Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και απεβίωσε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου του 1953, χωρίς να αφήσει πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες.
Πέθανε φτωχός, αγωνιζόμενος για τον «υπέρ βωμών και εστιών» αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε όλες τις φάσεις της ιστορικής του πορείας, διεκδίκησε το στεφάνι της Νίκης και το κατέκτησε. Καβάλα στο άλογό του, αγέρωχος, άκαμπτος, άτρωτος από τα βόλια των εχθρών του, με την αετίσια ματιά του και με υψωμένο το σπαθί της γενναιότητας, έγραψε καινούριες σελίδες δόξας για τον Ελληνισμό.
Στις 17 Νοεμβρίου 1883 έρχεται στη ζωή ο Νικόλαος Πλαστήρας του Χρήστου και της Στυλιανής, οι οποίοι παρά τις αντίξοες συνθήκες πέτυχαν να δώσουν καλή ανατροφή στον γιο τους. Από μικρό παιδί, ο Πλαστήρας έδειξε τις ηγετικές του ικανότητες και το ταλέντο του για τα πολεμικά πράγματα. Το 1904 κατατάχτηκε ως δεκανέας στο Πεζικό Σύνταγμα Τρικάλων, ενώ το 1905 ως λοχίας έλαβε μέρος στα ανταρτικά σώματα στην περιφέρεια Γρεβενών. Το 1909 εισήχθη -κατόπιν εξετάσεων- στο σχολείο των υπαξιωματικών, από το οποίο αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1912 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Οι πόλεμοι του ‘12 τον βρήκαν Ανθυπολοχαγό, σκορπώντας τον πανικό και τη σύγχυση στις εχθρικές τάξεις. Τον Ιούνιο του 1913 αρχίζει ο Βουλγαρικός Πόλεμος. Στις μάχες του Κιλκίς και του Λαχανά πηδάει στη φωτιά του πολέμου και, αψηφώντας κάθε κίνδυνο, τρέπει σε άτακτη φυγή τους Βουλγάρους. Οι Βούλγαροι, αδύναμοι να αντικρίσουν την ορμητικότητα του Μαύρου Καβαλάρη, αναγκάζονται να υπογράψουν εκεχειρία. Για τα ανδραγαθήματά του αυτά πήρε προαγωγή. Αλλά ο Πλαστήρας, και μετά τις νίκες αυτές, δεν εφησυχάζει, γιατί βλέπει μαύρα σύννεφα να πυκνώνουν στον ελληνικό ορίζοντα. Από τη μια μεριά βλέπει τους Τούρκους να σχεδιάζουν την κατάληψη των νησιών και της Θράκης και από την άλλη μεριά τους Βούλγαρους να οραματίζονται την κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που απηύθυνε στον Πρωθυπουργό Βενιζέλο: «Όποιος βλέπει την Πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει ο ίδιος με τα χέρια του».
Η νίκη στο Σκρα, η οποία ανήκει αποκλειστικά στον Πλαστήρα, αλλάζει την έκβαση του Βουλγαρικού Πολέμου. Τον Μάρτιο του 1919, με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη μετέβη στην Ουκρανία, επικεφαλής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων. Σε αλλεπάλληλες μάχες κατατρόπωσε τους Μπολσεβίκους, βγάζοντας από το αδιέξοδο το Σύνταγμα του Κονδύλη, τους Γάλλους και τους Λευκορώσους. Στα μέσα Μαΐου του 1919, το Σώμα της Ουκρανίας διατάχτηκε να κατέβει στη Μικρά Ασία. Ο Πλαστήρας δίνει έτσι άλλη όψη στον πόλεμο, τον τοποθετεί σε βάση εκπολιτιστική στην υπηρεσία της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών. Οι εκλογές του 1920 βρίσκουν τον Πλαστήρα στη θέση του Διοικητή του 5/42 ηρωικού Συντάγματος. Πολεμάει ασταμάτητα όχι για τα χαμένα όνειρα της Μεγάλης Ελλάδας αλλά για να σώσει την τιμή των ελληνικών οπλών και περισσότερο για να σώσει τα ελληνικά νιάτα που οραματίζονται στο πρόσωπό του τη σωτηρία και την επιστροφή στη Μητέρα Ελλάδα. Πολεμάει, μάχεται και ταυτόχρονα επιβιβάζει τον άμαχο πληθυσμό της Μικράς Ασίας και τον στρατό στα πλοία για να τους μεταφέρει σώους στην Πατρίδα. Ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες άμαχο πληθυσμό επιβίβασε στα πλοία. Ο Πλαστήρας αποβιβάστηκε στη Χίο στις 2 Σεπτεμβρίου, βρίσκοντας την Ελλάδα βυθισμένη στο πένθος, την οδύνη και την καταστροφή. Την Επανάσταση ο Πλαστήρας την κήρυξε στη Χίο στις 11 Σεπτεμβρίου του 1922 με τη σύμφωνη γνώμη λαού και στρατού. Η Επανάσταση του 1922 συνέβαλε αποφασιστικά στην ανασύνταξη του στρατού, στην αποκατάσταση των προσφύγων, στην απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και στη ρύθμιση των συνόρων. Στις 2 Ιανουαρίου του 1924, ο Αρχηγός της Επανάστασης εμφανίστηκε ενώπιον της Συνέλευσης που συνήλθε στην Αθήνα και παρέδωσε την Εξουσία. Η Εθνική Συνέλευση τον προήγαγε σε Αντιστράτηγο και τον ανακήρυξε άξιο της Πατρίδας. Έκτοτε ο Πλαστήρας ζούσε ως ιδιώτης, άλλοτε στην Καρδίτσα και άλλοτε στο εξωτερικό, ικανοποιημένος ότι η Επανάστασή του έβγαλε την Ελλάδα από το χάος και την οδήγησε στον δρόμο της ευημερίας και της προόδου.
Η Ελλάδα όμως δεν άργησε να εκτραπεί από την πορεία της δημιουργίας που την οδήγησε η Επανάσταση του ΄22. Η περίοδος αυτή μέχρι το 1951 είναι γνωστή ως «η θυελλώδης εποχή του εμφυλίου σπαραγμού», εποχή που δεν έχει ζήσει άλλη φορά η Ελλάδα.
Ο Πλαστήρας το 1950 ίδρυσε την ΕΠΕΚ. Το 1951 σχημάτισε κυβέρνηση με τον Αντιπρόεδρο Σοφοκλή Βενιζέλο. Έθεσε σε εφαρμογή το μεγαλόπνοο πρόγραμμα που είχε ως βάση: «Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη». Προώθησε το ειρηνευτικό του πρόγραμμα με την κατάργηση των ξερονησιών. Χιλιάδες Έλληνες αποφυλακίστηκαν και επέστρεψαν στις πατρογονικές εστίες τους. Προχώρησε σε απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μια εποχή που η Ελλάδα αμερικανοκρατούνταν και κανείς δεν τολμούσε να κάνει λόγο για τέτοιου είδους κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Έθεσε σε εφαρμογή με γοργούς ρυθμούς την κατασκευή αποστραγγιστικών έργων και έργων οδοποιίας. Αμέριστο ήταν το ενδιαφέρον του για τη γενέτειρά του γη. Συνέλαβε το σχέδιο για την κατασκευή του φράγματος Ταυρωπού και επιτάχυνε τις διαδικασίες για την υδροηλεκτρική αξιοποίηση του ποταμού Μέγδοβα. Έτσι λοιπόν άρχισαν οι εργασίες για τη δημιουργία του υδροηλεκτρικού εργοστασίου, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί λίγο αργότερα η άλλοτε άγονη έκταση της περιοχής σε Γη της Επαγγελίας. Ο Πλαστήρας, με τη ρωμαλέα φιλολαϊκή πολιτική του, άρχισε να γίνεται πόλος έλξης των μικρών κοινωνικών τάξεων και να ενοχλεί πολλούς. Έτσι, ύστερα από ένα χρόνο διακυβέρνησης, έπεσε η κυβέρνηση Πλαστήρα για να προκηρυχθούν εκλογές για τις 16 Νοεμβρίου του 1952. Το «αντιπλαστηρικό» κλίμα προσλαμβάνει διαστάσεις. Στις κάλπες προσέρχονται να ψηφίσουν μόνο οι μισοί. Ο Πλαστήρας χάνει τις εκλογές.
Ποιος ήταν όμως ο Άνθρωπος Πλαστήρας; Ήταν αυτός που όταν του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι του πόνου, αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε, η Ελλάδα πένεται και εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Ήταν αυτός που όταν του δώρισαν ένα χρυσό στυλό, ο Πλαστήρας είπε: «Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Να τον στείλετε πίσω, γιατί τα δώρα φέρνουν αντίδωρα».
Από τον Δρα Στέφανο Γ. Κούτρα, πρόεδρο της «Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Θεσσαλών»
