ρατσιστής, μισαλλόδοξος, ακραίος, ξενοφοβικός. Αντίθετα μπορείς να γράψεις ελεύθερα όποιες σκέψεις θέλεις υπέρ των ασυγκράτητων αυτών ροών. Υπάρχει και αυτό το φαινόμενο στις μέρες μας, ο αντιρατσιστικός φανατισμός. Υπάρχουν κι αυτοί που όλα τα επιχειρήματα τα βαφτίζουν απλά ρατσιστικά. Δεν υπάρχει ισλαμική επιθετικότητα, λένε, δεν τη βλέπουν, δεν θέλουν να τη δουν, αντιδρούν δογματικά απορρίπτοντας να κατανοήσουν ότι δυστυχώς στο Κοράνι δεν υπάρχει καμία συμφιλιωτική ανάγνωση ούτε κάποιοι διφορούμενοι χρησμοί. Προσπαθείς να πείσεις πως δεν είναι μόνο ο πόλεμος που φέρνει εδώ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι ο πόλεμος που τους οδηγεί στην απόφαση να φύγουν, ονειρεύονται και μια άλλη ζωή, μια πιο δυτική ζωή, με εντελώς άλλα πρότυπα και ας μισούν τη Δύση κι ας μην μεταναστεύουν σε μια μουσουλμανική χώρα. Απαξιώνουν ολοκληρωτικά τον δυτικό τρόπο ζωής, αλλά από την άλλη είναι διατεθειμένοι να χάσουν τη δική τους ζωή ή των δικών τους για να τη δοκιμάσουν. Όταν φτάνουν, η παράξενη δική μας μοντέρνα ζωή είναι ένα πολιτισμικό σοκ για αυτούς, τουλάχιστον στην αρχή και για κάποιους εντέλει είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν και απαιτούν από τους υπόλοιπους να αλλάξουν αυτοί. Τα δημοκρατικά συστήματα είναι δύσκολο να τα ακολουθήσουν, η δημοκρατία είναι απαιτητική, δεν μπορούν να δεχτούν την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και γενικά η ενσωμάτωσή τους δεν δείχνει εύκολη υπόθεση, όχι ακατόρθωτη όμως, εάν έκαναν υποχωρήσεις σε βασικά θέματα. Αλλά η διαφορετικότητα και η χώρα καταγωγής δεν αρκεί για να απορρίπτουμε συλλήβδην όλα αυτά τα δακρυσμένα μάτια που σίγουρα κάποια θα αντίκρισαν τη φρίκη του πολέμου. Όλοι οι σκεπτόμενοι Ελληνες στην πλειοψηφία τους δεν είναι ξενοφοβικοί ούτε χαίρονται βλέποντας εκδηλώσεις βίαιου ρατσισμού και άλλες μορφές μισαλλοδοξίας κι αυτό είναι το σωστό, δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση. Μπορούμε όμως να εκφράσουμε και κάποιους σοβαρούς λόγους ανησυχίας που πηγάζουν όχι από μια στείρα ξενοφοβία, αλλά βλέποντας απλά και μόνο τις ασφυκτικά γεμάτες δομές που έχουν απλωθεί πια σε όλη τη χώρα. Υπάρχουν ερωτήματα, πού θα οδηγήσει τελικά όλο αυτό; Δυνατότητα ανάσχεσης δεν υπάρχει και η κατάσταση γίνεται όλο και πιο χαοτική και αν για ένα πράγμα ήταν σίγουρη αυτή η χώρα, ήταν για την αδιασάλευτη κοινωνική συνοχή της, που τώρα πια δεν είναι σίγουρο πως θα συνεχίσει να υφίσταται. Η Τουρκία, μια χώρα πρώτης υποδοχής, έχει τόσο μεγάλο πληθυσμό που θα της ήταν εύκολο να απορροφήσει όλον αυτό τον κόσμο για όσο καιρό χρειαστεί, έναν κόσμο με σχεδόν ίδιες συνήθειες. Αντίθετα για τη χώρα μας κάτι τέτοιο δείχνει ακατόρθωτο και δύσκολο, εκτός του δημογραφικού μας προβλήματος, δεν υπάρχει και καμία πολιτιστική σύνδεση με όλον αυτόν τον πληθυσμό που εισέρχεται ακατάπαυστα. Η υπόλοιπη Ευρώπη από τη μεριά της δεν δείχνει διατεθειμένη να βοηθήσει ουσιαστικά, τουλάχιστον μέχρι τώρα, παρά μόνο βοηθά αποσπασματικά ή δίνοντας χρήματα στην Τουρκία που ανοίγει τη βαλβίδα πίεσης και αποσυμπίεσης ανάλογα με τις ορέξεις της. Μια μορφή λύσης θα ήταν όλοι αυτοί που δεν δικαιούται πολιτικό άσυλο να γυρίζουν στις πατρίδες τους και από την αρχή να διαψεύδουμε τις ψεύτικες προσδοκίες που δημιουργούν φτάνοντας στη χώρα μας, προσδοκίες για τις οποίες δεν ευθύνονται μόνο αυτοί, αλλά και οι εκάστοτε πολιτικές μας και η ελλειμματική εθνική συνεννόηση που υπάρχει εντέλει όλα αυτά τα χρόνια γι’ αυτό το μεγάλο ζήτημα. Ναι, η προσφυγική κρίση οφείλεται και στην απουσία της μεταναστευτικής πολιτικής, τα αφήνουμε όλα στην τύχη, γίναμε -θέλαμε δεν θέλαμε- ένα μεγάλο κέντρο υποδοχής μεταναστευτικών ροών.
Από τον Ευστάθιο Γαϊτανίδη
