτο έτος της νέας δεκαετίας έδινε το έναυσμα για ένα καινούριο ξεκίνημα. Δυστυχώς, όλη αυτή η θετική ψυχολογία και το κλίμα ευφορίας που είχε δημιουργηθεί – ήδη από το καλοκαίρι, με την έλευση μιας νέας πολιτικής ηγεσίας – και το οποίο αντικατοπτριζόταν και στην ελληνική οικονομία, ανακόπηκε απότομα μόλις δύο σχεδόν μήνες μετά την έλευση του νέου χρόνου. Από τα τέλη Φεβρουαρίου, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο νέες κρίσεις. Η μία αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το μεταναστευτικό, με την εργαλειοποίηση του δευτέρου από τη μεριά της Τουρκίας, προκειμένου να ασκηθεί πίεση τόσο στην ελληνική πλευρά όσο και στην Ευρώπη γενικότερα, και να εξυπηρετηθούν με τον τρόπο αυτό οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί της γείτονος. Η άλλη, ακούει στο όνομα «κορονοϊός» και μας φέρνει αντιμέτωπους με μια τεράστια κρίση δημόσιας υγείας. Ο ιός που πρωτοεμφανίσθηκε στην πόλη Ουχάν της κεντρικής Κίνας περί τα τέλη Δεκεμβρίου, δεν άργησε να «χτυπήσει την πόρτα» της Ευρώπης και να προσθέσει και την Ελλάδα στον «χάρτη των κρουσμάτων». Η λήψη δραστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας πάρθηκαν πολύ γρήγορα στη χώρα μας και η ελληνική κοινωνία αντιλήφθηκε ευτυχώς έγκαιρα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Παρά την όποια αδιαφορία των πρώτων ημερών, πλέον δε νομίζω πως υφίσταται άτομο που θεωρεί πως δεν τον αφορά αυτή η κρίση και ότι απειλεί μόνο τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες. «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό αόρατο», αλλά καθόλα υπαρκτό, και όταν σε έναν πόλεμο υποτιμάς τον κίνδυνο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χάσεις τη μάχη, γεγονός που μας παρουσιάζεται με τον πιο εμφατικό τρόπο αντικρίζοντας τις εκατόμβες νεκρών που θρηνεί η γειτονική μας Ιταλία. Ως πολίτες, μέσα από τα μηνύματα και τη συνεχή πληροφόρηση που δεχόμαστε καθημερινά γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος που πρέπει να διαβούμε είναι ένας, αυτός της ατομικής ευθύνης. Δρόμος που βαδίζουμε ήδη τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια και πηγάζει από τη συναίσθηση του καθενός μας ότι είμαστε μέλη ενός συνόλου, μιας ομαδικής προσπάθειας. Κατανοώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης και λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα που επιτάσσει η νέα πραγματικότητα που βιώνουμε, θα μπορέσουμε εν τέλει συλλογικά να αντιμετωπίσουμε αυτή την υγειονομική κρίση. Οι κοινωνίες στις οποίες μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε είχαν πληγεί βαθύτατα από την οικονομική κρίση που βίωσε η χώρα μας, και με τον τρόπο αυτό εκπαιδευτήκαμε. Αλλάξαμε πολλές από τις νοοτροπίες που είχαμε. Δεν είμαστε οι ίδιοι με την Ελλάδα προ του 2008. Η σημερινή αντίδρασή μας σε αυτό που βιώνουμε δεν είναι τίποτα άλλο από την ενεργοποίηση των «αντισωμάτων» που έχουμε αναπτύξει σαν κοινωνία μέσα στις δυσκολίες. Σήμερα, καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, αφού αυτό που ζούμε δεν αποτελεί ένα διάλειμμα 20 ημερών, αλλά τα «εγκαίνια» μιας νέας ιστορικής περιόδου, η οποία εδράζεται σε νέα κοινωνικά και γεωπολιτικά δεδομένα, το καταλληλότερο όπλο που θα μπορούσαμε να διαθέτουμε στη φαρέτρα μας είναι το «εμβόλιο» που κατασκευάσαμε ως κοινωνία όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό της ψυχραιμίας, της συναίνεσης και της πειθαρχίας. Αυτά που ζήσαμε και αυτά που ζούμε είναι βέβαιο πως θα γραφτούν στην ιστορία. Μένει να δούμε τι συνεπάγονται. Ήδη βιώνουμε τις επιπτώσεις στην οικονομία, βρισκόμενοι στα πρόθυρα μιας ακόμη οικονομικής ύφεσης. Ό,τι όμως και να μας επιφυλάσσει το μέλλον, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Όπως κάθε δοκιμασία, έτσι και η παρούσα θα μας αλλάξει. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας που περιγράφει ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι: «Και όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει, δεν θα θυμάσαι πώς τα κατάφερες ή πώς επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος εάν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Όταν θα περάσει δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν πριν ξεκινήσει». Ας σταθούμε λοιπόν όλοι μας στο ύψος που επιβάλλουν οι περιστάσεις, ας εμπνευστούμε απ’ τους ανθρώπους που εργάζονται καθημερινά με αυταπάρνηση και δίνουν τη μάχη για τη διαχείριση τόσο της μεταναστευτικής όσο και της υγειονομικής κρίσης, ώστε όταν το επόμενο έτος εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης, να σταθούμε δίπλα – δίπλα όλοι μαζί ενωμένοι και υπερήφανοι, που ως συνεχιστές εκείνων των ηρώων αντιμετωπίσαμε με επιτυχία τις προκλήσεις που επιφύλασσε για εμάς η αυγή αυτής της νέας εποχής.
Από τον Αναστάσιο Καραχριστιανίδη, φοιτητή Νομικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
