Για άλλη μια φορά, στην αίθουσα της Βουλής, ακούστηκαν πολλά.
Από τη μια ο Πρωθυπουργός, ανταποκρινόμενος απολύτως στην εθιμοτυπία, με γενικά, φιλόδοξα σχέδια, υποσχέσεις για το… βάθος της τετραετίας, αναλώθηκε στη γνωστή συνταγή της πολιτικής πασαρέλας, αυτή που προβάλλει τα προϊόντα μιας επίπλαστης ευφορίας και μιας πολλά υποσχόμενης «νέας ζωής», για κάθε κατατρεγμένο Έλληνα, οικογενειάρχη, επιχειρηματία, νέο, ηλικιωμένο, άνεργο κ.λπ.
Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμφορούμενος από καταφανή ειρωνεία -το ύφος, η σημειολογία του σώματος, τα συχνά-πυκνά μειδιάματα δεν άφησαν καμία αμφιβολία περί αυτού-, αμφισβήτησε τα …ξένα υποσχόμενα, αλλά και ξέχασε τα πολύ …δικά του πρόσφατα!
Τα εντυπωσιακά της ημέρας:
Ο κ. Μητσοτάκης,
Ενώ μιλούσε ανήμερα της εισβολής του Αττίλα, δεν έκανε καμία αναφορά στη μαύρη επέτειο. Η απλή παράλειψη είναι τουλάχιστον καθησυχαστικό! Είναι όμως έτσι;
Καμία αναφορά για την περιφερειακή ανάπτυξη που περιμέναμε με κομμένη την ανάσα, καθώς προεκλογικά η «ανάσταση της περιφέρειας» και η «αναζωογόνηση της υπαίθρου» έγινε λεζάντα και σύνθημα αγώνα, αλλά προφανώς ήταν σαν το καθημερινό ιατρικό ανακοινωθέν στους οικείους που αναμένουν έξω από την εντατική το μοιραίο…
Παρ’ όλα αυτά ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα πέντε μεγάλα έργα πνοής της Αθήνας, με... ολίγη και από Θεσσαλονίκη.
Για την οικονομία, εκτός από κάτι λιγοστά που μας θύμισαν τη γνωστή επιδοματική πολιτική της απελθούσας κυβέρνησης, τράβηξε χειρόφρενο και έβαλε αλάρμ, παραπέμποντας για το «μέλλον και το βάθος» - ελπίζουμε να εννοεί του χρόνου…
Καμία διευκρίνιση για τη διαπραγμάτευση των πρωτογενών πλεονασμάτων, το σχέδιο, τον τρόπο, τα μέσα πίεσης στους εταίρους.
Εκτός από βερμπαλισμούς, για τη συμφωνία των Πρεσπών, δεν αναφέρθηκε σε τι συνίσταται η επαναλαμβανόμενη «βελτίωση» της συμφωνίας. Σε ποια σημεία θα βελτιωθεί, πώς θα βελτιωθεί και πότε;
Ξέχασε ακόμη να αναφερθεί στην κοινωνική συνοχή, σε κεντρικά θέματα της κοινωνικής πολιτικής και βεβαίως στις ευπαθείς ομάδες και στα άτομα με αναπηρία –ούτε λέξη έστω για την προσβασιμότητα, που αποτελεί το έλασσον για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Υποσχέθηκε καλύτερο εκλογικό σύστημα και κατάργηση της απλής αναλογικής, χωρίς να αναφερθεί με ακρίβεια στην πρότασή του και το τελικώς ωφελούμενο για τη Δημοκρατία -και όχι για τη Νέα Δημοκρατία!
Συνολικά, η γενική εικόνα ήταν περισσότερο σάλπισμα οπισθοχώρησης πίσω από τον λόφο, παρά επίθεσης και αισιοδοξίας, ειδικά στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, επιβεβαιώνοντας μάλλον τους δύσπιστους που επέμεναν ότι χωρίς συμφωνία με τους δανειστές και τους εταίρους, δεν μπορούν να υπάρξουν αλλαγές και δεν μπορούν άμεσα και μαγικά να έλθουν οι περιβόητες επενδύσεις.
Ο κ. Τσίπρας,
Απευθύνθηκε στη Βουλή με λόγο αφαιρετικό, σαν να είμαστε ακόμη σε εκλογές. Κεκτημένη ή τελικά μόνιμη ταχύτητα;
Αγκυλωμένος και αναφερόμενος στο σπουδαίο έργο της κυβέρνησής του, ξεχνώντας ότι πρόσφατα κρίθηκε από τον ελληνικό λαό και παρά τη νωπή εντολή του εκλογικού σώματος, εμφανίστηκε ως ο νυν Πρωθυπουργός!
Αναφέρθηκε στην οικονομική πολιτική, κρίνοντας ακόμη και τα εξ αυτού του ίδιου θεσπισμένα.
Αναφέρθηκε στη Συμφωνία των Πρεσπών, κρίνοντας ακόμη και τα εξ αυτού του ίδιου υπογεγραμμένα.
Αναφέρθηκε με επιμονή στην επιδοματική πολιτική του, όταν οι πολίτες τού απάντησαν ηχηρά ότι την εξέλαβαν ως μια συγκυριακή -εκλογική απάτη.
Παρ’ όλα αυτά, και αυτός ξέχασε τους αδύναμους, τους ανάπηρους, τους ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας, αναλισκόμενος στην υπεράσπιση του έργου της κυβέρνησής του και υποσχόμενος ότι θα επανέλθει δριμύτερος, δείχνοντας ότι έχει εμφανώς θέμα διαχείρισης της ήττας του και αυτό, τουλάχιστον προς το παρόν, λειτουργεί παραλυτικά.
Στον αντίποδα αυτού του σκηνικού, το Κίνημα Αλλαγής και η πρόεδρός του, κατάφερε να κάνει την πραγματική διαφορά με μια βαθιά ανθρώπινη προσέγγιση της πολιτικής, με επίκεντρο τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Με λόγο προσθετικό και σύγχρονο, ξεπέρασε τη στείρα αντιπαράθεση των δύο και επισήμανε τις πολιτικές που ο λαός μας περιμένει, έχει ανάγκη και αποτελεί εθνικό χρέος μας να εκπονηθούν.
Αναφέρθηκε στο ιστορικό βάρος της παράταξης του ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε από τη ΝΔ μια χειροβομβίδα χωρίς περόνη και την κράτησε στα χέρια του, θυσιάζοντας τα κομματικά οφέλη για το εθνικό συμφέρον.
Άρθρωσε λόγο προγραμματικό, συναινετικό, ρεαλιστικό αλλά και οραματικό.
Δεν κούνησε το δάχτυλο, δεν έγινε τιμητής των πάντων.
Υπενθύμισε, επισήμανε, διευκρίνισε, πρότεινε και προβλημάτισε με τις θέσεις, αλλά και το ύφος και ήθος της προσέγγισης.
Η πατρίδα και οι Άνθρωποι θα μπορούσε να είναι ένας ακριβής τίτλος της ομιλίας της.
Δεν ξέχασε κανέναν. Ούτε τη μεσαία τάξη, ούτε τους φτωχούς, τους χρόνια ασθενείς, τους ανάπηρους, τους νέους, τις γυναίκες.
Επέλεξε να προτείνει και να ενώσει, παρά να διαιρέσει και να πλειοδοτήσει.
Ανήλθε στο ύψος των περιστάσεων και έδειξε με τον τρόπο αυτό το αύριο.
Και ήταν φανερά, ανάμεσα σε δύο... χθες.
Έδειξε τον δρόμο. Τον άλλο δρόμο.
Γιατί υπάρχει και ανοίγεται μπροστά μας. Μένει να τον περπατήσουμε…
Από την Ευαγγελία Λιακούλη, βουλευτή του ΚΙΝΑΛ
