Πάει καιρός τώρα που για τους περισσότερους από μας, το «μένουμε σπίτι» είναι η κανονικότητά μας κι όχι το γνωστό σλόγκαν που ήδη αναμασάνε όλοι βλακωδώς στα Μουμουέ και στο FB λες και είμαστε τίποτε ηλίθιοι που πρέπει να το ακούμε όλη την ώρα. Εμείς μένουμε σπίτι, έτσι κι αλλιώς. Καμιά δεκαετία τώρα.
-«Κλειστήκαμε», μας παραπονιούνται καμιά φορά οι γυναίκες μας, κι εμείς χωρίς καμιά ενοχή πια, απαντάμε πως «δεν υπάρχει μπάτζετ» για περιττά έξοδα και περιττές εξόδους. Τα χρόνια της κονόμας, Σημίτης και Χρηματιστήριο, τα χρόνια της γκλαμουριάς, Πέτρος Κωστόπουλος «Νίτρο» και Mykonos, τα χρόνια που με δάνειο έχτιζες εξοχικό στον Αγιόκαμπο πάει, πέταξαν, παρ’ το απόφαση, τι να κάνουμε τώρα; Εμείς «μένουμε σπίτι» από τότε που έπιασε η κρίση και μας πετσόκοψαν τους μισθούς. «Μένουμε σπίτι» από τότε που ήρθε η ώρα να στείλουμε το παιδί να σπουδάσει και κάποια λίγα διαθέσιμα φράγκα πήγανε εκεί. Μένουμε σπίτι από τότε που το παιδί επέστρεψε με το πτυχίο του και ψάχνει για δουλειά αλλά δεν βρίσκει και - τι να κάνεις;- να μην το στηρίξεις; Έναν καφέ να πιεί και τα τσιγάρα του –γιατί την έκανε τη βλακεία, τον κόλλησε τον... τσιγαροϊό- πάνε τρία – τέσσερα κατοστάρικα τον μήνα. Οπότε, πού να πάμε ρε συ γυναίκα; Με δουλεύεις; Και μην σου πω κιόλας ότι από τον εγκλεισμό στο σπίτι που μας επέβαλαν –κορονοϊός λέει- θα βγει στο τέλος και κέρδος. Διότι, εντάξει, φύγανε κάτι φράγκα παραπάνω στο σούπερ μάρκετ για ρύζια, μακαρόνια και κωλόχαρτα, για να καλυφτούν τα «κατοχικά» άγχη της Ιωάννας, αλλά να δεις που θα μας μείνουν και πέντε φράγκα, να καλύψουμε καμιά ανάγκη.
Η μοναδική μας μετακίνηση αυτό το Σ/Κ ήταν – αναγκαστικά- το σούπερ μάρκετ. Κάθε Σάββατο αυτό κάνουμε, είναι κάτι σαν έξοδος, αλλά προχθές ήταν διαφορετικά. Προχθές προσέχαμε ποιος ψωνίζει δίπλα μας και κρατιόμασταν μακριά του. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε με τακτ, ώστε να μην φανούμε ντιπ κάφροι, αγενείς, αλλά έναν που έβηξε – για τσιγαρόβηχας έμοιαζε, «αλλά ποτέ δεν ξέρ’ς»- τον κοιτάξαμε όλοι με τρόμο. Σχεδόν με θυμό. Μετά μου λες, προόδευσε ο κόσμος. Βάστα μην ξεφύγει η κατάσταση. Τότε θα δεις πως οι «Σπιναλόγκες» δεν είναι και τόσο αρχαία ιστορία...
Γενικά, όλος αυτός ο χορός των... μασκοφόρων υπαλλήλων ή πελατών μου φάνηκε εξαιρετικά γελοίο ως θέαμα, αλλά τολμάς να μιλήσεις τέτοιες ώρες; Το βουλώνεις και προχωράς στο... επόμενο ράφι. Τι τον θες τον καφέ ρε συ Ιωάννα; Τρία κουτιά έχουμε κιόλας σπίτι! «-Ναι, αλλά, άμα σου λείψει, θα σου πω εγώ... Ξέρεις τι θα ’ρθει;». Ok. θα κυκλοφορούμε εμπύρετοι σε κορονο—καραντίνα, αλλά σε κάθε περίπτωση θα έχουμε να πίνουμε καφέ. Thank god! Και κανένα τσιγαράκι στη ζούλα. Στη βεράντα εννοείται, το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους απαγορεύεται.
Ολημερίς, μεταξύ καναπέ και υπολογιστή, παρατηρούσα τις αντιδράσεις των συμπολιτών μου. Η πόλη μπορεί να κατέβασε ρολά, αλλά επικοινωνεί διαδικτυακώς. Διαβάζω πολλά σχόλια από εξαγριωμένους χρήστες που «μαλώνουν» όσους συμπολίτες δεν τηρούν τους κανόνες. Τους επιτιμούν ως... «κακομαθημένους ελληναράδες» που αψηφούν τις οδηγίες των ειδικών, άρα φέρονται αντικοινωνικά. Δεν νομίζω πως έχουν δίκιο. Με εξαίρεση τις πρώτες μέρες που δεν το πήραμε σοβαρά, γιατί νομίζαμε – αδίκως;- πως μας κάνουν πλάκα, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου συμμορφώθηκε, πειθάρχησε στα μέτρα. Μένει σπίτι εκουσίως, πλένει χέρια συνεχώς, ακόμη κι όταν δεν χρειάζεται, και ήδη υποφέρει από ξηροδερμία. Βάζει τα τελευταία αντισηπτικά που βρήκε σ’ ένα συνοικιακό φαρμακείο και επιδεικνύει υπομονή. Σου λέει, καλύτερα μέτρα τώρα, παρά να τραβιόμαστε για μήνες και να πεθαίνουμε κατά εκατοντάδες όπως οι φουκαράδες οι Ιταλοί.
Νομίζω πως είμαστε πια ένας άλλος κόσμος. Μια κοινωνία πιο σκληρή, από πολλές ευρωπαϊκές. Η οικονομική κρίση, αυτό το λούκι που τραβήξαμε και τραβάμε, μας εκπαίδευσε στην πίεση και τον κίνδυνο. Πιο πειθαρχημένοι, πιο εξασκημένοι στην επιβίωση, κανονικοί σαλταδόροι της ζωής, ταξιδεύουμε στο τρένο μας με την καπατσοσύνη ενός λαθρεπιβάτη που πρέπει οπωσδήποτε να φτάσει στον προορισμό του. Δεν είναι αυταρέσκεια, αλλά μπορείς να το πεις πια, πως «δεν μασάμε μία». Άσε όλους αυτούς τους φλώρους, όλο αυτό το σκυλολόι των καλοβολεμένων τηλεπερσόνων που έχει πιάσει στασίδι στα κανάλια και σε καλεί να μείνεις σπίτι, που σου πουλάει και πάλι συμβουλές, οδηγίες, αλληλεγγύη, και γενικώς τσάι (πράσινο) και συμπάθεια.
Πίσω από αυτήν τη βιτρίνα υπάρχει πια μια άλλη Ελλάδα, μια Ελλάδα ακατέργαστη, που έχει πιάσει κρούστα που δεν σπάει με τίποτε. Είναι αυτή η Ελλάδα που πήρε τρακτέρ και δίκαννα και κράτησε τα σύνορα στον Έβρο από τις ορδές των δήθεν μεταναστών, είναι η Ελλάδα που λέει στον Ερντογάν, κόπιασε αν σου βαστάει ρε μαγκίτη, κάτι που δεν τολμούν να ξεστομίσουν οι ψοφοδεείς αθηναϊκές ελίτ, είναι η νέα Ελλάδα που έμαθε να επιβιώνει και να τη βγάζει «σπαρτιάτικα» με τέσσερα – πέντε κατοστάρικα τον μήνα - γίνεται; - κι όμως γίνεται.
Αν ένας σύγχρονος Περικλής ξανάγραφε τον «Επιτάφιο», -αυτό το μνημείο πολιτικού λόγου που εκφωνήθηκε εν μέσω της επιδημίας τυφοειδούς πυρετού που αφάνισε την Αθήνα της εποχής- σίγουρα, στα τωρινά «χρόνια της χολέρας» που ζούμε, θα είχε πολλά καλά να πει για τους συμπολίτες του. Θα αναγνώριζε ότι παρά τις μικρές υπερβολές μας δεν αδειάσαμε τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ότι γενικά, κανένας δεν διανοήθηκε να αισχροκερδήσει. Ότι υπακούμε στα μέτρα χωρίς πολλά – πολλά και δεν κατουρηθήκαμε πάνω μας στη σκέψη ότι σε λίγο πάρα πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ίσως να μείνουν και πάλι άφραγκοι, αφού οι εργοδότες τους δεν εισπράττουν μία. Κι αν ο τουρισμός πάει στράφι για φέτος, τι να φοβηθεί από βροχή ο βρεγμένος;
Αλλάζουμε οι Έλληνες... Δεν σφαχτήκαμε στα ΑΤΜ στα χρόνια των «κάπιταλ κοντρόλ», αποδεχτήκαμε και το τηρήσαμε να κόψουμε το τσιγάρο, βάλαμε όλοι POS και δεν κλέβουμε το Κράτος τόσο πολύ όπως παλιά. Ακόμη και οι εκκλησιές αραίωσαν σιγά – σιγά και ξέρεις δα τι σημαίνει αυτό- για Έλληνες μιλάμε.
Και είναι όλα αυτά μια μικρή δέσμη φωτός, μια σταλιά αισιοδοξίας για τις μέρες του ζόφου που οι ειδικοί μας προϊδεάζουν πως έρχονται.
Σαββατόβραδο, κλεισμένοι στο σπίτι. Ρε συ Ιωάννα, τι διάολο θα κάνουμε με όλα αυτά τα μακαρόνια που μαζέψαμε; - την πείραξα.
Έφτιαξα έτσι μια υπέροχη μακαρονάδα με πέστο – ειδικότης μου το πέστο- και την απολαύσαμε με ένα ποτήρι λευκό κρασί που έφερε ένα ακόμη και μετά ένα τρίτο. Πιάσαμε και μια μεγάλη κουβέντα για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα και για μια στιγμή σκέφτηκα πόσο καιρό είχαμε στ’ αλήθεια να τα πούμε...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
