Επειδή διακυβεύονται κάποια σοβαρά θέματα νοοτροπίας –που πρέπει να τα προσέξουμε -και για τα οποία το κάθε σχολείο πρέπει να επαγρυπνεί, επιτρέψτε μου να καταθέσω τους προβληματισμούς μου. Αν είναι δυνατόν από ένα κρούσμα –όχι μάλιστα μαθητή του σχολείου μας ή έστω μαθητή κάποιου άλλου σχολείου- να «κατευθύνουν» με καταλήψεις, μόνοι τους οι μαθητές τις ενέργειες της πολιτείας. Όταν οι μαθητές αμφισβητούν την επίσημη διάψευση, ότι τελικά δεν υπάρχει κρούσμα στη Λάρισα, οφείλουν να μάθουν από νεαρή ηλικία, ότι σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές της χώρας πρέπει να μην έχουν πρότυπο το κάθε γραφόμενο στο internet, αλλά τις ανακοινώσεις της επίσημης επιστημονικής αρχής. Αλλιώς δημιουργούμε πολίτες, έρμαια της κάθε μη επιβεβαιωμένης είδησης, με όλα τα επακόλουθα. Επίσης, πρέπει να καταλάβουν –από αυτή την ηλικία- και να ξεχωρίζουν πότε είναι «κρίσιμη στιγμή» και τι διαστάσεις έχει μια επιδημία-πανδημία στη Δημόσια Υγεία. Επιπλέον να ξέρουν, ότι σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές πρέπει να υπάρχει σοβαρότητα-σύνεση και προπαντός συνεργασία και διάλογος με τους αρμόδιους φορείς και να θέτουν εκεί -σαν αυριανοί ενεργοί πολίτες -τα όποια ερωτήματα ή προβληματισμούς έχουν! Τελικά, τα παιδιά μέσα σε δύο ώρες, πείστηκαν ότι οι φήμες ήταν ανυπόστατες και άνοιξαν μόνοι τους το σχολείο, καθώς επίσης και στη συζήτηση που ακολούθησε σε κάθε τάξη, κατάλαβαν το λάθος τους. Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή παρέμβαση και παρουσία της αστυνομίας. Επίσης καταγράφω, ότι οι «ανησυχούντες και πρωτοστατούντες» μαθητές που έκλεισαν το σχολείο, ήταν 10-20 μαθητές (σε σύνολο 380 παρακαλώ, αν λέει κάτι και αυτό!) και ας μου επιτραπεί να βάλω και το σκεπτικό, μήπως όλο αυτό έγινε απλά για να χάσουν μάθημα; Σε ενίσχυση του σκεπτικού «το κάνω για να χάσω μάθημα», να θυμίσω ότι και τον φετινό Σεπτέμβριο είχαμε μία επιδημία-μόδα των καταλήψεων που …σταμάτησε μετά τη λήξη του «παζαριού» της Λάρισας, δηλαδή τα... δήθεν σοβαρά αιτήματα λύθηκαν ως διά μαγείας με τον... καπνό από τα ψητά λουκάνικα του «παζαριού»! Ας αντιμετωπίζουμε πλέον όλοι μας (ο καθένας από το πόστο του δηλ. καθηγητές - γονείς-μαθητές-μέσα ενημέρωσης) με ωριμότητα και ντομπροσύνη τις «όποιες αρρυθμίες» προκαλούνται στο περιβάλλον ενός σχολείου, βλέποντας μακροπρόθεσμα, ότι ένα σχολείο πρέπει να καλλιεργεί μαθητές, ώστε να γίνουν σωστοί και ενεργοί πολίτες, με συγκροτημένη προσωπικότητα, χωρίς να τους «χαϊδεύει τα αυτιά» αλλά να τους προβληματίζει και να τους «βάζει» ενώπιον των κοινωνικών προεκτάσεων που έχουν ορισμένες ενέργειες και πράξεις τους.
Αρης Βαλασσόπουλος, μαθηματικός
