αλίμονό σας. Και αν σας πιάσει κι απ’ τα μαλλιά, πάει χαμένο και το... μιζανπλί. Εδώ τελειώνει το αστείο συνάνθρωποι, ας σοβαρευτούμε. Δεν μπορώ να πιστέψω τα όσα διάβασα το Σάββατο τέσσερις Ιανουαρίου στην εφημερίδα. Φυσικά και συνέβησαν, η εφημερίδα μας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι πλήρως ενημερωμένη για τα πάντα. Όμως χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω αυτή την πράξη και εμείς οι εκκλησιαζόμενοι δεν είμαστε «καθαροσπόρια», όπως λέμε πάλι στο χωριό μου. Παίρνουμε το αντίδωρο και την ευχή του ιερέα και ύστερα... χώνουμε το χέρι μας για να πάρουμε άλλα... δέκα, για κάποιες φίλες που δεν εκκλησιάζονται, ίσως δεν μπορούνε ή δεν θέλουν. Μα αν πάρουμε εμείς... δέκα, δεν θα φθάσει να πάρουν οι άλλοι ένα. Πρέπει να το σκεφτόμαστε κι αυτό και να μην φέρνουμε σε δύσκολη θέση τους ιερείς, που καλοσυνάτα και γελαστά μας δίνουν την ευχή τους και το αντίδωρο, όσο πρέπει. Κάποιοι από εμάς εκκλησιαζόμαστε συχνά και πρόσφορο δεν πάμε ποτέ. Πώς έχουμε την αξίωση να πάρουμε αντίδωρο και μάλιστα όχι μόνο ένα. Το ξαναλέω, δεν θέλω να δικαιολογήσω αυτήν την πράξη του ευέξαπτου παπά, έπρεπε να κρατήσει την ψυχραιμία του, ό,τι και αν είχε προηγηθεί. Που δεν ξέρουμε ακριβώς τι; Οι ιερείς πρέπει να είναι ήπιοι και νηφάλιοι για να δίνουν και σ’ εμάς το καλό παράδειγμα. Όμως με τη συμπεριφορά μας εξαντλούμε πολλές φορές τα όρια της υπομονής τους, γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί. Αλλά όπως γράφω και παραπάνω και εμείς δεν είμαστε όπως θα έπρεπε να είμαστε σ’ αυτόν τον ιερό χώρο. Και πρώτα-πρώτα το... κουβεντολόι ιδίως στις πίσω καρέκλες. Στην εκκλησία πάμε για να προσευχηθούμε, να ξεφύγουμε για δύο ώρες απ’ τα προβλήματά μας, απ’ την καθημερινότητα γενικά. Με τη φίλη μας ή τη γνωστή μας, που έχουμε καιρό να τις δούμε, μπορούμε να μιλήσουμε στο προαύλιο όταν τελειώσει η λειτουργία, να πάμε για καφέ, ή να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Πολλές φορές ο ιερέας σταματάει προς το τέλος της θείας λειτουργίας, για να... κοπάσει η οχλαγωγία και μετά συνεχίζει. Μας λείπει η χριστιανική παιδεία δυστυχώς και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως μιλώντας με τη διπλανή μας -συνήθως στις γυναίκες γίνεται αυτό- δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ενοχλούμε και τους άλλους. Δεν τους αφήνουμε να συγκεντρωθούν στη θεία λειτουργία, να την απολαύσουν και να ακουμπήσουν πολλές φορές τον πόνο τους, που προκαλεί ένας θάνατος, ενός δικού μας ανθρώπου ή μια ανίατη ασθένεια, στον Σταυρό του Κυρίου και στην Πλατυτέρα των Ουρανών. Λίγος σεβασμός στον συνάνθρωπό μας καλοί μου φίλοι και στον ιερό χώρο όπου βρισκόμαστε. Αυτά είχα να πω σήμερα, διαβάζοντας το άρθρο στην εφημερίδα, για το χαστούκι του ιερέα σ’ αυτή τη γυναίκα. Δεν σας έκανα κήρυγμα συνάνθρωποι, είναι άλλοι αρμόδιοι γι’ αυτό, που κρέμεσαι απ’ τα χείλη τους, απλά καταθέτω την εμπειρία μου των τόσων χρόνων που έχω στην πλάτη μου και που κι εγώ κάποιες φορές παραβίασα ίσως τους ιερούς κανόνες για το πώς πρέπει να φερόμαστε μέσα στον Ναό.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
