Η βασική λειτουργία του ήταν η υπενθύμιση του αντιστασιακού της παρελθόντος, η διαρκής ηρωοποίηση των στελεχών της. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που ο «μάγος» της πολιτικής σημειολογίας Ανδρέας Παπανδρέου έσπευσε να κατοχυρώσει ως θεσμό κάτι που ήταν ήδη ξεπερασμένο από την εξέλιξη των γεγονότων. Η Ελλάδα της δεκαετίας του 1980 είχε αφήσει μακράν πίσω της τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το αστυνομοκρατούμενο κράτος, τις διώξεις για ιδεολογικούς λόγους. Η μεταπολίτευση, με πρωτοπόρο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχε θεσμικά κατοχυρώσει τις συνταγματικές ελευθερίες και το δημοκρατικό πολίτευμα, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που η χώρα μπόρεσε με το «σπαθί» της να εισέλθει στην ευρωπαϊκή ελίτ της εποχής, στην ΕΟΚ.
Ωστόσο, η αριστερή «μυθολογία», που τρέφεται από την αναπαραγωγή των συμβολισμών της, συνέχισε να αναφέρεται στο πανεπιστημιακό άσυλο ωσάν να βρισκόμαστε σε ένα αυταρχικό κράτος διώξεων και καταπίεσης. Πολύ γρήγορα, ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου μεταμορφώθηκε στο αντίθετο αυτού για το οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε. Αντί της απρόσκοπτης διακίνησης των ιδεών εντός των ακαδημαϊκών χώρων, γιγαντώθηκαν εστίες αυταρχισμού και επιβολής απόψεων και συμπεριφορών. Οργανωμένες ομάδες, ασκώντας ανοιχτά τραμπουκισμό και πρακτικές βίας, κανόνιζαν αυθαίρετα τι επιτρέπεται να ειπωθεί και τι όχι στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ποιες αποφάσεις έπρεπε να πάρει η σύγκλητος, ποιοι θα προσκαλούνταν ως ομιλητές, σε ποιους θα απονέμετο ο τίτλος του επίτιμου καθηγητού. Άπειρα τα τραγελαφικά φαινόμενα των προηγούμενων ετών στα ανά την επικράτεια πανεπιστήμιά μας: κτίσιμο των γραφείων καθηγητών, προπηλακισμοί και βίαιες επιθέσεις σε μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, βίαιες παρεμβάσεις σε εκδηλώσεις εντός των Πανεπιστημίων, που οδήγησαν ακόμη και στη ματαίωσή τους, τρομοκράτηση φοιτητών και υπαλλήλων, μετατροπή πανεπιστημιακών χώρων σε ορμητήρια πάσης φύσεως μπαχαλάκηδων. Κι αυτά πάντοτε υπό το προοδευτικό κάλυμμα, που προφανώς όλα τα επιτρέπει!
Παράλληλα, όμως, το νοσηρό αυτό περιβάλλον επέτρεψε μοιραία και την ανεμπόδιστη δράση εντός των Πανεπιστημίων κάθε είδους παραβατικών στοιχείων, που σχετίζονται για παράδειγμα με το εμπόριο ναρκωτικών ή το παρεμπόριο. Ως εκ τούτου, το περιβόητο άσυλο των ιδεών κατέστη άσυλο ανομίας και παρανομίας, μια χαίνουσα πληγή για ένα ευνομούμενο πολιτισμένο κράτος. Η κατάργησή του, επομένως, ιδιαίτερα με τη μορφή που έλαβε από τον πρώην υπουργό Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γαβρόγλου, ήταν ένα, σχεδόν, καθολικό κοινωνικό αίτημα. Κι αυτό έπραξε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από τον πρώτο μήνα που ανέλαβε την εξουσία, όπως ακριβώς είχε δεσμευτεί προεκλογικά.
Ωστόσο, το στοίχημα να αποκατασταθεί η ελευθερία και η νομιμότητα στα Πανεπιστήμια δεν έχει ακόμη κερδηθεί. Ο νόμος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να περάσουμε στην ομαλότητα, αλλά θα πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα. Γιατί είναι βέβαιο ότι όσοι βολεύονταν με την προηγούμενη νοσηρή κατάσταση θα αντιδράσουν, έχοντας και τις «πλάτες» όσων συνεχίζουν να ποντάρουν στις παλιές μικροκομματικές συνταγές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οριστική νίκη της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στο μέτωπο του ασύλου θα έχει όχι μόνον ουσιαστική αλλά και μεγάλη συμβολική αξία.
Από τον Μάξιμο Χαρακόπουλο, πρόεδρο της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτή Λαρίσης της ΝΔ
