Κι έτσι την έλαβε την απόφαση να «σπάσει τη σιωπή του» -κατά το εθνικό μας κλισέ. «Το παιδί μίλησε». Πήγε σε μια συγκέντρωση οπαδών στη Θεσσαλονίκη που στήθηκε άρον - άρον για να εκφωνήσει λόγο, να δείξει πως στηρίζει Κυριάκο, στην ουσία να συνταχθεί με τη νέα εξουσία θυμίζοντας πως... είναι κι αυτός εδώ- μην τον ξεχάσουμε έτσι;
Η συνολική εικόνα βέβαια του Κώστα ή Κωστάκη (του Σιωπηλού) θα πρέπει να απογοήτευσε ακόμη και το εναπομείναν πιστό του «φαν κλαμπ». Περνούν τα άτιμα τα χρόνια! Εμφανίστηκε βαρύθυμος, και με δυσκολία στην κίνηση. Γκρίζα μαλλιά, διευρυμένη φαλάκρα, πρησμένα μάγουλα. Και βλέμμα απέραντα κουρασμένο, θα το έλεγες και θλιμμένο. Ανέβηκε στο βήμα απροετοίμαστος, αμόλησε μερικές κοινοτοπίες περί της ελληνικότητας της Μακεδονίας, περί της ανάγκης ενότητας του κόμματος υπό τη νέα ηγεσία, υπενθύμισε την καραμανλική παρακαταθήκη του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και μπλα, μπλα ο «ηγέτης», κλαπ, κλαπ, κλαπ οι οπαδοί, ωραία περνάμε γενικώς εις το Ελλάντα. Αλλά η θλίψη που έβγαζε στο σύνολό της η συγκέντρωση δεν κρυβόταν με τίποτε. Τζάμπα η αναμονή τόσων ετών!
Ήταν φανερό ότι ο Κωστάκης κι όσοι κομματικοί απέμειναν να τον πιστεύουν, δίνουν αγώνα... πολιτικής επιβίωσης. Και μάλλον... κάτι πέτυχαν. Ήδη χτες, κάμποσα αθηναϊκά φύλλα τον «έπαιζαν» για... μελλοντικό Πρόεδρο Δημοκρατίας. Ναι, ναι βέεεεβαιαααα… Μιλημένα – τελειωμένα πράματα παιδί μου, μην το συζητάς. Μην χάσει η Βενετιά βελόνι και η Ελλάδα τους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και τ’ άλλα τζάκια. Αλίμονο…
Βρίσκω μάλλον απογοητευτικό το γεγονός ότι καθόμαστε κι ασχολούμαστε ακόμη με τον Καραμανλή, έστω και μέσα από δημοσιεύματα, γιατί όλοι οι «νορμάλ», οι καθημερινοί άνθρωποι δεκάρα δεν δίνουν περί του προσώπου.
Τι έχει να μας πει και τι έχει να προσφέρει σήμερα στην πολιτική και στη χώρα ένας Καραμανλής- πέρα από τον παλιό μύθο του «εθνάρχη» που στις νεότερες γενιές δεν λέει πια τίποτε;
Ο εν λόγω, έκανε μια φορά κι έναν καιρό καριέρα ελέω ονόματος. Τον έκαναν αρχηγό της ΝΔ, πρωθυπουργό, κυβέρνησε, καθόρισε τις τύχες μας, κρίθηκε, ξωπετάχτηκε ως αποτυχών, εσιώπησε, τέλος.
Σήμερα δικαίως τα ακούει από πολλούς για το γεγονός ότι κάθεται και εισπράττει δέκα χιλιάρικα τον μήνα ως βουλευτής για να... παρίσταται και να χαριεντίζεται με άλλους πολιτικούς χαβαλέδες στη... γαλαρία της Βουλής αλλά αυτό έχει και το τίμημά του. Δεν ταιριάζουν αυτά στον μύθο που έχουν χτίσει οι Καραμανλήδες με τόση επιμέλεια, τόσα χρόνια. Κυριολεκτικά ο Κωστάκης «τρώει από τα έτοιμα». Ξοδεύει από τον οικογενειακό μύθο.
Η ατυχία του Κωστάκη όμως είναι πως την ώρα της δικής του επικοινωνιακής αντεπίθεσης... γύρισε στην Ελλάδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Γιάννης με δύο «νι», κανονικά, όπως του τα έμαθαν οι δάσκαλοι στο Δημοτικό Σχολείο Σεπολίων κι όχι με ένα «νι» όπως υπογράφουν αυτάρεσκα κάτι κομψευόμενα πλουσιόπαιδα με μοδάτα παρδαλά πουκάμισα και αλλόκοτο βλέμμα.
Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν τον μανατζάρει κανένας επικοινωνιακά, παρά μονάχα η φήμη του. Και η φήμη δεν έρχεται ποτέ τυχαία για τα φτωχόπαιδα. Δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερς, οπαδοί, γνωστοί και φίλοι, όλοι έχουν πέσει επάνω του. Όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον άνθρωπο που έχει γράψει με τις δικές του –αποκλειστικά - δυνάμεις το πιο απόλυτο «σαξές στόρι» των τελευταίων ετών. Και οι φωτογραφίες της αποθεωτικής αυτής αποδοχής, μπαίνουν δίπλα-δίπλα. Σ’ όποια εφημερίδα, κανάλι ή ιστοσελίδα κι αν ανατρέξεις αυτές τις μέρες, Αντετοκούνμπο και Καραμανλής... «συγκατοικούν». Με τον τρόπο αυτό, στο υποσυνείδητο του κόσμου, εγγράφονται εικόνες από τις δύο Ελλάδες που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Από τη μια, η Ελλάδα των... εστεμμένων, των «διορισμένων» απογόνων. Και όχι μόνο στην πολιτική. «Διορισμένους» εννοώ εδώ ακόμη και τους ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας που έχουν πίσω τους μια ισχυρή οικογένεια να τους στηρίξει, να τους λύσει το επαγγελματικό μέσα από μια ανθούσα οικογενειακή επιχείρηση, ή να τους εξασφαλίσει π.χ. άκοπα και άνετα εισοδήματα από ενοίκια ακινήτων, μετοχές κ.λπ., κ.λπ. Οι άνθρωποι αυτοί – συνήθως – δεν εξελίσσονται. Πρέπει να είσαι πραγματικά ικανός, πραγματικά άξιος και δουλευταράς, μια ισχυρή, στην κυριολεξία προσωπικότητα για να αποφύγεις τον ευνουχισμό που σου επιβάλλει η ισχυρή οικογένεια.
Στον αντίποδα, η «Ελλάδα των πεινασμένων». Εκεί το μάτι γυαλίζει. Είσαι στη θάλασσα, κολύμπα, τι περιμένεις; Να πνιγείς; Δούλευε σαν σκύλος. Άρπαξε την ευκαιρία γιατί κανένας δεν θα σε λυπηθεί κακομοίρη μου. Φράγκο δεν έχεις στην τσέπη και μιλάς; Διαλέγεις δουλειές; Τι κάθεσαι; Σήκω και φύγε, στο εξωτερικό, στα τσακίδια, στου διαόλου τη μάνα, όπου τέλος πάντων θα φας ψωμί !
Ποιος και γιατί να προσφέρει τόσα πλούτη και τόση δόξα στον «μαυρούκο» που γεννήθηκε στις λαϊκές γειτονιές των Αθηνών από Νιγηριανούς λαθρομετανάστες; Αν δεν «τα ’φερνε» χοντρά στους «Μιλγουόκι Μπακς» και αν δεν κονόμαγε απ’ αυτόν όλο το πανίσχυρο μιντιακό σύστημα του ΝΒΑ, τώρα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο των δύο «νι» θα ήταν υπάλληλος σε κανένα βενζινάδικο στο Αιγάλεω και θα ’λεγε ευχαριστώ σ’ όποιον πελάτη του ’δινε κάνα πενηντάλεπτο για χαρτζιλίκι.
Γιάννης Αντετοκούνμπο και Κωστάκης Καραμανλής. Η Ελλάδα των αυτοδημιούργητων και η Ελλάδα των βολεμένων. Και οι δύο πήραν μια προίκα. Ο πρώτος ένα βαρύ όνομα που του εξασφάλισε ένα πρωθυπουργιλίκι. Ο δεύτερος πήρε για προίκα το ύψος και τα φυσικά σωματικά του προσόντα. Η διαφορά είναι ότι ο χορτάτος τα έκανε μαντάρα, ο πεινασμένος άρπαξε την ευκαιρία στο ΝΒΑ από τα μαλλιά.
Καραμανλής – Αντετοκούνμπο. Δύο βίοι σχεδόν που προσφέρονται για σύγκριση…
Δύο περιπτώσεις που αξίζει να τις συζητά κανείς με τα παιδιά του, όταν προσπαθεί να τους δημιουργήσει πρότυπα ζωής και να τους δείξει τους δρόμους που πρέπει να τραβήξουν.
Και να τους πει ότι οι μύθοι έρχονται και παρέρχονται. Κι όσο εύκολα ανάβουν και φουντώνουν, το ίδιο εύκολα σβήνουν κι εκφυλλίζονται. Κι ότι εν τέλει, μοναδική, πραγματική αξία σ’ αυτήν τη ζωή είναι το μυαλό, είναι η θέληση και η πίστη ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Ακόμη κι αν είσαι μόνος σου, ακόμη και να χρειαστεί να συμμαχήσεις με τον διάβολο...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
