Σε μας είναι γνωστός με το επώνυμό του. Ο Falmeraier λοιπόν στο βιβλίο του «Περί καταγωγής των σημερινών Ελλήνων», καθώς και σ’ ένα προηγούμενό του, υποστήριξε την άποψη - παραθέτοντας σειρά επιχειρημάτων - ότι δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά Αλβανών και Σλάβων. «Η ελληνική φυλή – έγραφε στον πρόλογό του – έχει τελείως εξολοθρευτεί από την Ευρώπη. Η φυσική ομορφιά, το μεγαλείο του πνεύματος, η απλότητα των συνηθειών, η καλλιτεχνική δημιουργία, οι αθλητικοί αγώνες, οι πόλεις, τα χωριά, το μεγαλείο των μνημείων και των αρχαίων ναών, ακόμα και το όνομα του λαού έχουν εξαφανιστεί από την Ελλάδα (σημ. τα βιβλία του έγραψε αρχές του 19ου αι.). Πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων είναι οι Σλάβοι κατά κύριο λόγο. Ούτε σταγόνα αίματος γνήσιου Έλληνα δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδος…».
Σήμερα θεωρείται, ότι οι απόψεις του Falneraier έχουν αποδομηθεί από Έλληνες, Γερμανούς και Άγγλους ιστορικούς. Όχι όλους. Δεν είμαι ιστορικός, αλλά έχοντας διαβάσει για τα άσχημα χαρακτηριστικά των αρχαίων Ελλήνων, που κατεξοχήν αναδεικνύονται στην πραγματικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας, κατέληξα - από αυτό και μόνο στο συμπέρασμα - στο ότι πολλών δεινών είμαστε πράγματι κληρονόμοι, αλλά και λίγων καλών πραγμάτων. Ίσως αυτό οφείλεται και στις πάμπολλες επιμιξίες μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση μέχρι την αρχή της Επανάστασης. Εγωπάθεια, ατομικισμός, φιλοχρηματία, φιλυποψία, φθόνος και εχθροπάθεια είναι χαρακτηριστικά, που κληρονομήθηκαν απευθείας από τους αρχαίους προγόνους μας. Για να σας πείσω, θα σας αναφέρω χαρακτηριστικά παραδείγματα για την τύχη που επιφύλαξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας σε μεγάλους άνδρες της εποχής τους.
Στη νεότερη Ελλάδα υπάρχουν τα δείγματα γραφής διώξεων και θανάτων, όπως για παράδειγμα των Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσου, Καραϊσκάκη, δεκάδων άλλων αγωνιστών του 1821 αλλά και αργότερα των Ελ. Βενιζέλου, Χαρ. Τρικούπη, Ίωνα Δραγούμη, των θυμάτων της από φθόνο στημένης κατηγορίας και δίκης των αεροπόρων των αρχών του ’50, και πλήθους επωνύμων και ανωνύμων νεοελλήνων. Όλους αυτούς έπληξαν αδελφικά χέρια. Δεν εξαιρώ και τους 6 πρωθυπουργούς, υπουργούς και έναν αρχιστράτηγο που εκτελέστηκαν μετά την καταστροφή του 1922.Τους αποδόθηκε έγκλημα εσχάτης προδοσίας. Λάθη υπήρξαν, όχι όμως εγκλήματα.
Ας πάμε στην αρχαιότητα. Ο Σωκράτης το 399 π.Χ. ήπιε το κώνιο επειδή εισήγαγε «Κενά δαιμόνια, αδικεί δε διαφθείρων τους νέους. Τίμημα θάνατος». Ο Αριστοτέλης για να σωθεί από τους Αθηναίους μετά τον θάνατο του μαθητή του Μεγ. Αλεξάνδρου αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στη Χαλκίδα, όπου ατιμασμένος πέθανε πάμφτωχος το 323 π.Χ. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος διώχτηκε κι αυτός για τις ιδέες του. Κατέφυγε αρχικά στον Τάραντα και τελικά στο Μεταπόντιο. Εκεί για να σωθεί κλείστηκε στον ιερό ναό των Μουσών, όπου και πέθανε περίκλειστος από πείνα. Ο Αίσωπος κατηγορήθηκε για κλέφτης, και οι αρχαίοι συμπατριώτες του τον γκρέμισαν από τις φαιδριάδες πέτρες του Παρνασσού το 565π.Χ. Ο Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος (500 – 428 π.Χ.), προσωκρατικός φιλόσοφος και αστρονόμος, πέθανε αφανής και εξόριστος εξαιτίας της διδασκαλίας του. Ο σοφιστής Πρωταγόρας (481 – 411π.Χ.), μέγας αγνωστικιστής κατηγορήθηκε για αθεΐα. Δραπέτευσε στη Σικελία και καταδιωκόμενος έπεσε για να σωθεί στη θάλασσα, όπου και πνίγηκε.
Ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης, συγγραφέας της ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου, που λόγω του θανάτου του άφησε ανολοκλήρωτη και την τελείωσε ο Ξενοφών, είχε ανακοινωθεί και στρατηγός των Αθηναίων. Επιστρέφοντας από αποτυχημένη εκστρατεία, δικάστηκε, αλλά αθωώθηκε από την κατηγορία της προδοσίας. Καταδικάστηκε όμως να πληρώσει πρόστιμο στην Δημοκρατία των Αθηνών, ύψους 50 ταλάντων. Ένα τεράστιο για την εποχή ποσό, που αποπλήρωσε μετά τον θάνατό του ο αδελφός του, για ν’ αποφύγει την οικογενειακή ντροπή. Επειδή όμως για μικρό χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να βρει τα χρήματα του προστίμου, ο αθηναϊκός όχλος τον κυνήγησε και τον δολοφόνησε το 390 π.Χ. Ο περιφημότερος αρχαίος γλύπτης και πολίτης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, Φειδίας, δημιουργός του Ερεχθείου, των Προπυλαίων, της ζωοφόρου του Παρθενώνα, του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς στο εσωτερικό του ναού, του μαρμάρινου αγάλματος του Ολυμπίου Διός στην Ολυμπία, και του χάλκινου αγάλματος της Προμάχου μεταξύ Ερεχθείου και Προπυλαίων στην Ακρόπολη, κατηγορήθηκε για ασέβεια, αφού πρώτα, καθώς είναι γνωστό, τον κατηγόρησαν για κλοπή χρυσού και ελεφαντοστού. Από την τελευταία αυτή κατηγορία απαλλάχθηκε, επειδή ο φίλος του Περικλής τον συμβούλευσε να χρησιμοποιήσει χωριστά κομμάτια ελεφαντοστού και χρυσού, για να μπορούν να ζυγιστούν, όπως κι έγινε. Για τις κατηγορίες όμως της ασέβειας και της αλαζονείας καταδικάστηκε, επειδή στο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς υπήρχαν παραστάσεις που κατά την κατηγορία απεικόνιζαν τα πρόσωπα του ίδιου και του Περικλή. Συνελήφθη και πέθανε στην φυλακή το 430 π.Χ.
Ο Μιλτιάδης μετά τον Μαραθώνα απέτυχε να εκδιώξει τους Πέρσες από τη Νάξο. Γύρισε στην Αθήνα ταπεινωμένος και βαριά τραυματισμένος από εχθρικό βέλος. Οι Αθηναίοι τον έσυραν στην Ηλιαία με την κατηγορία της προδοσίας. Προσήλθε με το φορείο ημιθανής. Καταδικάστηκε όμως σε θάνατο. Πριν προλάβουν να τον εκτελέσουν, πέθανε από γάγγραινα. Ο ηγέτης της νίκης των Πλαταιών (479π.Χ.) Παυσανίας, συκοφαντήθηκε επειδή δήθεν αλληλογραφούσε με τον Ξέρξη. Για να σωθεί από την οργή των Αθηναίων κατέφυγε ικέτης στο ναό της Αθηνάς. Εκεί τον περιτοίχισαν και πέθανε από ασιτία. Ο Περικλής παρά την προσφορά του στη Δημοκρατία, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον θάνατο από λιμό των περισσότερων συγγενών του στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου. Ευαίσθητος και διαρκώς φθονούμενος περιήλθε σε κατάθλιψη. Πέθανε τα πρώτα χρόνια του πολέμου. Αν ζούσε όλα θα ήταν διαφορετικά στην αρχαία Ελλάδα.
Τα βάσανα ιστορικών προσωπικοτήτων της Αθήνας δεν είχαν τελειωμό, και συνήθως σφραγίζονταν με τον διαβόητο εξοστρακισμό, όπως αυτόν του κατά τ’ άλλα... δίκαιου για τους Αθηναίους Αριστείδη.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
