Χωρίς ιδιαίτερη αγωνία. Παλαιότερα όταν πλησίαζε η ώρα της μετάδοσης των αποτελεσμάτων και το μοναδικό μέσο πληροφόρησης ήταν το ραδιόφωνο (εγώ είχα ένα graets, γερμανικό, το έχω ακόμη στον Πυργετό), μαζευόμασταν από νωρίς στο σπίτι, φίλοι, γείτονες, φτωχοί συγγενείς, ομοϊδεάτες (το ποτό απαγορευόταν στα κρασοπουλειά, οι παραβάτες τιμωρούνταν αυστηρά), καρφωνόμασταν στην άβολη, ψάθινη καρέκλα μπροστά στο ξύλινο τραπέζι, παίρναμε ριγέ κόλλες χαρτί, χαράσσαμε με το μολύβι κάθετες και διαγώνιες γραμμές, παρ΄ όλο που υπήρχαν, και αδημονούντες, λες και ήμασταν οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, ενώ το ανέλπιδο μέλλον διαγραφόταν ατακτοποίητο, ζοφερό, σιωπούσαμε όλοι για να ακούσουμε, μασώντας άφιλτρα τσιγάρα, τη χαρακτηριστική φωνή του εκφωνητή από το κρατικό ραδιόφωνο να λέει, καθώς οι χρυσοκίτρινες φλόγες της σόμπας πετρελαίου μπουμπούνιζαν:
Νομός Λαρίσης:
Εγγεγραμμένοι:
Εψήφισαν:
Άκυρα-Λευκά:
Έγκυρα ψηφοδέλτια:
Έλαβον: ΕΡΕ, Ένωσις Κέντρου, ΕΔΑ.
Και κατόπιν η σούμα: Αποτελέσματα Επικρατείας:
Σούμα αυτοί, σούμα κι εμείς. Και δώστου δεύτερη κόλλα για τη σούμα. Μετρημένα τα κόμματα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γνωρίζαμε τι αντιπροσώπευε το καθένα. Τώρα δεκάδες τα κόμματα. Μπαίνεις στην αίθουσα και σαστίζεις από το πλήθος των ψηφοδελτίων. Δεν ξέρεις κατά πού να κάνεις. Σαν ξαπλωμένα γιδοπρόβατα σε στάλο είναι. Σε ζώνουν και σε περιζώνουν και σε πνίγουν. Τα ψηφοδέλτια. Δέος σε καταλαμβάνει. Εμένα τουλάχιστον. Να πάρεις μόνο ένα; Του κόμματός σου; Θα καταλάβουν τι θα ψηφίσεις. Αν και το γνωρίζουν. Όλοι γνωριζόμαστε. Σχεδόν μαζί μας ψηφίζουν και οι εκπρόσωποι των κομμάτων. Τυπικά. Κι ύστερα λένε ότι ψηφίζουμε κρυφά. Σιγά. Πότε να προλάβεις να ξεδιπλώσεις τα σεντόνια με τα δεκάδες ονόματα. Πότε να εντοπίσεις αυτό που σε ενδιαφέρει. Κι έξω από το παραβάν να ανυπομονούν οι επόμενοι σκυλοβρίζοντας. Από μέσα τους. Μωρέ καλά κάνουν οι παππούδες -οι καημένοι οι παππούδες- και έχουν έτοιμο το ψηφοδέλτιο. Έτσι θα πράξω κι εγώ. Επ, παρά λίγο να μαρτυρήσω την ηλικία μου. Και την κρύβω τόσο επιμελώς...
Τι όμορφη εποχή. Τι ωραία η αναμονή. Η προσμονή. Τώρα πριν προλάβουμε να προβληματιστούμε, να το σκεφτούμε, να το συζητήσουμε τζουπ, να τα αποτελέσματα. Στις εφτά. Ακριβώς. Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Οι δημοσκόποι έδρασαν δραστικά. Ούτε να χαρούμε, ούτε να λυπηθούμε προλαβαίνουμε. Δεν χαιρόμαστε τη φίλτατη, τη ζωοποιό αγωνία. Τίποτα πια δεν χαιρόμαστε. Όλα στο γρήγορο. Όλα στα κάρβουνα. Κι άμα καθυστερήσεις, σε πάτησε το τρένο. Την πάτησες. Κοινώς. Αλλάξαν οι καιροί. Από καιρό.
Any way, εγώ έτσι θα ενεργήσω στις επερχόμενες. Θα έχω σταυρωμένο το ψηφοδέλτιο. Και εισερχόμενος θα το ρίξω ευθύς αμέσως. Μάγκας. Φυσικά θα πάω να ψηφίσω. Όλοι θα πάμε. Είμαστε ο κυρίαρχος λαός. Ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις. Ό,τι θέλουμε κάνουμε. Είμαστε δύναμη εμείς. Απρόβλεπτη.
Τώρα δεν ακούγεται το "έλαβον". Ούτε η γλώσσα είναι η ίδια. Εγώ πάντως θα ψηφίσω. Εκτός αν πάθω εγκεφαλικό.
Για να μην πάθω όμως εγκεφαλικό, θα βάλω στο πικ απ την CAROL, την Γκλεντόρα, τον Πέρρυ Κόμο, τον Φράνκι, τον Ντην Μάρτιν, τον Τζιν Κέλλυ, να χορεύει με μια ομπρέλα στη βροχή. Τι να του πεις. Μεγάλος άνθρωπος. Και θα ψάξω να βρω κανένα ξεχασμένο μπουκάλι Βερμούτ, από εκείνα τα δυνατά -γλυκόπιοτα ποτά της εποχής, που ως μαθητές διακινούσαμε από τον ένα εορτάζοντα φίλο στον άλλο, και θα το διασκεδάσω φίνα. Κάπου θα είναι χωμένο. Σε κάποιο από τα κελάρια της οικίας μου. Ίσως με τα χρόνια να έγινε πιο γευστικό. Αν δεν ξύνισε. Και, παρακολουθώντας μόνος, ενώπιος ενωπίω, εγώ και ο εκφωνητής, τα αποτελέσματα, θα αναφωνήσω:
-Ζήτω η Νίκη (ας είναι και καμιά Μαρία).
Από τον Νίκο Κύρκο
