Είναι φίλος του ο οργανωτής και εκτελεστής του σχεδίου στρατιωτικής εισβολής και κατάληψης Συριακών και Κουρδικών εδαφών και συντελεστής της συνεχιζόμενος εμπόλεμης κατάστασης που επικρατεί στα εδάφη τους.
Ο σίγουρα αποφασισμένος να επεκτείνει τη χώρα του εις βάρος της Συρίας και να μην αποχωρήσει ποτέ κατά το προηγούμενο της κατάληψης εδαφών της Κύπρου μας. Ο οραματισμός της πάλαι ποτέ λαμψάσης και καταρρευσάσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που απείλησε και την ίδια την Ευρώπη φθάνοντας μέχρι τα τείχη της Βιέννης και τώρα ονειρεύεται μια Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι το Γιβραλτάρ. Ο άνθρωπος μόνιμη απειλή για την ειρήνη στο Αιγαίο, στην Ανατολική και στη Νότια Μεσόγειο, που έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια όσα συμφωνήθηκαν πρόσφατα στο Βερολίνο στέλνοντας στρατεύματα, άρματα μάχης και φρεγάτες στον δικό του άλλο φίλο τον Σάρατζ. Ο νέος Σουλτάνος των πολυτελών ανακτόρων των εκατοντάδων οντάδων σε μια χώρα, που ένα μεγάλο μέρος του λαού της ζει σε ένα καθεστώς φτώχειας και κακομοιριάς για να υπηρετήσει τις επεκτατικές διαθέσεις του. Ένας ηγέτης, που θυσιάζει την ελπίδα του λαού του να αγγίσει τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής με την είσοδο της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, φανατίζει τα μουσουλμανικά στίφη που τον κρατούν στην εξουσία και μεταβάλλει σε όπλα τα προϊόντα των θυσιών του. Ένας πρόεδρος που διώκει, αποστρατεύει, τιμωρεί, εγκλείει στις φυλακές κάθε υπήκοο της χώρας του που δεν συμφωνεί με την αντιπαράθεσή του στον 21ο αιώνα με όλο σχεδόν τον κόσμο ανακαλύπτοντας «γαλάζιες πατρίδες», Γιβραλτάρ, «γκρίζες ζώνες», θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη.
Αυτός είναι ο φίλος του Προέδρου των ΗΠΑ, του διαδόχου του Ρούσβελτ, του Κένεντι και τόσων άλλων. Για να γίνουν καλύτερα αντιληπτά όσα στη συνέχεια θα ακολουθήσουν, ας δούμε το περιεχόμενο της φιλίας, όπως μας το δίδει ο διακεκριμένος γλωσσολόγος μας Γ. Μπαμπινιώτης. Φιλία είναι «δεσμός αμοιβαίας αγάπης, αφοσίωσης και κατανόησης που ενώνει δύο ή περισσοτέρους με συγγενικά πρόσωπα… η σχέση ειρηνικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης μεταξύ χωρών, λαών, ομάδων».
Δεν ξέρω πώς την εννοεί ο Τράμπ τη φιλία του με τον Ερντογάν. Αν έχει όμως και κάποια ελάχιστα ψήγματα από την πιο πάνω έννοια της φιλίας, τα αμείλικτα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τούτα:
Δικαιούται ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να είναι «φίλος» με τον Ερντογάν, όπως τον περιγράψαμε ήδη;
Δικαιούται ο Τράμπ, που εκπροσωπεί ένα λαό του οποίου είναι γνωστές οι θυσίες για την επικράτηση της ειρήνης στους δύο παγκόσμιους πολέμου να έχει αυτό το συναίσθημα για κείνον που την απειλεί; Δικαιούται να είναι αντίθετος προς τους εκπροσώπους του λαού του (Γερουσία, Βουλή) και του ίδιου του Υπουργείου Εξωτερικών, χάριν της φιλίας του με τον Ερντογάν;
Δικαιούται να θυσιάζει τους λαούς, που δεν έπαψαν ποτέ να βρίσκονται στο πλευρό της χώρας του, στον βωμό της προσωπικής του σχέσης με τον Πρόεδρο της Τουρκίας; Δικαιούται με την εν γένει στάση του να ενθαρρύνει τις παράνομες επιδιώξεις του «φίλου» του καταπάτησης των δικαίων ενός λαού, που πρόσφερε πολλά στην παγκόσμια ειρήνη και θυσίασε πολλά τέκνα του στον βωμό της ελευθερίας του κόσμου;
Είναι καιρός ο κ. Τράμπ να εκτιμήσει τη σοβαρότητα του κινδύνου που συνεπάγονται για την ειρήνη οι παράνομες διεκδικήσεις του «φίλου» του εις βάρος της χώρας μας και όχι μόνον. Είναι καιρός να σκεφθεί ως Πρόεδρος μιας παγκόσμιας δύναμης και όχι ως στεγνός επιχειρηματίας, που συνεργάζεται με το «φίλο» του. Τα προσωπικά ατομικά συμφέροντα του ίδιου και κάποιων άλλων ομοεθνών του και η ανάλογη στάση του προς διασφάλισή τους, δεν έχουν θέση στη συμπεριφορά του Προέδρου της υπερδύναμης των ΗΠΑ, όταν μάλιστα απειλείται το υπέρτατο αγαθό, που ονομάζεται ειρήνη!
Από τον Νίκο Κατσαρό, πρ. Αντιπρόεδρο της Βουλής
