Στον χώρο της Αριστεράς στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν μεγάλη σύγχυση. Στις τελευταίες εκλογές έλαβαν μέρος τουλάχιστον 8 αριστερά κόμματα. Υπήρξαν δε εκλογές προ του ΣΥΡΙΖΑ που τα κόμματα της Αριστεράς ήταν 25!
Επίσης κατά το απώτερο παρελθόν (1920-1950) η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών του ΚΚΕ (14 στους 15) κατηγορήθηκε και διαγράφηκε για διάφορους λόγους. Άρα υπάρχει εδώ ένα σοβαρό πρόβλημα ιδεολογικής και πρακτικής έκφρασης. Θα επιχειρήσω μία πολύ μικρή ανάλυση. Το γε νυν έχον, από τον ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου, και αριστερότερα, τα περισσότερα ηγετικά στελέχη δηλώνουν ότι είναι μαρξιστές. Τούτο σημαίνει ότι πρεσβεύουν και οραματίζονται μια αταξική άθεη κοινωνία, μονοκομματική χωρίς ιδιοκτησία και με ισότητα προς τα κάτω, διότι ισότητα προς τα άνω δεν μπορεί να υπάρξει. Διαφεύγει όμως της προσοχής των, ότι η μεγαλύτερη ανισότητα σε μία κοινωνία είναι η ισότητα των άνισων!
Το όραμα της μαρξιστικής αταξικής κοινωνίας, η μεν εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θέλει να το πραγματοποιήσει με βίαιο επαναστατικό τρόπο, το δε ΚΚΕ μετά την αποτυχία του εγχειρήματος κατά τον εμφύλιο πόλεμο (1944-1949) έχει αποφασίσει να το επιτύχει κερδίζοντας την εξουσία με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δηλαδή με εκλογές. Γι’ αυτό και το ΚΚΕ θεωρείται συστημικό κόμμα. Όμως αφού καταλάβει την εξουσία με εκλογές νόμιμα και δημοκρατικά, έχει δηλώσει ότι θα τις θεωρήσει σαν δημοψήφισμα και δεν θα ξανακάνει εκλογές, ώστε απερίσπαστο να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. (Υπάρχουν δηλώσεις Παπαρήγα και απόφαση Κεντρικής Επιτροπής.)
Βεβαίως σε ένα σοβαρό Κράτος με υγιές κοινοβουλευτικό σύστημα, οι θέσεις αυτές του ΚΚΕ θα το έθεταν έστω και προσωρινά εκτός Νόμου μέχρι να τις αναθεωρήσει.
Η ριζοσπαστική Αριστερά διαφέρει από το ΚΚΕ στο ότι την αταξική κοινωνία στην οποία και αυτή πιστεύει, θα προσπαθήσει να την επιτύχει μέσα από νόμιμες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δηλαδή συνεχώς με εκλογές. Και σ’ αυτόν τον τομέα η 4ετής διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήταν απόλυτα νόμιμη και συνεπής. Δηλαδή και σεβάστηκε τις δημοκρατικές διαδικασίες και προχώρησε όσο του το επέτρεψαν οι αντικειμενικές συνθήκες προς το όραμα της μαρξιστικής κοινωνίας. Δηλαδή καμία καινούρια επένδυση, η αριστεία είναι ρετσινιά, εξουθένωση της μεσαίας τάξης, ανοχή σε αριστερό ακτιβισμό, ισότητα ΑΕΙ και ΤΕΙ, σκληρό κομματικό κράτος κ.λ.π. Εντεύθεν του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι η Δημοκρατική Αριστερά η οποία διαφοροποιείται ελάχιστα από τη Σοσιαλοδημοκρατία η οποία σχεδόν ταυτίζεται με τα Κεντροδεξιά κόμματα και παύουν όμως να έχουν το μαρξιστικό όραμα και οι δύο.
Μια ουσιώδης διαφορά είναι ότι η Δημοκρατική Αριστερά θέλει πρώτα να βοηθά το κράτος τους αδύναμους (κοινωνικό κράτος) και μετά να βρίσκει τα χρήματα (βέβαιη τότε η κατάρρευση της οικονομίας) ενώ τα κεντροδεξιά κόμματα πρεσβεύουν το αντίθετο. Γενικώς τα αριστερά κόμματα θεωρούν δεδομένο ότι κάποιοι άλλοι θα δουλεύουν και θα παράγουν και θα έρχονται αυτοί να τα μοιράζουν όπως θέλουν.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πει ότι «καλός είναι ο Σοσιαλισμός αλλά σταματά εκεί που τελειώνουν τα λεφτά των άλλων»! Επίσης ο μεγάλος μας Μίκης Θεοδωράκης είχε πει σε μία συνέντευξή του ότι όταν πήγε στην Κούβα επί Φιντέλ Κάστρο, ο τότε ηγέτης της Κούβας του είπε ότι το σύστημά του (κομμουνιστικό) έχει σκοπό να φτιάξει σχολεία, νοσοκομεία, όπερες κ.λ.π. Μα αυτά του λέει ο Μίκης είναι καλά αλλά χρειάζονται χρήματα, πού θα τα βρείτε; Ά, αυτό είναι πρόβλημα του καπιταλισμού δεν είναι δικό μας, απάντησε ο Κάστρο! Το αποτέλεσμα βεβαίως σήμερα ο μισθός στην Κούβα να είναι 30 ευρώ μηνιαίως.
Μετά τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε σαν Αριστερά της Αριστεράς. Δηλαδή τότε στο πρόγραμμά του ήταν εναντίον της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, ενώ η τότε ΕΔΑ με αρχηγό τον νουνεχή Ηλία Ηλιού ήταν υπέρ της ΕΟΚ, το ίδιο δε και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Επίσης ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε ότι ήθελε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και μελετούσε τα μοντέλα της Ουγγαρίας και Αλβανίας (ναι, υπάρχουν τέτοιες δηλώσεις του). Επίσης είχε προσχωρήσει στον ομάδα των «έξι» δηλαδή στους Αδέσμευτους η οποία και γρήγορα διαλύθηκε. Στη συνέχεια όμως ... ωρίμασε και προσαρμόστηκε στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Και το ερώτημά μου στον κ. Νούλα είναι το εξής: Ήταν τόσο άσχετος και εκτός πραγματικότητας, ο Ανδρέας Παπανδρέου ώστε να πέσει έξω σε όλες του τις διεθνείς προβλέψεις ή συνέβαινε και τίποτε άλλο; Είναι δυνατόν να πάει μπροστά μία χώρα και ένας λαός με τόσα προβλήματα θέσης και γειτνίασης που έχουμε και οι ηγέτες να μην έχουν ιδέα τι τους γίνεται; Και τι κόστος έχουν όλα αυτά; Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ερώτημα ισχύει και για τον κ. Τσίπρα. Αν και στην περίπτωσή του η ασχετοσύνη του είναι εξόφθαλμη (θα σκίσουμε τα μνημόνια, θα αλλάξουμε την Ευρώπη, δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα κ.λ.π). Και στις δύο περιπτώσεις το φροντιστήριο ωρίμανσής των, δηλαδή ο μετασχηματισμός τους στοίχισαν πολύ ακριβά στον ελληνικό λαό. Άρα γνωρίζουν οι Έλληνες κάθε φορά τι ψηφίζουν;
Τη Δεξιά του Καραμανλή και του Μητσοτάκη μπορεί να την κατηγορήσει κανείς για πολλά πράγματα και αυτά είναι που έφεραν κατά καιρούς τους άσχετους στην εξουσία. Όμως δεν μπορούμε να μην δεχθούμε ότι έπεσε μέσα σε όλες τις προβλέψεις που αφορούσαν το μέλλον της χώρας και ότι κράτησε τη χώρα στις σωστές και σταθερές ράγες που άντεξε στους πειραματισμούς των ανεύθυνων.
Όσον αφορά στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ η ίδια η ζωή και η πολιτική πρακτική... θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους έστω και με καθυστέρηση.
Στη σημερινή συγκυρία με μία στοιχειωδώς καλή κεντροδεξιά Κυβέρνηση, η Αριστερά με οποιαδήποτε μορφή της δεν έχει τίποτε να πει και να προσφέρει.
Το κύριο πρόβλημα της χώρας εκτός των τρεχουσών υποθέσεων, ήταν και είναι η αξιοκρατία, ένας τομέας που τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψαν και έδωσαν τα ρέστα τους! Αλλά και η Ν.Δ. δεν πήγε πίσω. Χωρίς αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες (όχι ισότητα) δεν πρόκειται να ορθοποδήσει η χώρα.
Όσον αφορά στον κ. Τσίπρα προσωπικά, νομίζω ότι όπως προσπάθησε να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου και είδαμε τα αποτελέσματα, ας προσπαθήσει να μιμηθεί και λίγο τουλάχιστον τον Κων/νο Καραμανλή. Δηλαδή μετά την ήττα του στις εκλογές να αποσυρθεί για 2-3 χρόνια στο εξωτερικό και να συμπληρώσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του εκεί που οι καταλήψεις δεν του το επέτρεψαν προ της πρωθυπουργίας του, δηλαδή σε ξένες γλώσσες, μελέτη των αρχαίων μας αλλά και της διεθνούς πραγματικότητας κλπ. Ας αφήσει τους άλλους συντρόφους του να απολογούνται για τα πεπραγμένα του, και επειδή ο κόσμος εύκολα ξεχνάει, ανανεωμένος και μετασχηματισμένος να επιστρέψει χρήσιμος τότε για τη χώρα μας!
Τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά, παροιμιώδη αλλά και παιδαριώδη μερικά. Πρόσφερε όμως κατά τη γνώμη μου και μία μεγάλη υπηρεσία. Απομυθοποίησε την Αριστερά και αποενοχοποίησε τη Δεξιά, η οποία και ξαναβρήκε την αυτοπεποίθησή της. Το πολιτικό τοπίο ξεκαθάρισε πλέον.
Από τον Δημήτρη Γουλινά,
εκπαιδευτικό
