Τα ορμήνεψε να είναι φρόνημα, φόρεσε τα τραγουμαλλίσια τσουράπια και τα γουρουνοτσάρουχά της και ξεκίνησε να πάει να φροντίσει τα ζωντανά τους. Αυτό γινόταν συχνά και τα δυο μικρά αγόρια περίμεναν μόνα τους τη μάνα τους να γυρίσει. Με χίλιες δυο δυσκολίες τα μεγάλωσε η Λάμπαινα, τα ανάθρεψε και τα άντρωσε, μιας και χήρεψε νέα. Άξια παιδιά και τα δυο τους, χαροποίησαν τη μάνα τους που πρόλαβε να τα δει να προκόβουν και να φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες. Ευτυχισμένη έκλεισε τα μάτια της, με τους γιους της να της κρατούν τα χέρια και το μόνο που ζήτησε να είναι πάντοτε αγαπημένοι. Προχώρησαν τα δύο αδέρφια στη ζωή, άφταστοι σε όλα τους. Οι καλύτεροι στο μπόλιασμα και το κλάδεμα, ακούραστοι εργάτες της γης. Αλλά την αγάπη την έχασαν μεταξύ τους. Ένα ξερικό κομμάτι, τους έσπειρε τη διχόνοια. Το διεκδικούσαν και οι δυο τους με μανία, ήταν το μόνο που κληρονόμησαν, όλα τα άλλα τα αγόρασαν με τη δουλειά τους. Γι’ αυτήν τη χέρσα γη, τα δύο αδέρφια ήρθαν σε ρήξη, αντάλλαξαν έντονα και σκληρά λόγια κι ας μην τα πίστευαν. Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαν να μιλήσουν πια και το χωράφι που διεκδικούσαν, έστεκε χέρσο ανάμεσά τους. Οι φαμίλιες τους πολλές φορές προσπάθησαν να τους φιλιώσουν, μα και οι δυο τους ήταν ανυποχώρητοι, ανένδοτοι ακόμη και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Δύο αδέρφια δεμένα με τόσο δυνατά συναισθήματα, μεγαλωμένα στις ίδιες δύσκολες συνθήκες και όμως ήρθαν σε ρήξη για λίγα στρέμματα γης. Γι’ αυτό και όταν ο Χριστόφορος αντίκρισε στα ξαφνικά τον αδερφό του, έμεινε συνοφρυωμένος να τον κοιτάζει χωρίς ενθουσιασμό. Δεν αντιλήφτηκε πότε έφτασε τόσο κοντά του, ήταν απορροφημένος στη δουλειά του. Σταμάτησε το σκάλισμα και τον κοίταξε στην αρχή επιφυλακτικά, αμήχανα, καθώς ήταν μόνοι τους. Είχε αδυνατίσει κάπως και είχε μια παράξενη όψη, αλλά έδειχνε ήρεμος, γαληνεμένος, δεν την περίμενε πάντως αυτή τη συνάντηση και δεν ήξερε τι να κάνει. Έφερε στον νου του τα παιδικά τους χρόνια, τότε που φοβόντουσαν και οι δυο τους τις σκιές και άκουγαν τον άνεμο να σφυρίζει και να φέρνει στα παιδικά τους αυτιά παράξενα ουρλιαχτά. Ο ένας καθησύχαζε τον άλλον, έσφιγγαν τα χέρια τους και αμέσως όλοι οι φόβοι τους χάνονταν. Βγήκε γρήγορα από τις σκέψεις του, καθώς ο αδερφός του με μια φωνή που περισσότερο έμοιαζε με ψίθυρο του είπε: «Συγνώμη που σε πίκρανα αδερφέ μου, θέλω να συμφιλιωθούμε». Η φωνή του συνέχιζε να είναι παράξενη, σαν ένας βραχνός ψίθυρος. Ο Χριστόφορος έδειχνε αιφνιδιασμένος από τον απροσδόκητο ερχομό, αλλά και από τα λόγια του αδερφού του. Έμεινε σιωπηλός προς στιγμήν, αλλά μέσα του γινόταν μεγάλη μάχη. Πώς μπόρεσε και άφησε τον εγωισμό του να τον κυριέψει τόσα χρόνια; «Και οι δυο μας φταίξαμε» του ανταπάντησε μετά από μια βαθιά σιωπή. Και οι δυο μας δεν κρατήσαμε τον λόγο μας στη μάνα που μας ήθελε αγαπημένους». Τα δύο αδέρφια κοιτάζονταν τώρα με ένταση, σαν να προσπαθούσαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να αναπληρώσουν όλα αυτά τα χρόνια του μίσους, σαν να προσπαθούσαν να τα συμπληρώσουν με αγάπη.
-«Πρέπει να φύγω τώρα αδερφέ μου, τώρα πρέπει να έρθεις εσύ σ’ εμένα».
-«Περίμενε, θα σε γυρίσω εγώ στο χωριό», είπε ο Χριστόφορος και προσπάθησε να βρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου που ήταν κάπου εκεί. Όπως ξαφνικά ήρθε, έτσι και έφυγε ο αδερφός του και έμεινε προβληματισμένος ο Χριστόφορος, μην τυχόν κι όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα όνειρο, μια φαντασίωση δική του. Όραμα ή αλήθεια ένιωθε πάντως μεγάλη ανακούφιση που τα βρήκε με τον αδερφό του. Ο ήλιος ανέβηκε ψηλότερα, αποφάσισε να σταματήσει τη δουλειά, ο ιδρώτας κυλούσε στο σκονισμένο σώμα του, δούλεψε αρκετές ώρες. Ένα αυτοκίνητο πλησίαζε την ίδια ώρα στο κτήμα του και από μέσα βγήκε ο γιος του.
– Πατέρα, πρέπει να γυρίσουμε αμέσως, ο αδερφός σου συγχωρέθηκε… Οι καμπάνες του χωριού χτυπούσαν ήδη λυπημένα.
Από τον Ευστάθιο Δ. Γαϊτανίδη
