ιδιαιτέρως στην τόσο πολυσυζητημένη ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ, που τόσο διαφημίζεται. Πρόκειται για μια ερμηνεία βασισμένη στον εντυπωσιασμό και στην επιδειξιομανία, μια ερμηνεία μεγαλομανής, υποτιμώντας τον θεατή! Μία ερμηνεία η οποία στερείται σημαντικών στιγμών: Όπως εκείνη του Χηθ Λέτζερ όταν υποδύθηκε τον άλλον Τζόκερ το 2007, ο οποίος ήταν απείρως ανώτερος, απείρως πιο σπαραχτικός, απείρως πιο ελκυστικός και πιο γνήσια κινηματογραφικός... Κι ας μην ξεχνάμε πως οι μεγάλοι ερμηνευτές του κινηματογράφου, ξένοι κι Έλληνες, στις σπουδαίες ερμηνείες τους έχουν σπουδαίες στιγμές μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του θεατή. Τα παραδείγματα πολλά: Ο Μάρλον Μπράντο στον "Νονό", με τη γάτα! Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στον "Δαιμονισμένο Άγγελο", με το αυγό! Ο Γκάρι Όλντμαν στον "Δράκουλα", με το ξυράφι ή με το φανάρι! Ο Χηθ Λέτζερ ως Τζόκερ, βγάζοντας διαρκώς τη γλώσσα του (ξερογλείφεται!). Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στα "Χαμένα όνειρα", με τις κουβαρίστρες! Η Έλλη Λαμπέτη στην "Κάλπικη λίρα", με τα "Σ'αγαπώ" της... Στην ταινία Τζόκερ απουσιάζουν τέτοιες στιγμές: Ιδιαίτερες στιγμές! Κι ας θυμόμαστε πως το κοινό έχει διαίσθηση, έχει ένστικτο. Κι αν αγνοεί τα τεχνικά μέρη μιας ερμηνείας, το πώς αυτή συντίθεται, έχει αντίληψη: Συναισθάνεται την υποκριτική, τη στηριγμένη σε δόλο... Πόσες φορές, άλλωστε, βλέποντας έναν ηθοποιό δεν έχουμε πει: "Κάτι μ'ενοχλεί σε δαύτον! Δεν ξέρω όμως τι!". Ας σεβόμαστε τον θεατή, λοιπόν, γιατί αυτός είναι κι ο τελικός αποδέκτης και κριτής. Αυτός κι ο "πανδαμάτωρ χρόνος"...
Του Νικόλα Αλβιώτη, ποιητή
