Και τι γεγονότα. Από περιοδείες πολιτικών αρχηγών, μυστικά δείπνα, συνέδρια οργανώσεων, πορείες ή και εγκαίνια δημόσιων έργων, ακόμα και ιδιωτικών επιχειρήσεων, σε μια πόλη που προσφέρει, καθημερινά, πλείστα μηνύματα, εντυπώσεις, αφορμές πολιτικού και κοινωνικού σχολιασμού, εξαγωγή συμπερασμάτων.
ΜΙΑ τέτοια ευκαιρία, «αξιολόγησης» της πολιτικής κατάστασης, την οποία αντέχουμε δυσκόλως και με πολλές θυσίες οι Έλληνες, συνάντησα ακριβώς στον πάνω όροφο του υπογείου ΣΠΑ (βρισκόμουν με παρέα λουομένων) του ξενοδοχείου «Imperial», όπου ένα απογευματινό των προηγούμενων ημερών διεξαγόταν «δείπνο επιχειρηματικό», (κοινώς φαγοπότι εργασίας) του Συνδέσμου Θεσσαλικών Βιομηχανιών, παρουσία και του υπουργού Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη.
ΚΑΤΩ στο υπόγειο του ξενοδοχείου, μια παρέα πτωχευμένων μικρομεσαίων επιχειρηματιών με μαγιό και σαγιονάρες στο χαμάμ και στο τζακούζι. Και πάνω, στο ισόγειο, με γραβάτες και κοστούμια, μορφονιές και μορφονιοί, του πολιτικο-επιχειρηματικού κόσμου, αναπτύσσοντας τις σκέψεις τους και τους συλλογισμούς τους, γύρω από τη χαμένη, την πολυπόθητη πλέον ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που (νομίζουν ότι) έρχεται, με ταχείς ρυθμούς, αναλόγως όσων δηλώνουν οι εκάστοτε που μας κυβερνούν!
ΚΑΙ ενώ στο επιχειρηματικό δείπνο των βιομηχάνων οι ειδικοί ανέλυαν «τη δυναμική της χώρας με βάση στατιστικές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που διαμορφώνουν θετική και ελπιδοφόρα εικόνα για τις ελληνικές επιχειρήσεις», στην πισίνα του υπογείου, κάποιοι άλλοι μικρομεσαίοι, πρώην επιχειρηματίες, που τους έβαλε λουκέτο η επέλαση των μνημονίων, γελούν με τα «υπουργικά παραμύθια» μιας επερχόμενης ανάπτυξης, επειδή ξέρουν καλά ότι σε μια χώρα όπου οι μισοί Έλληνες είναι συνταξιούχοι και οι μισοί των άλλων μισών άνεργοι, ανάπτυξη ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν θα υπάρξει...
ΒΕΒΑΙΩΣ ακόμα και σε μια χώρα καταδικασμένη να ζει στα δύσκολα, η ελπίδα να καλλιεργείται δεν κοστίζει τίποτα και σε κανέναν. Οι μικρές επιχειρήσεις που έκλεισαν μέσα στην περασμένη πενταετία οι πιο πολλές, δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά. Οι μεσαίες, όσες άντεξαν και εξακολουθούν να αντέχουν στην κρίση, απώλεσαν τη μισή δυναμική τους και οι μεγάλες που συνεχίζουν να υπάρχουν ξεφορτώθηκαν μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού τους. Δυο τρεις από αυτούς τους μικρομεσαίους που δεν άντεξαν, βλέπουν τώρα από τα υπόγεια λουτρά του ξενοδοχείου το κλίμα ευφορίας των συνδαιτυμόνων του πάνω ορόφου, να ψάχνουν μάταια τρόπους ανάτασης της επιχειρηματικότητας, μέσα από δείπνα εργασίας και συνηθισμένες μεθόδους που έχουν ως αποτέλεσμα μόνο την εξαγωγή συμπερασμάτων. Όσο θλιβερό και αν ακούγεται εκτίμηση των περισσότερων είναι ότι πολύ δύσκολα θα ξαναπάρει μπροστά στην Ελλάδα η μηχανή της ανάπτυξης και της ευημερίας.
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
