Αφετέρου, εξαιτίας της αμφιλεγόμενης διεύρυνσης που επιχειρείται με την είσοδο νέων κρατών αυτή την περίοδο. Ως προς τις ευρωεκλογές του 2019, κοινός τόπος όλων των σχετικών ερευνών, άρθρων, ρεπορτάζ και δημοσκοπήσεων είναι η ανοδική τάση των ποσοστών που καταγράφουν τα ακροδεξιά κόμματα και σχηματισμοί στο σύνολο σχεδόν της επικράτειας της Γηραιάς ηπείρου. Εικάζεται πως η ακροδεξιά θα αυξήσει τις έδρες της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι λοιπόν το 10%, το 15% ή και το 20% των ευρωπαίων ψηφοφόρων ακροδεξιοί ή υπέρμαχοι μη δημοκρατικών ιδεών και καθεστώτων; Η απάντηση είναι ασφαλώς και όχι. Η οικεία απάντηση δύναται να δικαιολογηθεί ως εξής: η Ευρώπη αποτελεί διαχρονικά παρόλες τις παθογένειες, τις ελλείψεις, τις αστοχίες, τις κωλυσιεργίες και τα σοβαρά λάθη της ο πιο αξιόπιστος και συνεπής εκπρόσωπος του Δυτικού κόσμου. Του κόσμου της ελεύθερης δράσης και βούλησης, του ανεκτικού-σύγχρονου τρόπου ζωής, του ορθολογικού τρόπου σκέψης καθώς και των δημοκρατικών αξιών-θεσμών.
Τι συνέβη όμως το τελευταίο διάστημα και παρατηρείται αυτή η τάση; Συνέβη ότι άλλαξαν οι προτεραιότητες του Ευρωπαίου πολίτη, αφού πλέον τα μεγαλύτερα προβλήματά του είναι το αίσθημα ανασφάλειας, η απουσία δικαιοσύνης και η περιθωριοποίησή του ως προς τη συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων, επηρεάζοντας έντονα την καθημερινότητά του. Σ’ αυτά συνέβαλαν και πλειάδα πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, ενεργειακών και ανθρωπιστικών μετασχηματισμών σε όλον τον κόσμο που δεν αφήνουν ανεπηρέαστα το ευρωπαϊκό αφήγημα και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δεν έγιναν, όμως, οι πολίτες της Ευρώπης ξαφνικά ακροδεξιοί. Πλέον νιώθουν ένα αίσθημα ανασφάλειας, το οποίο διαρκώς εντείνεται εξαιτίας της αύξησης της εγκληματικότητας, των τρομοκρατικών ενεργειών παντός είδους αλλά και λόγω των -κυρίως παράνομων- μεταναστευτικών ροών. Όλα αυτά απειλούν το ευρωπαϊκό εγχείρημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν καθίσταται η ιδανική εκδοχή αυτού που θα μπορούσε να είναι, όταν διαμορφωνόταν πριν χρόνια. Τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη διαφαίνονται ανίκανα να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα οικεία φαινόμενα και παράλληλα καλλιεργούνται περαιτέρω οι ανισότητες . Όσον αφορά, σε συλλογικό επίπεδο, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και τα διάφορα όργανα, συμβούλια και θεσμοί που έχει αναπτύξει δείχνουν να έχουν βρεθεί σε τέλμα, να έχουν καταστεί “άχρωμα” και να έχουν χάσει ως ένα βαθμό τον προσανατολισμό τους, βυθιζόμενα σε άγνωστα νερά άλλων μοντέλων και αρχών, μακριά από εκείνα που πρεσβεύουν. Έτσι λοιπόν, καταρρίπτεται ο μύθος της ακροδεξιάς στη σημερινή Ευρώπη.
Ωστόσο, δίκαια κάποιος θα αναφέρει τους ανοδικούς δείκτες στα ποσοστά κάποιων ακροδεξιών κομμάτων και του ακροδεξιού κόμματος στην Ευρωβουλή σαν αντεπιχείρημα στα προηγούμενα. Για ποιον λόγο δυστυχώς πολλοί ευρωπαίοι πολίτες θα ψηφίσουν και ακροδεξιά κόμματα; Γιατί τα τελευταία δίνουν την εντύπωση πως είναι οι κατάλληλοι για να επαναφέρουν την κανονικότητα και το αίσθημα ασφάλειας και συνοχής στις κοινωνίες με τις τοποθετήσεις τους για το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα. Έτσι, πολλοί υποκύπτουν στις φωνές των σειρήνων, χωρίς να διακρίνουν τις κεκαλυμμένες εθνικιστικές κορώνες, την πλειάδα αντιδημοκρατικών προσεγγίσεων, αναχρονιστικών απόψεων και αναποτελεσματικών πρακτικών που ταυτόχρονα υιοθετούν και ευαγγελίζονται. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει αύξηση των ακροδεξιών στην Ευρώπη αλλά μια αγανάκτηση και ένα αίσθημα ανασφάλειας που διαιωνίζεται και λαθεμένα διοχετεύεται σε ακροδεξιά κόμματα που έχουν σε πρώτο πλάνο στην ατζέντα τους τα θέματα της εγκληματικότητας και της μετανάστευσης. Τέλος, σε έναν εγχώριο παραλληλισμό, εάν αποδεχόμασταν την αντίθετη άποψη θα λέγαμε ότι και το 2015 πάνω από το 30% των Ελλήνων πολιτών ήταν κάτι ανάμεσα από αριστερός ριζοσπάστης, αναρχικός, υποστηρικτής ποινικών, ακροαριστερός, δραχμιστής, κομμουνιστής της Μυκόνου, ενώ και ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που κατανεμήθηκε σε διάφορα κόμματα (μερικά συγκυβέρνησαν κιόλας) ήταν ακροδεξιοί ή πατριώτες του “γλυκού νερού”. Είναι λογικό πως και αυτό είναι απίθανο να ισχύει. Απλά ο ελληνικός λαός έχει παράδοση εδώ και χρόνια να έλκεται από τον λαϊκισμό, το ψέμα, την παροχολογία, τα αριστερά (κυρίως) τσιτάτα και τα επικοινωνιακά παιχνίδια, που τον απομακρύνουν από την ενασχόλησή του με τα ουσιώδη.
Στις σημερινές ευρωεκλογές είναι ανάγκη όλοι οι πολίτες να κατανοήσουν τον σημαίνοντα ρόλο της Ευρώπης και την ανάγκη να ενισχυθεί, αφού η Ευρώπη είναι το μεγάλο σπίτι, όλων των υγιώς σκεπτόμενων δυνάμεων. Σαφέστατα χρειάζονται πολλές μεταρρυθμίσεις να εφαρμοστούν και να τροποποιηθούν ποικίλοι παράγοντες, ώστε οι Ευρώπη να πληροί τους στόχους της, να παρέχει αυτά που χρειάζονται οι πολίτες της και να αναχθεί σε μια ισχυρή δύναμη. Η αρχή μπορεί να γίνει με τη συμμετοχή και τη συνειδητοποιημένη ψήφο των πολιτών σε άξια και ικανά πρόσωπα από όλους τους φιλοευρωπαϊκούς ή θετικά ευρωσκεπτικιστικούς σχηματισμούς, μακριά από ακραίες και λαϊκίστικες φωνές όλου του πολιτικού φάσματος.
Του Νικόλαου Παναγιώτου, εκπαιδευτικού
