Με γεια τον/τη δήμαρχο μας λοιπόν, καλή δύναμη να χει, καλά κουράγια γιατί οι καιροί είναι περίεργοι. Ειδικά στους νέους Δήμους της Απλής Αναλογικής.
Το ποιος θα είναι δήμαρχος έχει ασφαλώς τη σημασία του σε μια πόλη. Όμως, με τον τρόπο που λειτουργούμε στην Ελλάδα, περνά πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα. Πάρε για παράδειγμα τη Λάρισα. Αποστόλης και Ρένα.
Και οι δυο τους είναι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης, ξέρουν πάνω-κάτω τη δουλειά. Είναι λογικοί, είναι φιλόδοξοι κι όχι τίποτε ζαμανφουτίστες, Οπότε, Οκ... Τα βασικά θα τα κάνουν. Εδώ δεν έπαθαν τίποτε οι Βολιώτες τόσα χρόνια με τον Μπέο, εμείς τι πρόβλημα να ’χουμε;
Έχω πάψει να ασχολούμαι και πολύ με τα του Δήμου, έχοντας πειστεί πως τίποτε στην παρούσα φάση της ιστορίας δεν μπορεί να αλλάξει. Οι δήμαρχοι που βγάζουμε οι Έλληνες είναι δεδομένης νοοτροπίας. Δήμαρχοι της μεταπολίτευσης. Να βγω, να εξασφαλίσω κονδύλια, να κάνω έργα, να δοξαστώ και να ξαναβγώ για... πεντέξι θητείες... Και... μέχρις εδώ.
Ο δήμαρχος που βγάζουμε συνήθως... «διεκδικεί». Έτσι τον έμαθαν από τότε που ήταν στη νεολαία του κόμματός του. «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας»! Τσσσς !
Στο μυαλό τους υπάρχει συνήθως ένα τεράστιο απρόσωπο υπερ-Κράτος που μοιράζει παντού λεφτά. Πού τα βρίσκει, αδιάφορο. Να κόψει τον λαιμό του και να τα βρει. Κάπως έτσι, διακατεχόμενος από έναν παθολογικού τύπου μεγαλοϊδεατισμό, ο δήμαρχός σου θα πάει στον περιφερειάρχη ή τον υπουργό, να εξασφαλίσει κονδύλια για τα «μεγάλα έργα». Οι Έλληνες δήμαρχοι ακούν για «μεγάλα έργα» και παθαίνουν πέντε οργασμούς μαζί. Μιλάμε για τον οργασμό της... αγελάδας, για οργασμό διαρκείας, όχι ψέματα. Και τα έργα ξεκινούν. Κι εκείνοι κομπάζουν πως μετέτρεψαν τις πόλεις τους σε ένα «απέραντο εργοτάξιο» δίχως ποτέ να ρωτήσουν εμάς τους υπόλοιπους αν επιθυμούμε να ζούμε διαρκώς σε μια πόλη – γιαπί.
Κάπως έτσι πόλεις σαν τη Λάρισα μεγαλώνουν, μεγεθύνονται χωρίς να ξέρουν ακριβώς για πού τραβάνε.
Αποκτούν νέα κτίρια, προσθέτουν τόνους τσιμέντου στο κέντρο τους που ανακαινίζεται «υποχρεωτικά»... κάθε φορά που αλλάζει ο δήμαρχος, ενώ στους δρόμους πέφτουν τόνοι από άσφαλτο, συνήθως βιαστικά, ακόμη και μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Και μετά φτάνουν οι εκλογές και σε τραβολογάνε εσένα στις κάλπες, πάρε κι ένα φυλλάδιο να δεις πόσα έργα σού έκανα, τίποτα ντιπ δεν έκανες, φωνάζουν τα φυλλάδια του αντίπαλου συνδυασμού και τελικά ποιον ψηφίζεις; Τη... Σούλα, που σε πήρε τηλέφωνο η ξαδέρφη, ψηφίζεις, γιατί είναι «κολλητή» και «να ’χουμε κάνα κονέ»... Μπορεί και τον Τάσο που... «κρίμα το παιδί, να το βοηθήσουμε να βγει μπας και πάρει καμιά μετάθεση στη Λάρισα από την υπηρεσία του – τόσα χρόνια στα νησιά, ε, νισάφι πια κι έχει κι μικρά πιδούλια».
Μα όλοι εμείς, που σάμπως να μεγαλώσαμε λιγάκι, οφείλουμε να βλέπουμε πίσω από το λούστρο. Οκ, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, ψηφίζουμε Αποστόλη, ψηφίζουμε Ρένα, σταυρώνουμε Σούλες, Κούλες, Τάσους και Τάκηδες για συμβούλους, τι να κάνεις, αυτούς έχει το πανέρι, αλλά... Αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως η πόλη δεν έχει λύσει τα πραγματικά προβλήματά της. Γιατί οι μεγαλοϊδεάτες δήμαρχοι δεν τα αντιμετώπισαν. Τα ξέρουν, τα βλέπουν, αλλά... τρομάζουν και δεν ασχολούνται ιδιαίτερα γιατί συνήθως δεν φέρνουν ψήφους, ενώ αν τα ανοίξεις θα προκαλέσεις τόσες τριβές που... άσε καλύτερα, μην ασχολείσαι ντιπ.
Φταις και συ όμως συμπολίτη μου. Πιο πολύ μετράς ότι οι δημοτικοί σου άρχοντες κάνουν φιγουράτα έργα στο κέντρο κι όχι το γεγονός ότι η γειτονιά σου έχει π.χ. κατεστραμμένα πεζοδρόμια, ελλιπή φωτισμό και προβληματική καθαριότητα. Ναι, τα θέματα στα οποία «σκοντάφτεις» καθημερινά τα παραβλέπεις. Πάνω απ’ όλα τα «μεγάλα έργα»
Έχω, εδώ και δεκαετίες, την καλή συνήθεια να περπατώ κάθε μέρα. «Τρυπώνω» στις συνοικίες της Λάρισας, διασχίζω στενάκια, συνοικιακούς δρόμους, αδιέξοδες παρόδους.
Σχεδόν πάντα βαδίζω στο οδόστρωμα, αφού τα πεζοδρόμια είναι είτε ανύπαρκτα, είτε κατεστραμμένα, είτε αδιάβατα από τις αυθαίρετες ράμπες που κατασκεύασαν οι «ψηφοφόροι» για να μπαινοβγαίνει το αυτοκίνητο στην πυλωτή. Συνοικίες παρατημένες, με Σχέδιο Πόλης ανύπαρκτο. Κάτι διανοίξεις δρόμων που πήγαν κάποτε να γίνουν δεν προχωράνε πια. Τα κενά οικόπεδα είναι συνήθως πνιγμένα στα... γαϊδουράγκαθα και το σκουπίδι, τα πάρκα μονίμως ακούρευτα και ξεραμένα, οι πλατείες αφρόντιστες.
- «Ζητάω τεχνικό προσωπικό και μου στέλνουν... πτυχιούχους που δεν έχουν πιάσει στη ζωή τους ούτε τσουγκράνα»- μου παραπονιόταν γνωστός παράγοντας στο Πράσινο του Δήμου. Πρόβλημα, όντως. Το δύσκαμπτο κεντρικό Κράτος στέλνει στον Δήμο προσωπικό που δεν ξέρει τη δουλειά. Και δεν είναι το μόνο πρόβλημα.
Υπάρχουν στους Δήμους άνθρωποι που δουλεύουν φιλότιμα. Τι να πεις για κάτι ανθρώπους σαν τον Μάκη Γιαννακόπουλο (και είναι αρκετοί) που τρέχουν σαν παλαβοί να κλείσουν τρύπες και να αλλάξουν και την τελευταία καμένη λάμπα; Respect... Αλλά μονάχα με Δον Κιχώτες δεν λύνεις τα προβλήματα. Θεραπεύεις μόνο πρόσκαιρες, τρέχουσες ανάγκες και... τέλος. Αλλά, μια πόλη με -δεδομένα - κακομαθημένους κατοίκους, που σπάνε, καταστρέφουν, γράφουν, μουτζουρώνουν... Που δεν έχουν κανένα σεβασμό για τον δημόσιο χώρο και τα περιμένουν όλα από τον Δήμο... Μια τέτοια πόλη δεν την παλεύεις με «φρου-φρου» και έργα πολυτελείας. Τον «σκληρό πυρήνα» των προβλημάτων της Λάρισας -δηλαδή την... καθημερινότητά μας- δεν τον αγγίξαμε παρά μονάχα περιπτωσιακά. Όπως οι περισσότερες ελληνικές πόλεις η Λάρισα είναι μια πόλη με υπερφροντισμένο Κέντρο και με πολλές υποβαθμισμένες συνοικίες.
Γράφω αυτό το κείμενο μετεκλογικά, κι όχι προεκλογικά. Γιατί θα το εκλάμβαναν – και οι δύο πλευρές- σαν παρέμβαση και δεν θα το επιθυμούσα. Ούτε το ’χα σκοπό να κατηγορήσω ανθρώπους που αναγνωρίζω πως προσπαθούν, τρώνε ώρες πολλές από τη ζωή τους και συχνά τα ακούνε κι από πάνω... Αλλά, τώρα που ο προεκλογικός κουρνιαχτός «κατάκατσε», τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όχι με σλόγκαν αλλά με επιχειρήματα, με σύνεση και λογική. Και θεωρώ ότι σε ένα Συμβούλιο που -λόγω Απλής Αναλογικής- κινδυνεύει να εξελιχτεί σε «Βαβέλ», πρέπει να βρεθούν οι προσωπικότητες εκείνες -με πρώτο τον δήμαρχο- που θα ξαναβάλουν τα πραγματικά ζητήματα της πόλης σε προτεραιότητα.
Κήρυγμα τέλος! Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια όσοι γράφουμε και μιλάμε δημόσια να μιλάμε σαν ιεροκήρυκες για το «δέον γενέσθαι». Αν εννοούν όσα μας έλεγαν προεκλογικά, ας περάσουν στο «Γένοιτο»! Καλή θητεία κύριε/κυρία δήμαρχε...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
Alexiskalessis@yahoo.gr
